Ο Stefan Weinerhall αποτελεί προσωπική αδυναμία από την πρώτη φορά που άκουσα το “Gathered around the oaken table” των θρυλικών MITHOTYN. Μετά τη διάλυσή τους θέλησε να συνεχίσει το εμπλουτισμένο με folk ήχο metal, με τη μόνη διαφορά ότι με τους FALCONER, που δημιούργησε, κινήθηκε σε πιο heavy/power μουσικά μονοπάτια. Πλέον με το φετινό “Armod” έφτασε αισίως τον έβδομο δίσκο, χωρίς ακόμα να έχει κυκλοφορήσει κάτι μέτριο. Οι Σουηδοί είχαν προαναγγείλει ότι στο νέο τους δίσκο θα είχαν αποκλειστικά στίχους στην μητρική τους γλώσσα, κάτι που με ενθουσίασε περιμένοντας ένα folk όργιο. Όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν διαφέρει πολύ με ότι μας έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα οι FALCONER, με κάποιες διαφορές. Η σουηδική γλώσσα προσφέρει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, ειδικά στις folk στιγμές. Οι κιθάρες είναι πιο δυναμικές, θυμίζοντας την περίοδο του εκπληκτικού ομώνυμου δίσκου, ενώ η χρήση βιολιού είναι πιο εκτεταμένη. Ο γνωστός Andy LaRocque προσφέρει σιγουριά στο τομέα της παραγωγής, τονίζοντας παράλληλα τα δυνατά σημεία του συγκροτήματος. Δεν έχουν δημιουργήσει το δίσκο που θα κάνει τη διαφορά για το 2011, αλλά και ούτε θα δυσαρεστήσει τους φίλους του συγκροτήματος. Ειδικά με τραγούδια όπως τα “Grimborg”, “Svarta Änkan”, “Griftefrid”. Προσωπικά πάντως ξεχωρίζω το “Fru Silfver”, που ξεκινά σαν μπαλάντα αλλά σε ξαφνιάζει στη συνέχεια, ίσως το τραγούδι που οι Σουηδικοί στίχοι κολλάνε θαυμάσια περισσότερο από κάθε άλλο. Για τους φίλους του συγκροτήματος ο δίσκος θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Όσοι δεν τους ξέρετε ακούστε πρώτα την power/folk καταιγίδα του πρώτου δίσκου και αν σας αρέσει ο ήχος τους προχωρήστε άφοβα και στα υπόλοιπα!

7.5 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Σκούρα τα πράγματα για τον αρχιερέα της Γερμανικής σκηνής!!!! Το “Dominator”, κυκλοφόρησε το 2009, ήταν ένας αδιάφορος δίσκος που συγκρατούσε κανείς ελάχιστα τραγούδια. Ο κόσμος δείχνει να κουράζεται από τις studio δουλειές του, με τον ίδιο να δείχνει ανήμπορος να αντιστρέψει την κατάσταση. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων την περσινή χρονιά ο απροσδόκητα τρομερός δίσκος των ACCEPT, “Blood of the nations”, να μας καθηλώσει όλους!!! Όταν το συγκρότημα που έχεις συνδέσει το όνομά σου κυκλοφορεί έναν τόσο καλό δίσκο και εσύ δεν είσαι μέλος του δημιουργεί ένα επιπλέον «βάρος» να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις. Κατά πάσα πιθανότητα έτσι εξηγείται και η καθυστέρηση κυκλοφορίας του “Rev-Raptor”, σε σχέση με την αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας. Δυστυχώς οι συγκρίσεις πρέπει να γίνουν, γιατί απλά μέχρι την εκ νέου επανασύνδεση ο Udo πρόσφερε ήχο ACCEPT τόσο στους δίσκους του (με αρκετές επιρροές και από το hard rock) όσο και στις συναυλίες του. Αλλά και με την προσωπική του καριέρα να συγκρίνεις το νέο δίσκο, πάλι βρίσκεις χτυπητές αδυναμίες στην ποιότητα των συνθέσεων. Δεν έχει δύναμη ο δίσκος, δεν έχει το γνήσιο τσαμπουκά που έχουμε συνηθίσει από τον Γερμανό, παρόλο που η παραγωγή είναι εξαιρετική για μια ακόμη φορά. Όταν στα 13 τραγούδια βρίσκεις 3-4 να σου τραβήξουν την προσοχή τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ο Udo αποτελεί περίπτωση καλλιτέχνη που απλά δεν περνούν απαρατήρητες οι δουλειές του και μεγάλη μερίδα ακροατών τις περιμένει με ενδιαφέρον. Ελπίζουμε σε ανάκαμψη!!!

