ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The missing link” – RAGE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Noise International
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sven Conquest
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Peter “Peavy” Wagner – φωνή, μπάσο
Manni Schmidt – κιθάρα
Chris Efthimiadis – τύμπανα
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα, τραγούδια και άλμπουμ σε στιγματίζουν και σε συντροφεύουν αιώνια, ασχέτως της αναγνώρισης, ή της μουσικής τους αξίας. Το συγκεκριμένο, αποτελεί το δικό μου κρυφό μυστικό, ως ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ, από ένα συγκρότημα που άκουσα άπειρες φορές, είδα ζωντανά καμιά 15αριά φορές, ασχέτως της επίδρασης ή της διαχρονικότητάς του (ή μη).
Οι Γερμανοί είχαν ένα σερί κυκλοφοριών, που με…. Γερμανική ακρίβεια, έβγαζαν κάθε χρόνο. Υπέγραψαν από την αρχή με την Noise και με την εργατικότητά τους, μπήκαν σε μια τροχιά ανόδου και διαρκούς βελτίωσης. Εγώ άκουσα το “The missing link” πριν από το “Trapped!”, οπότε η επίδρασή του σε μένα, είναι σημαντικότερη. Η αλήθεια είναι πως με το προηγούμενο άλμπουμ ανέβηκαν πολλά σκαλοπάτια το 1992, όταν έφτασε ο… «Χαμένος σύνδεσμος» όμως, πολλοί ήταν ακόμη ανυποψίαστοι.
Στο “The missing link” η παρέα από την… Δυτική Γερμανία, συνδυάζει την ωμή της δύναμη, με ένα κοκτέιλ του παλαιότερου power metal της, με το σφιχτά δεμένο παραδοσιακό heavy metal και μια σύγχρονη εκδοχή που συχνά thrash-ίζει. Επιθετικό, συμβατικό, αλλά και γεμάτο ποικιλία, με εναλλαγές ρυθμού και αρκετά ξεσπάσματα, ήταν ένα άλμπουμ που ανέβαζε τον πήχη και ενσωμάτωνε στον Γερμανικό ήχο της μπάντας, αρκετά μοντέρνα στοιχεία που έκλειναν το μάτι σε METALLICA και MEGADETH της εποχής.
Οι RAGE ήταν υπερ-παραγωγικοί την περίοδο 1986 – 1996, με 9 στούντιο άλμπουμ, μια μεγάλη συλλογή με επανηχογραφήσεις και τέλος με το “Lingua mortis”. Παρόλ’ αυτά, εκείνα τα χρόνια έχτισαν το DNA τους, την φήμη τους και σε μεγάλο βαθμό, την υστεροφημία τους. Το συγκεκριμένο άλμπουμ συνέβαλλε τα μέγιστα, αφού σε αυτό μπήκαν τραγούδια που έμειναν στην ιστορία και η τριάδα κέρδισε πολλούς νέους οπαδούς. Από το σκληρό, εναρκτήριο “Firestorm” που είναι ο ιδανικός σύνδεσμος με το power του “Trapped!”, με το παρόμοιο σε ύφος “Nevermore” που ακολουθεί, αλλά και το επιθετικό “From the underworld”. Υπάρχουν δύο τραγούδια που στιχουργικά συγγενεύουν. Το ομώνυμο και το “Lost in the ice”, αναφέρονται στην «ανακάλυψη» κάποιων πλασμάτων που ήρθαν στη γη από άλλο πλανήτη, βοήθησαν την εξέλιξή της και μετά εξαφανίστηκαν όταν ήρθαν οι παγετώνες. Κάπως έτσι, εξηγείται και η καταγωγή της περίεργης μασκότ, η οποία φέρεται να έφτασε εδώ με τους «Πρεσβύτερους», τα προηγμένα όντα.
Στιχουργικά αξίζει και μια αναφορά στο αντιφασιστικό “Who dares?” που δείχνει πως το συγκρότημα ανησυχούσε με την ανερχόμενη επιστροφή των Ναζί. Αναφορά αξίζει και στο πιο στακάτο και μινιμαλιστικό “The pit and the pendulum”, με τις ογκώδεις, σκοτεινές και σχεδόν τρομακτικές κιθάρες του Manni Schmidt, που εδώ σφράγισε την πορεία τους στους RAGE μετά από 6 χρόνια και 5 δίσκους. Μπορεί στιχουργικά, να μην είναι στα φόρτε τους, όμως μουσικά ο Peavy γράφει τον πιο μεστό του δίσκο και τραγουδά εξίσου πιο ώριμα. Μπαίνει στην νέα αυτή δεκαετία με πιο βραχνή, σκληρή και τραχιά φωνή που δίνει όγκο και χρώμα στα τραγούδια. Αυτά τα χαρακτηριστικά ρεφραίν του Peavy, είχαν αρχίσει να γίνονται πιο συχνά. Την τέχνη την εξέλιξε και στο συγκεκριμένο άλμπουμ, το κατάφερε στον απόλυτο βαθμό, αφού το κάθε τραγούδι έχει το δικό του κόλλημά.
