ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Now what?!” – DEEP PURPLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2013
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: EarMusic/Edel
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bob Ezrin
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Ian Gillan
Κιθάρα – Steve Morse
Μπάσo – Roger Glover
Πλήκτρα – Don Airey
Drums – Ian Paice
To “Now what?!” θα αποτελεί πάντα ένα ακανθώδες σημείο αναφοράς και συζήτησης ανάμεσα σε όλους εμάς τους φανατικούς οπαδούς των PURPLE. Ουσιαστικά αποτελεί ένα παράδοξο. Τι εννοώ; Ο μουσικός τύπος και η πλειονότητα των οπαδών του συγκροτήματος παρατήρησαν έναν αέρα ανανέωσης ύστερα από το απλώς καλό “Rapture of the deep”. Προσωπικά, μόλις είχα μάθει ότι οι PURPLE δούλευαν για πρώτη φορά στην καριέρα τους με τον Bob Ezrin είχα κατενθουσιαστεί, αφού ήξερα εξ αρχής ότι ο θρυλικός παραγωγός θα έβγαζε προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό των PURPLE και ταυτόχρονα το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα θα ήταν κρυστάλλινο. Όπως και έγινε. Που είναι, λοιπόν, το παράδοξο; Οι PURPLE υιοθέτησαν έναν progressive προσανατολισμό που δεν θα έλεγα ότι αλλοίωσε την ταυτότητά τους –και μόνο η παρουσία του Gillan πίσω από το μικρόφωνο καθιστά αδύνατο κάτι τέτοιο- αλλά σίγουρα δεν άφησε το κλασικό PURPLE στίγμα τόσο ευδιάκριτο… Τουλάχιστον, όσο το ήθελα εγώ. Και ξέρετε κάτι; Ο χρόνος θα έλεγα ότι δικαίωσε αυτόν τον προβληματισμό μου αφού και οι δύο επόμενοι δίσκοι χαρακτηρίζονταν από τα δύο αυτά στοιχεία… Δηλαδή, progressive και με μία πιο αχνή PURPLE αισθητική όπως αυτή αποτυπωνόταν π.χ. στο “Purpendicular” ή στο “Bananas” (για να μη νομίζετε ότι αναφέρομαι στο πολύ μακρινό παρελθόν). Ωστόσο, εδώ ίσως έχουμε την καλύτερη ever παραγωγή στην καριέρα των PURPLE…
Ο Bob Ezrin έδωσε ελεύθερο γήπεδο στους Airey και Morse οι οποίοι θα έλεγα ότι βρίσκονται ακριβώς στο στοιχείο τους με το “Now what?!”. Ειδικά ο Airey ηχογραφεί μερικά από τα πιο ευφάνταστα μέρη της πλούσιας καριέρας του αποτείνοντας έναν άτυπο φόρο τιμής στον prog ήχο των early 80s και σε μπάντες όπως οι YES και RUSH. Ειδικά το “Uncommon man” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι outtake του κλασικού “90125” των YES. Ο Gillan είναι ο κλασικός Gillan όσον αφορά το αμιγώς στιχουργικό κομμάτι ενώ στις διάφορες σελίδες του διαδικτύου όπου οι die-hard fans των PURPLE μαζευόμαστε και ανταλλάσσουμε απόψεις, οι περισσότεροι συνηγορούμε στο ότι εδώ εντοπίζονται τα πρώτα δείγματα όπου ο Gillan δεν πιέζει τη φωνή του (χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως κακό).
Ο προαναφερθείς αέρας ανανέωσης φάνηκε και στην περιοδεία που ακολούθησε αφού οι PURPLE ανακάτεψαν την τράπουλα παίζοντας κλασικά τραγούδια που είχαν να ακουστούν χρόνια (π.χ. “Into the fire”, “Hard lovin’ man”) ενώ συμπεριέλαβαν και πέντε (τουλάχιστον) τραγούδια από το “Now what?!”. Στο δια ταύτα, θα έλεγα ότι το “Now what?!” με κερδίζει στην αμιγώς τεχνική/ηχητική πλευρά του αλλά θα ήθελα να ακούσω περισσότερο…PURPLE αν αυτό βγάζει νόημα. Πάντως, από τους τρεις ως τώρα δίσκους των PURPLE με τον Ezrin αυτός είναι που ακούω λιγότερο. Τούτων λεχθέντων, τι κομματάρα είναι το “All the time in the world”! Αυτό το ύφος ήθελα να ακούσω περισσότερο στο “Now what?!”…
Did you know that:
- Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στο ιδρυτικό μέλος των DEEP PURPLE, Jon Lord, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2012. Μάλιστα στο κομμάτι “Above and beyond” ο Ian Gillan έχει γράψει τους εξής στίχους: “Souls, having touches, are forever entwined”.
- Σε συνεντεύξεις της εποχής για την προώθηση του δίσκου, ο πάντα ψύχραιμος και μετριοπαθής Roger Glover είχε δηλώσει ότι ένας από τους λόγους που δεν ήταν απολύτως ικανοποιημένος από το “Rapture of the deep” ήταν η μετριότατη παραγωγή του Michael Bradford.
- Η Εdel κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα ένα εξαιρετικό box set που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τα τρία CD singles (“Above and beyond”, “Vincent Price”, “All the time in the world”), ένα CD με live εκτελέσεις και φυσικά το δίσκο με ένα φανταστικό DVD για το δίσκο.
Σάκης Νίκας