6 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν ήμουν θαυμαστής των Αμερικανών SATAN’S HOST ακόμα και στο ντεμπούτο τους που τραγουδούσε ο αγαπημένος μου Harry “Tyrant” Conklin (JAG PANZER, TITAN FORCE). Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το πρώτο τους δίσκο, “Metal from hell”, το 1986. Αμέσως μετά ο Tyrant αποχώρησε για να ενταχθεί στους εκπληκτικούς TITAN FORCE. Για αρκετά χρόνια το συγκρότημα έχασε το ρυθμό του, ενώ κάθε τόσο όλο και κάποιο πρόβλημα θα παρουσιαζόταν που θα τους εμπόδιζε να επιστρέψουν δισκογραφικά. Τελικά το 2000 επιστρέφουν και από τότε έχουν μια σταθερή παρουσία. Βέβαια από το heavy/power metal του πρώτου δίσκου η μετάλλαξη ήταν δραματική, μουσικά, καθώς κινήθηκαν στο χώρο του ακραίου metal με στοιχεία ακόμα και black metal. Το 2010 όμως επιστρέφει ο Tyrant και φέτος κυκλοφορούν τον έβδομο τους δίσκο και για μια άλλη μια φορά αλλάζουν το μουσικό τους ύφος. Το “By the hands of the devil” με ένα άκουσμα μου έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο. Οι μουσικές διαφοροποιήσεις από δίσκο σε δίσκο είχε, όπως φαίνεται, τα θετικά του. Κατάφεραν μέσα από τις επιρροές τους, με ώριμο τρόπο, να τις ταιριάξουν με την υπέροχη φωνή του Tyrant και να παρουσιάσουν ένα δίσκο που δεν μπορείς εύκολα να τον κατατάξεις σε ένα είδος μόνο. Πρώτα θα ξεκινήσω με τον Tyrant, που σε μια ακόμη δουλειά βάζει την προσωπική του σφραγίδα και μάλιστα σε ένα δίσκο που οι heavy μελωδίες εναλλάσσονται με ακραία riffs. Το “By the hands of the devil” είναι σε ότι πιο ακραίο έχει συμμετάσχει και τα καταφέρνει θαυμάσια αποδεικνύοντας παράλληλα ότι αποτελεί μια από τις σημαντικότερες φωνές του αμερικάνικου metal. Επίσης η εκπληκτική παραγωγή αναδεικνύει με ιδανικό τρόπο όλα τα θετικά στοιχεία του κάθε τραγουδιού, ενώ η καθαριστική δουλειά απλά σε καθηλώνει με τις πλούσιες εναλλαγές. Μελωδίες, aggressive riffs, όλα σε αξιοθαύμαστη ισορροπία Αν εξαιρέσεις ένα τραγούδι, “Before the flame”, δεν βρήκα κάποιο άλλο που να με κάνει να βαρεθώ. Ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί τόσο από τους φίλους του heavy όσο και από τους φίλους του ακραίου metal!!!

