Μετά από τέσσερα χρόνια πάλης με τις δαιμονικές δυνάμεις, το καταχθόνιο πλάσμα που έχει καταλάβει το σώμα των HEXIS, επιτέλους αποκαλύφθηκε. Το όνομα αυτού, “Abalam”. Ο πιστός υπηρέτης του Paimon, που άπαξ και μετοικίσει εντός σου, σε καταδυναστεύει να ζείς μέσα στον πόθο. Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από αυτόν, είναι ο θάνατος. Το “Abalam” στην ουσία είναι μια τελετουργική επίκληση της λυτρωτικής έλευσης του θανάτου, είναι η περιγραφή της αδιόρατης στιγμής, όπου χιλιάδες κατάμαυρα χέρια απλώνουν λαίμαργα τα δάχτυλά τους για να αρπάξουν την πολύτιμη ψυχή σου.
Συνοδοιπόροι των THE PSYKE PROJECT (διαβάστε την κριτική για το εξωπραγματικό “Guillotine” εδώ), οι HEXIS, έχουν βαδίσει το ίδιο μονοπάτι για την επιστροφή τους από τα ζοφερά έγκατα της γης και τώρα μας παρουσιάζουν την δική τους εκδοχή του ανατομικού διαμελισμού της ανθρώπινης ψυχής από τις λεγεώνες των δαιμόνων.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσεγγίσεις αμιγώς μουσικά την εν λόγω κυκλοφορία, που σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί μετάλλιο καινοτομίας, αφού αυτό που την κάνει και ξεχωρίζει είναι ο ακραίος, σε όλα τα επίπεδα, θεματικός προσδιορισμός της. Οι HEXIS πατάνε πάνω στην μισανθρωπια των CELESTE, στον απόκοσμο ήχο των DØDHEIMSGARD (της πρώιμης περιόδου) και στις παραδοσιακές δομές του black για να οικοδομήσουν αυτό το ανίερο αρχιτεκτόνημα. Το πείσμα και η μεθοδικότητά τους στο να διακηρύξουν τον βλάσφημο λόγο τους αποκαλύπτονται από τις συνεχείς δισκογραφικές κυκλοφορίες. Τα split με του AS WE DRAW / EUGLENA (2011) και REDWOOD HILL (2013) καθώς και τα EP “XΙ” (2011), “X” (2012) και “Seputus|Fatum”, περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την βαθμιαία εξέλιξη του συγκροτήματος από την γένεσή του. Τα hardcore στοιχεία που εμπεριέχονταν στην μοναδική ολοκληρωμένη, αν και ολιγόλεπτη, κυκλοφορία “XI” (2011), έχουν μετριαστεί στο ελάχιστο, διατηρώντας ωστόσο την ταμπέλα blackened hardcore αιωρούμενη πάνω από τα κεφάλια τους. Ο Filip βρίσκει τον τρόπο και τραγουδάει από τον πυλωρό του στομάχου, ενώ ο Simon σφυρηλατεί ασταμάτητα τον βωμό του θυσιαστηρίου. Οι Tobias και Rasmus περιορίζονται απλά στο σχηματισμό μιας black ατμόσφαιρας με το παραδοσιακό ακόνισμα των χορδών της κιθάρας.
Ευχή και κατάρα αυτού του δίσκου, είναι το χρονικό του μέγεθος. Ευχή σε όσους αποφασίσουν πως μια κλεφτή ματιά στα έσχατα της ζωής είναι αρκετή και κατάρα για αυτούς που δε θα καταφέρουν ποτέ να ξεφύγουν από την ατέρμονη εσωστρεφή περιδίνηση που σε υποβάλει το “Abalam”. Από εκει και πέρα, ο δίσκος βρίθει από ακατέργαστα διαμάντια που δυστυχώς δεν αποκαλύπτουν την πλήρη δυναμικότητά τους. Χρειάζεται ακόμη δουλίτσα από τους Δανούς για να μετακομίσουν στα κατώτερα στρώματα της κολάσεως. Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, αλλά από την στιγμή που αυτή έγινε κάτω από αυτές τις συνθήκες, μόνο τα καλύτερα μπορούμε να περιμένουμε από αυτό το συγκρότημα.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
Υ.Γ. Μπορείτε να ακούσετε και να κατεβάσετε τον δίσκο από την σελίδα του συγκροτήματος στο Bandcamp με ένα κλικ εδώ
