Σε έναν ιδανικό κόσμο, όσοι κινούνται στα πλαίσια του underground, από απλούς οπαδούς και φανζινάδες, διανομείς και ιδιοκτήτες label, θα έπρεπε να είχαν αποθεώσει μπάντες όπως είναι οι METAL INQUISITOR. Μιας ομάδας μουσικών, που από το 1998 μέχρι και σήμερα. ζει και αναπνέει για το heavy metal. Που δεν ακολουθεί τις ανά καιρούς μόδες (για mainstream ούτε λόγος), που δεν τιθασεύει την ορμή της για ν’ακουστεί παραέξω, που δεν έχει ανάγκη να νερώσει το κρασί της. Δυστυχώς, όμως, και τότε αλλά και τώρα, τους τρώει η μαρμάγκα. Δεν ανήκουν στην εκλεκτή κάστα των αγαπημένων εκείνων που κινούν τα νήματα της underground βιομηχανίας, ούτε ηχούν κακέκτυπα των καλλιτεχνών που γαλουχήθηκαν από μικροί. Τέσσερα άλμπουμ ατόφιου heavy metal, 80’s όσον αφορά την αντίληψη και τη νοοτροπία, με εκτέλεση όμως όχι παλιακιά και παρωχημένη. Με solos και ριφ που ξυρίζουν, με μπάσο και τύμπανα που δεν ηχούν διεκπεραιωτικά, με φωνητικά που ξέρουν ν’ απογειώνουν το συνολικό αποτέλεσμα και δεν θυμίζουν κατ’ ανάγκη Bruce Dickinson ή King Diamond, με συνθέσεις που σου μένουν και δεν τις ξεχνάς με το πέρασμα του χρόνου.
To “Ultima ratio regis” έρχεται, κάτι παραπάνω από τρία χρόνια μετά το “Unconditional absolution”, το οποίο στην συνείδηση αρκετών, τυγχάνει να είναι το κατώτερο ποιοτικά από τα προηγούμενά τους. Και μιλάμε, βέβαια, για έναν πάρα πολύ καλό δίσκο. Η μόνη του διαφοροποίηση του “Ultima…” με τον απόγονο του, είναι στην διάρκεια του… Μικρότερα κομμάτια, άρα πιο μαζεμένα και με ιδέες που δεν ξεχειλώνουν (έστω και αν στην περίπτωση των Γερμανών αυτό ισχύει στα πλέον αποδεκτά όρια), σε πιάνουν από τον λαιμό και σε πνίγουν από το πρώτο δευτερόλεπτο. Και επειδή η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, το καταιγιστικό/αφοπλιστικό “Confession saves blood”, έρχεται να σε μπάσει για τα καλά στο πνεύμα της νέας δουλειάς του κουιντέτου. Aγνό και ανόθευτο heavy metal, δίχως συμβιβασμούς και ερμαφρόδιτο attitude. Κοπάνημα χωρίς έλεος και όποιος αντέξει. Οι METAL INQUISITOR μέσα στα 45 λεπτά (όσο πρέπει δηλαδή να διαρκεί ένας heavy metal δίσκος) του νέου τους επιτεύγματος, ξεδιπλώνουν όλες τους τις συνθετικές περγαμηνές, “αφορίζουν” το ίδιο το cult και το obscure που έχει γίνει αυτοσκοπός και γη της επαγγελίας για πολλούς από τους σημερινούς εκπροσώπους του ιδιώματος. Από το RUNNING WILDικό “Call the banners”, στους πρωτόλειους METALLICA του “Kill ‘em all”(“Self denial”), την σπονδή στο αθάνατο NWOBHM (“Black desert demon”) και το mid tempo έπος που ακούει στο όνομα “Second peace of thorn”, αυτός ο δίσκος είναι απλά εξαιρετικός μέχρι την τελευταία του νότα, όαση και φάρος έμπνευσης, μαζί. Δυσκολεύομαι αφάνταστα να σκεφτώ το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει κάτι ανώτερο στο είδος του μέσα στην χρονιά… Repeat στη νιοστή!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
