ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Enemies of reality” – NEVERMORE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kelly Gray – Andy Sneap (2005 reissue)
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Warrel Dane – φωνητικά
Jeff Loomis – κιθάρες
Jim Sheppard – μπάσο
Van Williams – ντραμς
Η συνήθης διαδικασία όταν μας αναθέτει ο κ. Φράγκος να γράψουμε ένα κείμενο για κάποιον δίσκο, είναι να τον ξανακούσουμε για να τον φρεσκάρουμε και να κάνουμε κι ένα μικρό research για την ιστορία του. Οι “παλιοί” και οι “μεγάλοι” του περιοδικού χρειάζονται μισή ώρα; μία ώρα; γιατί έχουν την εμπειρία να κάνουν αυτή τη δουλειά επαγγελματικά. Εγώ σαν Μίμης οφείλω να εξομολογηθώ πως όταν έχω να γράψω ένα κείμενο, για τα απλά χρειάζομαι περίπου κάνα 4ωρο και για τα σύνθετα έχει τύχει να ξοδέψω και 10 ώρες (όχι συνεχόμενης σύνταξης, αλλά οκ, παίρνω τον χρόνο μου). Κι επειδή ο Σάκης ξέρει ότι δεν έχω την δυνατότητα να το κάνω συχνά, φροντίζει να μου αναθέτει κείμενα που ξέρει ότι θα βγουν νεράκι.
Συνεπώς, ΔΕΝ χρειάζεται να ξανακούσω το “Enemies of reality” ούτε να κάνω το παραμικρό research για την ιστορία του, πολύ απλά γιατί τα ξέρω όλα απ’ έξω κι ανακατωτά και το έχω ακούσει ένα δισεκατομμύριο φορές.
Κάποτε πίσω στον χρόνο λοιπόν, σαν σήμερα πριν 20 χρόνια πιο συγκεκριμένα, η αγαπημένη μου μπάντα κυκλοφορεί τον 5ο της δίσκο. Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να αναφερθεί, είναι ότι από την στιγμή που πήρα το CD στα χέρια μου, γεννήθηκε και το μαύρο πανί με τα ασημένια γράμματα με σπρέι που έδινε παρόν σε κάθε συναυλία NEVERMORE έκτοτε.
THESSALONIKI 2003
There is no stronger drug than reality…
Γι’ αυτό λοιπόν, αν το έχεις πετύχει είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στην Αθήνα, και σίγουρα το έχεις πετύχει γιατί πάντα μόλις η μπάντα ήταν να παίξει το ομώνυμο, το σήκωνε ο Dane και το κρατούσε τεντωμένο στα χέρια του, να ξέρεις ότι κάτοχός του ήταν ο υποφαινόμενος.
Οι NEVERMORE λοιπόν, έχοντας ένα εξωπραγματικό σερί κορυφαίων δίσκων, βρίσκονται εκείνη την εποχή σε μια περίεργη, δύσκολη κατάσταση. Τόσο ο Warrel όσο και ο Jeff λένε ότι ήταν γεμάτοι θυμό, νεύρα, με αρκετά προσωπικά θέματα και αυτά τα στοιχεία βγήκαν κατά κάποιο τρόπο και μέσα στον δίσκο. Επιπλέον, είχαν να αντιμετωπίσουν και μια άσχημη εξέλιξη όσον αφορούσε την Century media, την εταιρεία τους τότε, μιας και το συμβόλαιό τους έφτανε στο τέλος του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η Century τότε ήταν παντοδύναμη, έκανε κουμάντο στο μεγαλύτερο ποσοστό του heavy metal εκείνη την περίοδο, και όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ακόμα και οι NEVERMORE που τότε ήταν στηνκορυφή, αντιμετωπίστηκαν πολύ άδικα, σχεδόν προσβλητικά. Ο Warrel θα μιλήσει ανοιχτά αργότερα για όλο αυτό που