ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The empires of the worlds” – BIOMECHANICAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Sneap / John K
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – John K
Κιθάρες – Chris Webb
Κιθάρες – Jamie Hunt
Μπάσο – Jon Collins
Drums – Matt C.
Σήμερα, θα μιλήσουμε για μια από τις πιο ξεχωριστές μπάντες των αρχών της δεκαετίας του 2000. Προτού μιλήσουμε γι αυτούς όμως, θα μιλήσουμε για τον ιθύνοντα νου πίσω από αυτούς. John K (Γιάννης Κουτσελίνης) το όνομά του, με προϊστορία στους DECEPTOR, στους BALANCE OF POWER για τους παλαιότερους. Μπάντες που αφήσανε το στίγμα στο underground της χώρας μας, χωρίς παρόλα αυτά κάποιου είδους επιτυχία/αναγνώριση πέραν αυτού. Ωστόσο, με το σχήμα που έφτιαξε στην Αγγλία το 1999, θα έμελλε να τραβήξει έτι περαιτέρω τα βλέμματα επάνω του. Μιλάμε για τους εξωπραγματικούς BIOMECHANICAL. Μια μπάντα που είχε φόντα για πολλά, μα πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που εν τέλει παρέδωσε στην ούτε δεκαετία ύπαρξης της.
Από το “Distorted” demo, του 2001, στο ντεμπούτο “Eight moons” (2003), φαινόταν ότι κάτι μαγειρεύεται. Ένας ήχος που πατούσε και στους NEVERMORE, από πλευράς όγκου και γκρούβας, διατηρώντας το λυρικό υπόβαθρο στο βαθμό που θα προσέλκυε και τους παραδοσιακούς οπαδούς, αλλά και τους μοντέρνους. Δύο χρόνια μετά, με την καθοδήγηση του Andy Sneap, θα βγάλουν, το πλέον αγαπημένο μου από τα τρία άλμπουμ τους, το ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ “The empires of the worlds”. Φανταστείτε ένα σύμπαν επιστημονικής φαντασίας όπου συναντιούνται το πολυσχιδές ύφος των STRAPPING YOUNG LAD, η ογκώδης λογική των NEVERMORE, ο τσαμπουκάς των PANTERA και όλα αυτά, ντυμένα με sci-fi soundtrack αισθητική, λες και βλέπεις το “Matrix”!
Το “Enemy within” και το ομώνυμο, σου εξηγούν από την αρχή, με τι στο διάολο έχεις να κάνεις εδώ. Θυμάμαι αυτό το άλμπουμ όταν έβγαινε και όλοι είχαν πάθει κοκομπλόκο. Φυσικά, δεν καταλάβαινα τι κάνανε τότε, στα 14-15 μου….και πως θα μπορούσα άλλωστε; Είχα με το ζόρι μπει στο metal σαν ακροατής. Και έτσι, απλά μου είχε μείνει το video clip για το ομώνυμο κομμάτι, αλλά και το ότι προσπαθούσα να καταλάβω τι έπαιζε με αυτό, μια και ήταν πραγματικά χαοτικό για τα αυτιά μου τότε. Μέχρι που κάπου δέκα χρόνια μετά, τους έπιασα με προσοχή, τους άκουσα και τους αγάπησα γι αυτό το ιδιότυπο progressive metal αμάλγαμα που υπηρετούν. Και εάν το “Truth denied” και το “Survival” σε κοπανάνε στον τοίχο με φόρα, το άλμπουμ δεν σταματάει εκεί!
Το “Relinquished destiny”, “Long time dead” και το “DNA metastasis” δείχνουν την προοδευτική φύση και ρίζα της μπάντας, η γκρούβα δίνει και παίρνει σβέρκους στα “Existenz”, “Regenerated” και “Assaulter”, ενώ το φινάλε “Absolution” ξεδιπλώνει τις soundtrack-ικού τύπου συνθετικές αρετές αυτής της μπάντας. Σοφά χωρισμένο σε τέσσερα μέρη σαν κεφάλαια ενός σκοτεινού επιλόγου (“Final offence”, “From the abyss”, “Dissolution”, “Disintegration”), σου δίνει το δραματικό φινάλε που αξίζεις, σαν μια ταινία που επιλέγει προσεκτικά τις τελευταίες της σκηνές για να δείξει στον θεατή. Διότι περί ταινίας πρόκειται, απλά περασμένης σε μουσική μορφή. Τι εννοώ με τη πρόταση που μόλις έγραψα; Αλλαγή παραγράφου και πάμε πάλι!
Το “The empires of the worlds” αφορά την ιστορία ενός άνδρα που μεγάλωσε σε έναν κόσμο μίσους. Και έτσι, εξελίσσεται σε μια αδίστακτη φιγούρα. Χωρισμένη σε μέρη, η αφήγηση εξερευνά την αφύπνισή του σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, τη σύγκρουση με τις “αυτοκρατορίες των κόσμων”, μια κάθοδο στην άβυσσο και μια ανάβαση μέσω της πραγμάτωσης του εαυτού του. Παρά το φουτουριστικό του σκηνικό, το άλμπουμ ασχολείται με ζητήματα της πραγματικής ζωής, τη δίψα του ανθρώπου για δύναμη, δίνοντας έμφαση στους κόσμους που εμποδίζουν την πνευματική ανάπτυξη. Κοινώς, δώστε το σε κάποιον σοβαρό sci-fi σκηνοθέτη να το κάνει αριστουργηματική ταινιάρα να μας φύγουν τα σαγόνια!
20 χρόνια μετά, πολλά άλλαξαν. Οι BIOMECHANICAL μας αποχαιρέτησαν μετά από το χαοτικά υπέροχο “Cannibalised” που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, με τον συμπατριώτη μας να ακολουθεί άλλους δρόμους (γράφει πλέον soundtracks σε ταινίες – μια φλέβα την είχαμε διακρίνει εδώ, οπωσδήποτε!) για την καριέρα του ως μουσικοσυνθέτης. Το αντίκτυπο ωστόσο των τριών αριστουργημάτων που παρέδωσαν, ακόμα συζητιέται σε κύκλους του ευρύτερου προοδευτικού ήχου. Μοντέρνα κλασσικά άλμπουμ πλέον, εκτιμώνται σε μεγαλύτερη έκταση από ότι τότε, με πολλούς εξ ημών, να ζητούν πάραυτα έναν τέταρτο δίσκο, παρόλο που έχει στραφεί σε άλλα μονοπάτια ο βασικός δημιουργός του. Το “The empires of the worlds” παραμένει εκεί ωστόσο.
Παντοτινό διαμάντι, τόσο χαοτικά θελκτικό.
Did you know that?
– Στην ειδική έκδοση, υπάρχει και μια εξαίρετη διασκευή στο “Painkiller” των PRIEST.
– Πρώτος δίσκος στην Earache, από τους δύο συνολικά που θα έβγαζαν.
– Credit για τα κλασσικά όργανα δίνονται στους Richard Couldridge στο βιολί και Lac-Hong στο cello
– Και στα τρία άλμπουμ των BIOMECHANICAL, ο Κουτσελίνης ήταν συμπαραγωγός.
Γιάννης Σαββίδης