8.5 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Αμβούργο… Τι όμορφη πόλη!!! Η γενέτειρα των HELLOWEEN & RUNNING WILD!!! Μόνο αυτό φτάνει για να έχω την συγκεκριμένη πόλη στην καρδιά μου!!! Γενικά σε παλαιότερα χρόνια υπήρχε έντονη metal σκηνή, ενώ αρκετά συγκροτήματα έχουν ηχογραφήσει σε studio του Αμβούργου. Το τελευταίο κόσμημα της πόλης είναι οι STORMWARRIOR, ένα συγκρότημα που παραμένει πιστό στο power / speed ήχο των 80’s, έτσι όπως το μάθαμε από τα δύο, μεγάλα, προαναφερθέν συγκροτήματα. Το “Heathen warrior” είναι ο τέταρτος τους δίσκος και δεν υπάρχουν σημαντικές μουσικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους!!! Ωμό, μελωδικό power / speed παιγμένο με κέφι και δυναμισμό. Οι Γερμανοί έχουν καταφέρει έναν ήχο περασμένων δεκαετιών να ακούγεται ακόμα φρέσκος, παρόλο που η μέτρια παραγωγή δεν αποτελεί ισχυρό σύμμαχο στο εγχείρημα τους. Παρόλο που οι επιρροές είναι φανερές δεν παρουσιάζουν μια δουλειά αντιγραφή όπως έκαναν π.χ. οι HAMMERFALL στο “Legacy of the kings” ή οι HEAVENLY!!! Στιχουργικά συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο με αναφορές σε παλιές καλές εποχές με τους Vikings να έχουν για μια ακόμη φορά την τιμητική τους. Από τον πρώτο, ομώνυμο, δίσκο έχουν ενταχθεί στη λίστα με τα αγαπημένα μου συγκροτήματα που πάντα ψάχνω στο Internet για νέα. Το “Heathen warrior” δεν είναι ο δίσκος που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά στο είδος του power / speed αλλά είναι από τις καλύτερες επιλογές για τους φίλους του είδος. Ειδικά για αυτούς που αναπολούν συχνά το ένδοξο παρελθόν. Μετά από τέσσερις δίσκους μπορώ να δηλώσω ότι STORMWARRIOR – εγγύηση!!

8 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Ότι οι ELUVEITIE είναι σπουδαίο συγκρότημα το γνωρίζουμε όλοι μέσα από την δισκογραφίας τους, ότι έχει τη στόφα των μεγάλων συγκροτημάτων το καταλάβαμε από την εμφάνισή τους στην Αθήνα, όπου παρά τα όποια προβλήματα αντιμετώπισαν κατά την διάρκεια φέρθηκαν επαγγελματικά και διασκέδασαν τον κόσμο στο έπακρο!!! Τώρα απλά βλέπουμε ότι πλέον αρχίζουν να βάζουν και το δικό τους λιθαράκι, ως ηγέτες πλέον, στο χώρο του folk metal επηρεάζοντας νεότερα συγκροτήματα. Ένα από αυτά είναι οι Ιταλοί FUROR GALLICO, οι οποίοι θα κυκλοφορήσουν το ομώνυμο ντεμπούτο τους (είχε κυκλοφορήσει το 2010 ως αυτοχρηματοδοτούμενο, φέτος το βγάζει η Massacre). Από το πρώτο τραγούδι απλά η προσοχή μου στράφηκε αποκλειστικά στην ακρόαση του δίσκου. Ακραίο metal εμπλουτισμένο με heavy μελωδίες και μπόλικο folk που θα ικανοποιήσει τον κάθε φίλο του συγκροτήματος. Η χρήση άρπας δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στα τραγούδια, κάτι που τους διαφοροποιεί με άλλα folk συγκροτήματα που χρησιμοποιούν συνήθως πίπιζα. Επίσης πέρα από την άρπα, θα ακούσετε βιολί, μπουζούκι (!!!) και φυσικά τις απαραίτητες φλογέρες. Η μουσική τους θα έλεγα ότι πέρα από ELUVEITIE έχει στοιχεία και από WAYLANDER – CRUACHAN, προσφέροντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Αδύναμες στιγμές υπάρχουν, αλλά δεν επηρεάζουν την καλή εντύπωση. Ίσως περισσότερη δουλειά χρειάζεται στο να αποκτήσουν προσωπικότητα, κάτι που περιμένουμε. Εξάλλου αναφέρομαι στο ντεμπούτο και η προσωπικότητα διαμορφώνεται από δίσκο σε δίσκο. Οι FUROR GALLICO ηχογράφησαν ένα ελπιδοφόρο ντεμπούτο και με τραγούδια όπως τα “Venti di Imbolc”, “Medhelan” και “The Gods have returned” μας προϊδεάζουν για ακόμα καλύτερες δουλειές στο μέλλον.