συνέβη τότε, αναφέροντας ότι δέχτηκαν τρομερές πιέσεις να ανανεώσουν το συμβόλαιο τους, με όρους που η μπάντα θεωρούσε όχι ευνοϊκούς δεδομένης της δουλειάς και του παρελθόντος της. Ζήτησαν συγκεκριμένα πράγματα κι όχι μόνο έλαβαν αρνητική απάντηση, αλλά και τελεσίγραφο τύπου “αφού δεν υπογράφεις, αυτό είναι το budget για τον δίσκο σου”. Ακούμε την μουσική που αγαπάμε, θα αποθεώσουμε, θα κράξουμε αν χρειαστεί, αλλά καμιά φορά ίσως χρειάζεται να σκάψουμε και λίγο βαθύτερα για να δούμε τι έγινε τότε και για ποιον λόγο. Αυτά που αναφέρω λοιπόν εδώ, ίσως δώσουν μια μικρή γεύση του πόσο αμείλικτα λειτουργεί η μουσική βιομηχανία. Με περιορισμένους πόρους οι NEVERMORE πρέπει να βγάλουν ακόμα ένα αριστούργημα, γιατί έτσι είχαν μάθει τους οπαδούς τους, και δεν θα συμβιβάζονταν με κάτι λιγότερο. Μπαίνουν λοιπόν στο στούντιο και με την καθοδήγηση του παραγωγού Kelly Gray, γνωστού από την δουλειά του με τους CANDLEBOX με τους οποίους πούλησε εκατομμύρια (κι εγώ απορώ, πραγματικά), γράφουν τo “Enemies of Reality”. Ο Jeff θα πει αργότερα ότι ο Kelly ήταν ένας εξαιρετικός παραγωγός, πλην όμως δεν ήταν αυτός που θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτόν τον δίσκο, λόγω της pop κουλτούρας και δουλειάς του γενικότερα. Αν θυμάμαι καλά, το budget ήταν περίπου 20.000 δολάρια, ποσό το οποίο είναι αστείο από όλες τις απόψεις. Επίσης, δεν ακολουθείται η γνωστή συνταγή ηχογράφησης, δηλαδή πρώτα τύμπανα, μετά μπάσο, μετά κιθάρες, και τέλος φωνές. Γράφουν όλοι μαζί, live takes και μπαίνουν φωνές μόλις τελειώσουν τα όργανα. Αυτό βοήθησε κάπως τον Warrel να μαζεύει δυνάμεις γράφοντας τα μέρη του σταδιακά και όχι όλα μαζί στο τέλος.
Για να μην μακρηγορούμε, το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε κανέναν απολύτως. Ο δίσκος βγήκε και παρόλο που ήταν ένα αναμενόμενο NEVERMORE αριστούργημα, ακούγονταν πολύ λάθος. Μουντό, βρώμικο, σχεδόν τσαπατσούλικο, λες και ένας τόνος σκόνης σκέπαζε τα τραγούδια. Όμως οι NEVERMORE είχαν ήδη έτοιμο το σχέδιό τους. Αποδεσμεύονται από τον καρκίνο της Century Media και υπογράφουν νέο συμβόλαιο αλλού, με τους όρους που αυτοί θεώρησαν ότι αξίζουν τα χρόνια και η ποιότητα δουλειάς τους. Έτσι λοιπόν, η πρώτη κίνηση που κάνουν, 2 χρόνια μετά βέβαια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, είναι να πάρουν τον μέγα μάγιστρο Andy Sneap και να ξαναγράψουν τον δίσκο! Ναι, το “Enemies of Reality”! Ο Warrel είχε πει τότε ότι “οι οπαδοί μας δεν αξίζουν ένα σκουπίδι σαν αυτό που τους δώσαμε τότε (το 2003 δηλαδή) οπότε θεωρήσαμε απαραίτητο να το κάνουμε σωστά, όπως έπρεπε να γίνει εξ αρχής”. Και φυσικά, δεν μιλάμε για απλό remaster, όπως αυτά που βγαίνουν συνέχεια πλέον “γιορτάζοντας” έτσι τις επετείους κυκλοφοριών. Μόνο σεβασμός για τον σεβασμό που έδωσαν οι NEVERMORE σε όλους μας.
Υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν το “Enemies…” μισό κλικ κατώτερο συγκριτικά με τα προηγούμενα και το επόμενο. Δεν μπορώ να τους αδικήσω. Άσχετα αν εγώ δεν έχω την ικανότητα να κρίνω αντικειμενικά. Κοιτάζοντας το track list, εκτός από το ομώνυμο που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές των NEVERMORE, εγώ προσωπικά θεωρώ πως όλα στέκονται ισάξια στη συνολική δισκογραφία της μπάντας. Μουσικά, είναι όλα γραμμένα από την ιδιοφυία Jeff Loomis και στιχουργικά εξ ολοκλήρου από τον Θεό Warrel Dane, στα γνωστά υψηλά τους επίπεδα. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι δημιουργία κλασικά του Travis Smith και είναι εμπνευσμένο κατευθείαν από τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού, “Open wide and eat the worms of the enemy”. Αλήθεια, και τι δεν θα έδινα να ξαναβρεθώ για μια στιγμή πίσω στη συναυλία και να κλείνει ο λαιμός μου φωνάζοντας με όλη μου τη δύναμη αυτούς τους στίχους…
Για το τέλος, κρατάω επίτηδες να αναφέρω τα 2 πράγματα που χρειάζομαι για να μείνει για πάντα αρχειοθετημένο το “Enemies…” στις ολόχρυσες σελίδες του heavy metal.
Το πρώτο είναι αυτό το έπος που λέγεται “Who decides”. Έρχεται από το πουθενά, σχεδόν σαν αουτσάιντερ, αλλά μετά από τόσα χρόνια ενδελεχούς ακρόασης μουσικής, κερδίζει μια θέση στο προσωπικό soundtrack της ζωής μου. Εκτός του ότι είναι απίστευτη κομματάρα, έχει αυτούς τους στίχους κι αυτή την ερμηνεία, που ακόμα και ο πιο δύσπιστος αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο μακαρίτης ο Warrel δεν ήταν απλός θνητός… Προτείνω, έτσι για το καλό, για να γιορτάσεις την επέτειο κυκλοφορίας του δίσκου να τον βάλεις να παίξει ολόκληρος, αλλά αν δεν έχεις χρόνο, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και βάλε έστω αυτό το κομμάτι… Απόλυτη ανατριχίλα σε όλο το κορμί, ειδικά εκεί που λέει:
“Heroes and rapists they all have nice faces, but who decides, who defines, who draws the lines?”
Και,
“They can’t reach heaven, the truth’s brutal lesson,
Forgive yourself for no one else will die for your crimes…” Αλήθεια, δεν έχω λόγια.
Το δεύτερο είναι αν παρατηρήσεις στο τέλος του booklet, κάτω από την φωτογραφία της μπάντας, το “Enemies of Reality” είναι αφιερωμένο κάπου. Σε κάποιον φίλο αδερφικό του ίδιου του Warrel. Σε κάποιον που του στοίχισε πολύ που τον έχασε. Σε κάποιον που εύχομαι να είχαν την δυνατότητα να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Σε κάποιον που όλοι οφείλουμε πολλά ευχαριστώ για αυτά που μας έδωσε, και ανέκαθεν είχε τον σεβασμό όλου του κόσμου. Σε αυτόν λοιπόν τον “άνθρωπο” αποφασίζουν οι NEVERMORE να αφιερώσουν τον δίσκο τους, με την ευχή “το Metal να κυλίσει στην αιωνιότητα”… Αυτό που σίγουρα δεν ήξερε ο Warrel τότε που έκανε την αφιέρωση, ήταν ότι με κάποια χρόνια διαφορά αργότερα, την ίδια μέρα που έχασε τον φίλο του, την ίδια ακριβώς μέρα θα πήγαινε να τον ξανασυναντήσει…
Δεν νομίζω πως χωράει κάτι άλλο λοιπόν σε αυτό το άρθρο.
“This record is dedicated to Chuck. Let the metal flow into eternity…”
Μίμης Καναβιτσάδος
