Και έτσι μετά από τρία άλμπουμ με τον περίφημο Ronnie James Dio, οι RAINBOW θα αλλάξουν ρότα και θα αρχίσουν να οδεύουν προς μια εμπορική και προσιτή μουσική κατεύθυνση. Ο Roger Glover αποτελεί την πρώτη …μεταγραφική έκπληξη της σεζόν, αρχικά στη θέση του παραγωγού και αφού ο Jack Green δεν θα συνεχίσει για πολύ με την μπάντα, θα αναλάβει και καθήκοντα μπασίστα. Το βασικό όμως πρόβλημα της μπάντας ήταν ο θέση του τραγουδιστή και αυτόν μάλλον άργησαν να τον βρουν, πριν καταλήξουν στον Graham Bonnet. Στοιχίζοντας η παραμονή τους περίπου 2000$ την ημέρα, στη Γαλλία στο ίδιο στούντιο που έγραψαν και το “Long live rock n roll”, κάποια στιγμή αποφάσισαν ότι καλά ..γλέντησαν τα λεφτά της Polydor αλλά ήταν ώρα να σοβαρευτούν και να προχωρήσουν με τον αντικαταστάτη του Dio. Αφού απέρριψαν τον Brian Johnson (κακό που του έκαναν… πήγε στους AC/DC) τον Marc Storace (πήγε στους KROKUS), Pete Goalby (πήγε στους URIAH HEEP) αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στον τραγουδιστή των ΤΗΕ MARBLES έναν τύπο άσχετο με την rock μουσική, ακόμα τότε, ονόματι Graham Bonnet. Αυτός ο κύριος δεν γνώριζε καν την μπάντα και πριν τους συναντήσει για πρώτη φορά, πήγε και αγόρασε τα άλμπουμ τους για να δει με τι είχε να κάνει. Αφού τα πήρε, τα άκουσε και μάλλον δεν του άρεσαν πολύ και μόνο αφού ρώτησε και την κοπέλα του, αποφάσισε να κάνει την audition για τους RAINBOW. Ο Blackmore του ζήτησε να μάθει το “Mistreated” πριν μπει μαζί τους στο στούντιο (για κάποιον λόγο με αυτό το τραγούδι έκαναν ακρόαση τους πάντες) και σύμφωνα με τον Bonnet, μόλις άρχισε να τραγουδά “I’ ve been mistrea….” ο Blackmore διέκοψε και του είπε, «Είσαι οκ! Αν θες μπαίνεις στην μπάντα»! Εκείνη την ημέρα, έπαιξαν όλοι μαζί τρεις φορές το συγκεκριμένο τραγούδι (μη ρωτάτε γιατί..) και έτσι οι RAINBOW μπήκαν σε μια νέα εποχή.
Ειρωνικά ονόμασαν το άλμπουμ “Down to earth” επειδή θεματολογικά ήταν όλα τα τραγούδια πιο κοντά στην καθημερινότητα και έλειπαν πια οι μάγοι και οι δράκοι.
Άσχετο αλλά ενδιαφέρον… Όλοι γνωρίζουμε πως μεγάλη αγάπη του Blackmore είναι οι ABBA. Κάποια στιγμή, κατά την περιοδεία για το “Down to earth” όταν έπαιζαν στην Στοκχόλμη, κατά την διάρκεια του soundcheck επισκέφτηκε τον Blackmore η Agnetha Faltskog η μια από τις δυο τραγουδίστριες των ABBA. Αυτό το επιβεβαίωσε και ο Cozy Powell αλλά και το 1988 ο ίδιος ο Blackmore. Σκοπός της επίσκεψης ήταν η σκέψη να συνεργαστούν! Όμως αυτό δεν προέκυψε ποτέ, το πιθανότερο σενάριο είναι πως τα management των δυο καλλιτεχνών δεν πήραν ποτέ στα σοβαρά την πιθανότητα μιας τέτοιας συνεργασίας και τελικά έμεινε μόνο στην ιδέα η όλη φάση…
Πάμε να βάλουμε σε μια σειρά τα τραγούδια ενός λαμπρού άλμπουμ, το οποίο φυσικά αντιμετώπισε και αυτό, την στενοκεφαλιά των κολλημένων «Αφού δεν είναι ο Dio, δεν είναι καλό…Ουγκ!»
Αρχικά να τονίσουμε ότι υπάρχουν δυο back tracks τα οποία δεν υπάρχουν στο άλμπουμ. Πρώτο είναι το “Bad girl” που έμεινε έξω και χρησιμοποιήθηκε ως B’ Side του “Since you’ve been gone” ένα αρκετά καλό τραγούδι που δεν βλέπω τον λόγο που το άφησαν εκτός άλμπουμ και το εξαιρετικό instrumental “Weiss hymn” το οποίο το έγραψαν εφόσον είχαν τελειώσει οι ηχογραφήσεις του “Down to earth” και αποτελεί ένα διαμάντι στη καριέρα του Blackmore.
The “Down to earth” countdown
- “No time to lose” (3.45)
Ένα απλά καλό τραγούδι με την μπάντα να το «δένει» όμορφα, ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιών τύπου “L.A. Connection”, “Self portrait”, “Sensitive to light” που δεν είναι σαφώς πρώτης γραμμής, αλλά τα ακούς ευχάριστα χωρίς ούτε να εντυπωσιάζουν, ούτε να σε κάνουν να βαριέσαι.
