a
Έχω εκφράσει τόσες φορές τη λατρεία μου για την μουσική των SYMPHONY X (βασικός υπεύθυνος της οποίας είναι ο κιθαρίστας τους, Michael Romeo), που είναι δεδομένο πως έχω μπει στη σφαίρα της γραφικότητας. Τα δισκογραφικά κενά στη δισκογραφία του γκρουπ είναι πολύ μεγάλα τα τελευταία χρόνια και χωρίς να δικαιολογείται από κάποιο ακατάσχετο touring, οπότε ο mastermind του σχήματος, βρήκε τον χρόνο, έκατσε στο προσωπικό του στούντιο, το “Dungeon”, που βρίσκεται στο σπίτι του στο New Jersey κι έγραψε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, 24 χρόνια μετά το “The dark chapter”. Τεχνηέντως μάλιστα, επειδή το “Dark chapter” ήταν αρκετά μέτριο, πιο πολύ σαν demo, δεν το υπολογίζει ως σόλο δίσκο, εμείς οι οπαδοί του όμως, δεν ξεχνάμε!!!
Βασική μου αρχή όταν ακούω σόλο δίσκο, είναι να υπάρχει λόγος ύπαρξης. Δηλαδή να εκφράζει καλλιτεχνικές ανησυχίες που δεν μπορούν να βρουν διέξοδο από το «κανονικό» σχήμα που παίζει. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο οι συνθέσεις, για να με κερδίσουν. Τι γίνεται στο “War of the worlds // Pt. 1” λοιπόν; Ο Romeo, προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει ενσωματώσει τις επιρροές του από τους συνθέτες film score, Bernard Hermann και John Williams. Δεν διαφωνώ, αλλά έχουν την ίδια ακριβώς έκταση που έχουν και στη μουσική των SYMPHONY X, που έχει αρκετά «κινηματογραφικά» σημεία εδώ και αρκετούς δίσκους. Παιγμένα μάλιστα από τον Mike Pinella, που αποκτά διαφορετική υπόσταση. Τα EDM/dubstep στοιχεία που αναφέρονται, είναι τόσο ανεπαίσθητα, που δεν έδωσα καμία σημασία. Κατά τ’ άλλα, ο δίσκος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η επόμενη δισκογραφική δουλειά των SYMPHONY X. Εύκολα. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Το θέμα μου είναι, πως αν θέλεις να βγάλεις κάτι σε αυτό το στυλ, επειδή έχεις δημιουργήσει σχολή, φρόντισε να το κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δηλαδή, να έχεις τα μέλη που να μπορούν να στηρίξουν αυτήν την απαιτητική μουσική.
Στα ντραμς πήρε τον John Macaluso, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Jason Rullo στους SYMPHONY X για το διάστημα που εκείνος είχε προβλήματα υγείας. Και μόνο το γεγονός ότι ο Macaluso ήταν ντράμερ των ARK, μου αρκεί πάντως! Στο μπάσο, έχει τον John Servio των BLACK LABEL SOCIETY. Πλήκτρα δεν αναφέρεται ποιος παίζει (πιθανολογώ, ο ίδιος). Κι ερχόμαστε στα φωνητικά. Όταν έχεις στην μπάντα σου τον Russell Allen, είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον στα ίδια «κυβικά». Ο τραγουδιστής που συμμετέχει στο δίσκο, λέγεται Castellano και ο Romeo ισχυρίζεται ότι είναι ένας τραγουδιστής με τον οποίο ήθελε να δουλέψει εδώ και χρόνια και θεωρείται από τα ανερχόμενα αστέρια του Long Island. Μπορεί, αλλά Russell Allen, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, δεν πρόκειται να γίνει. Στα αυτιά μου, ακούγεται εντελώς επίπεδος, χωρίς καμία αξιόλογη χροιά και χωρίς το εύρος που χρειάζονται τα τραγούδια. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα οι συνθέσεις να υποβιβάζονται και να γίνονται μετριότερες.
Ακούω από τον Romeo, ότι έχει ήδη σχεδόν τελειωμένο και το δεύτερο μέρος του “War of the worlds”, κάτι που με προβληματίζει για το μέλλον των SYMPHONY X. Αν συνεχίζει πάντως να βγάζει σόλο δίσκους, θα το εκτιμούσα αν το έκανε με άλλον τραγουδιστή. Διότι υπάρχουν τραγουδάρες όπως το “Believe” (που θυμίζει “Accolade”, “Swan song” ή “When all is lost”), το “Djinn” ή το καταπληκτικό “Constellation” που κλείνει τον δίσκο. Αν στα φωνητικά ήταν ο Allen ή κάποιος άλλος αυτών των κυβικών, η τελική βαθμολογία θα ήταν άνετα δύο βαθμούς υψηλότερη. Μέχρι τότε, δηλώνω σχετικά απογοητευμένος από το σόλο εγχείρημα του Michael Romeo και περιμένω να «επανορθώσει» όπως εκείνος γνωρίζει καλύτερα!!!
6 / 10
Σάκης Φράγκος