Το “Lost in the ice” είναι το πιο μακροσκελές τους τραγούδι, που ξεπερνά τα 9 λεπτά και εσωκλείει όλα τα στοιχεία της ταυτότητάς τους. Είναι απίστευτο πραγματικά, πώς έμεινε έξω από το βινύλιο. Βλέπετε, τα 60 λεπτά του CD δεν χωρούσαν σε δυο πλευρές του δίσκου. Η Noise, αντί να βγάλει το άλμπουμ διπλό, έκοψε τόσο αυτό το έπος, όσο και το “Raw caress” (αυτό δικαιολογημένα θα έλεγα) ενώ υπήρχαν κι άλλες ανολοκλήρωτες ιδέες. Η αλήθεια είναι πως αν το άλμπουμ είναι ένα δυνατό 9άρι, με δυο αλλαγές (κι αφαιρέσεις) στην επιλογή των τραγουδιών, θα ήταν καθαρό 10άρι.
Η Noise το πίστεψε και μάλιστα χρηματοδότησε το βίντεο για το “Refuge”, ένα τόσο επιθετικό, αλλά συνάμα άκρως εύπεπτο τραγούδι που τους βοήθησε να παιχτούν στην τηλεόραση (κυρίως στη χώρα τους). Δυστυχώς όμως, με το συμβόλαιό τους να ολοκληρώνεται, η σχέση της εταιρίας με το συγκρότημα είχε αρχίσει να κλονίζεται σοβαρά. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που δεν υπήρξε η απαραίτητη προώθηση με μια σωστή περιοδεία, όπως και η απόφαση του Manni να αφήσει τον Peavy και τον Χρήστο.
Μπορεί το όλο κείμενο να έχει μια αρκετά οπαδική διάθεση, αλλά είναι γεγονός πως οι RAGE έκαναν το μεγάλο βήμα με αυτόν τον δίσκο και τίποτα στο μέλλον δεν θα ήταν το ίδιο αθώο όπως ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή. Σε μια εποχή που τα μουσικά γούστα είχαν αλλάξει αρκετά, οι RAGE εμφανιζόταν πιο δυνατοί και σταθεροί από ποτέ.
Ιδανική συγκυρία να γράφουμε για τα 30 χρόνια του “The missing link” αφού σε λίγες μόνο ημέρες οι Γερμανοί θα το τιμήσουν, μαζί με το “Trapped!” σε μια ιστορική εμφάνισή τους στο Rethymno Rocks!. Αν διαβάζετε μέχρι αυτό το σημείο, τότε μην το ξανασκεφτείτε και κλείστε εισιτήρια για Ρέθυμνο.
Did you know that:
- Στην Ιαπωνική έκδοση, υπάρχει και το “Another kind of madness”, το οποίο τελικά ήταν σε μια ακουστική εκδοχή. Αυτό το ανακαλύψαμε πολλά χρόνια αργότερα, όταν το τραγούδι κυκλοφόρησε όπως είχε γραφτεί αρχικά, στην συλλογή “The soundchaser archives”.
- Η εξωφυλλάρα οφείλεται στον καταπληκτικό Andreas Marschall, ο οποίος είχε φιλοτεχνήσει τόσο το “Trapped!”, όσο και άλλα αριστουργήματα της εποχής (SODOM, KREATOR, BLIND GUARDIAN, RUNNING WILD, κ.ά.) από την γενέτειρά του. Δεν θα ξεχάσω τις ατελείωτες ώρες που μου πήρε να σχεδιάσω το εξώφυλλό του στο θρανίο μου…
- Η παραγωγή ανήκει και πάλι στον Sven Conquest, τον άνθρωπο που έμαθε πολλά στο συγκρότημα και που ήταν το τέταρτο μέλος τους (πώς λέμε ο δωδέκατος παίκτης;). Ο ίδιος δεν έγινε ποτέ εξαιρετικά γνωστός ως παραγωγός, όμως στην καριέρα του συνέβαλλε σε παραγωγές από DEATH SS, MESSIAH, CORONER, κ.ά. Μαζί τους οι RAGE έκαναν το “Beyond the wall”, το “Trapped” και στο τέλος το “10 years of Rage” το 1994.
- Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε (επιτέλους) remastered, ως διπλό βινύλιο, με όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν γι’ αυτό και μια υπέροχη συσκευασία. Όπως του αρμόζει.
Γιώργος “Lost in the ice” Κουκουλάκης