- “Makin’ love” (4.38)
Πολύ όμορφη μελωδία και εισαγωγή λίγο πριν μπουν τα ψήγματα της μελωδίας του “Perfect strangers” αν προσέξετε καλά. Ένα κομμάτι που δείχνει φανερά την ροπή των RAINBOW σε πιο εμπορικά μονοπάτια και την εκπληκτική έφεση του Blackmore να παράγει ωραίες μελωδίες ακόμα και στις όχι τόσο πολύ δημιουργικές στιγμές του.
- “Since you’ve been gone” (3.25)
Η μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ, ένα από τα κλασικά RAINBOW τραγούδια που ακόμα και σήμερα μαζί με το “I surrender” είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας σε όλους τους ροκ σταθμούς του κόσμου. Η προσωπική μου άποψη είναι πως είναι ένα τραγούδι σαφώς εμπορικό και φιλικό προς το ευρύ κοινό, αλλά υπερβολικά cheesy ακόμα και για τα δικά μου γούστα. Σύνθεση του Russ Ballard, ακούστε και το πρωτότυπο, κατάφεραν να της δώσουν σαφώς μια πιο αιχμηρή αίσθηση, αλλά αυτό το άλμπουμ πραγματικά έχει πολύ καλύτερες στιγμές από αυτό εδώ.. Από την άλλη αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά πιασάρικο τραγούδι…
- “Love’s no friend” (4.55)
Θα μπορούσε να είναι άνετα να είναι το αδερφάκι του “Mistreated” αφού μοιάζουν στην δομή, στο ύφος και στην κιθάρα αρκετά. Πολύ ωραία ερμηνεία από τον Bonnet που δεν είχε να φοβηθεί τίποτα και μπορούσε να σταθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα. Γενικά μια σύνθεση που δείχνει το υψηλό επίπεδο της μπάντας και θα μπορούσε άνετα να βρίσκονταν σε κάποιο DEEP PURPLE άλμπουμ και όλοι να λέγαμε “Πωωωω τι κομματάρα», αλλά αφού τραγουδά ο Bonnet και είναι στο “Down to earth” δεν έδωσαν και πολλοί σημασία σε αυτό το μικρό αριστούργημα.
- “All night long” (3.53)
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τι να διαλέξεις αφού πάμε σε μια πολύ καυτή τετράδα τραγουδιών. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Απλά συναρπαστικά και τα τέσσερα. Κάνω την καρδιά μου πέτρα λοιπόν. Αυτό εδώ έχει την πολύ αιχμηρή και επιθετική κιθάρα, απίστευτο ριφ (ακούστε και το “Out of time” του Mick Jagger πάνω στο οποίο βασίζεται). Πρόκειται για ένα πολύ επιθετικό τραγούδι, ιδανικό για club και συναυλίες. Από την άλλη ήταν ένα σοκ, αφού είναι και το opening track, για όσους εκείνα τα χρόνια πίστευαν ότι οι RAINBOW θα συνέχιζαν στο ύφος που είχαν στα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους. Γροθιά στο στομάχι λέμε… Αγαπημένο!
- “Lost in Hollywood” (4.51)
Πόσο το αγαπώ και αυτό εδώ. Μελωδία, εισαγωγή, ριφ, ερμηνεία, ροή… Όλα τα καλά τα έχει! Ένα διαμάντι του hard rock, ένα στολίδι στην δισκογραφία των RAINBOW. Γιατί το βάζω θα μου πείτε στο #3; Πιθανόν, ναι, να το αδικώ δίνοντας του αυτή τη θέση, αλλά νομίζω πως θα αδικούσα και τα υπόλοιπα δυο αν τα έβαζα εδώ. Ας πούμε λοιπόν πως πάμε για μια τριάδα ίσων σε αξία τραγουδιών και ρε γαμώτο πόσο κρίμα κάποιοι να μην τους δίνουν σημασία…
- “Danger zone” (4.31)
Για μένα η μεγάλη έκπληξη του άλμπουμ, το πιο ωραίο «άγνωστο» τραγούδι των RAINBOW. Επικό, λυρικό, ταυτόχρονα εμπορικό και μια ελαφριά ZEPPELIN ανατολίτικη χροιά, το κάνουν απλά εκπληκτικό. Να αναγνωρίσουμε για ακόμα μια φορά την ερμηνεία του Bonnet και το πόσο δίνει δύναμη στα κομμάτια γενικότερα ο τρόπος που τα ερμηνεύει. Συναρπαστικό και το μεσαίο μέρος του “Danger zone” που μονομαχούν τέλεια η κιθάρα με τα πλήκτρα. Επικό, τι μελωδίες έχεις γράψει ρε Blakmore γαμώ τον μπελά μου μέσα..
- “Eyes of the world” (6.42)
Εγώ θα το πω και ας με κράξετε. Ούτε ο Dio δεν θα μπορούσε να το ερμηνεύσει καλύτερα αυτό εδώ! Επίπεδου τραγούδι, RAINBOW επική σύνθεση από την αρχή μέχρι το τέλος. Με διαφορά …νότας πιστεύω όμως δικαίως κερδίζει την πρώτη θέση στο άλμπουμ και μια υπερ-άνετα στις κορυφαίες της μπάντας. Το πιο ατμοσφαιρικό τραγούδι του “Down to earth” θα ενώνει πάντα τις δύο όψεις του Ουράνιου Τόξου.
Δημήτρης Σειρηνάκης