7,5 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Κι επειδή ο αρχισυντάκτης μας, επέμενε να γράψω για τους BCC, εγώ δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πόσο μάλλον όταν ενθουσιασμένος διαπιστώνω πως η σύμπραξη των κορυφαίων αυτών μουσικών, δεν ήταν μια φούσκα, αλλά ένας ζων οργανισμός που εξελίσσεται και βελτιώνεται. Οι μεγάλες προσωπικότητες, συνήθως έρχονται με μεγάλο εγωισμό, όμως η προσφορά στους BCC, φαίνεται να είναι σχεδόν μοιρασμένη. Αν με το πρώτο άκουσμα ξεχωρίζει η χαρακτηριστική φωνή του Glenn Hughes και η παθιασμένη κιθάρα του Joe Bonamassa, πρέπει να ακούσουμε λίγο πιο προσεκτικά, για να συνειδητοποιήσουμε τον χαρακτήρα που δίνει το παίξιμο του John Bonham ή το συναίσθημα που βγάζει στα πλήκτρα (δίχως φαντασιόπληκτες ποζεριές) ο – παρεξηγημένος από πολλούς – Derek Sherinian. Με ένα κιθαρίστα βουτηγμένο στο blues–rock, η μπάντα βασίζεται αρκετά στα γεμάτα riff και σίγουρα το ύφος τους περιγράφεται καλύτερα σαν μια καταστροφική σύγκρουση Βρετανικού και Αμερικάνικου classic rock. Η σχέση του μπασίστα με το funk είναι εμφανής σε σημεία και κομμάτια όπως το “Man in the middle” περιγράφουν καλύτερα από τις δικές μου λέξεις, του λόγου του αληθές ενώ άλλα, όπως το “Smokestack woman” λικνίζεται όπως οι groupies την δεκαετία του ‘70. Υπάρχει και το καταπληκτικό “Save me” με το mid–tempo Blackmore (δεν μπορούσα να κρατηθώ) χαρακτήρα, που μεταμορφώνεται σε ένα μελωδικότατο ρεφρέν και την Jimmy-Page-ριφολογία να διέπει όλο το τραγούδι.

Υπάρχουν και πιο ανεβασμένοι ρυθμοί και όρεξη για χτύπημα, όπως στο εναρκτήριο “The outsider” που στα 4 λεπτά του σε κερδίζει, ανοίγοντάς σου την όρεξη για το άλμπουμ. Το ίδιο συμβαίνει και με το “I can see your spirit” που φέρνει στις πιο classic rock φόρμες του Hughes. Βέβαια, με τόσο καλούς μουσικούς, βουτηγμένους σε κλασικές rock φόρμες δεν θα μπορούσε να μην δοθεί χώρος για να τζαμάρουν και να ξεχειλώσουν κάπως τις συνθέσεις.

Το συγκρότημα αυτό, αποδεικνύει πως οι μουσικοί μπορούν να δουν πέρα από ηλικίες και εμπειρίες. Ο Glenn Hughes όταν έκανε μουσική καριέρα ο Joe Bonamassa δεν είχε ακόμα γεννηθεί, ενώ ο John Bonham μόλις και πήγαινε σχολείο. Ο Derek Sherinian έμπαινε στην εφηβεία και δεν αποκλείεται να ήταν θαυμαστής του. Κι ας μην αναφέρουμε καν τις τελείως απόμακρες πορείες που ακολούθησε ο καθένας από αυτούς. Σίγουρα εύσημα αξίζουν στον Kevin Shirley, που μετά την πρόσληψή του, βρήκε όλα τα κομμάτια για να κάνει το παζλ των BCC επιτυχία. Επίσης είναι άξιος σεβασμού για την μαεστρία με την οποία ηχογράφησε 4 φτασμένους μουσικούς, για να καταφέρει να βγάλει ένα τόσο κλασικό ήχο, με όλα τα συστατικά έντονα, δίχως να αλληλεπικαλύπτονται πουθενά.

Απολαυστικό.

8 / 10

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Θυμάμαι τους TWISTED SISTER να τραγουδούν για το “United states of rock” και οι στίχοι του Snider μου ήρθαν στο μυαλό όταν πρωτάκουσα για τους EDEN’S CURSE. Όπως όμως υποδηλώνει ο τίτλος του άλμπουμ, έχουμε φτάσει αισίως στην τρίτη δισκογραφική τους δουλειά. Συχνά αναφέρομαι στην σημασία της τρίτης δουλειάς, για ένα συγκρότημα που συνήθως αποτελεί σημάδι για την άνοδο η κάθοδο της πορείας τους. Με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα πως για τους Αμερικανό-Αγγλό-Ιταλό-Γερμανούς, το “Trinity” αποτελεί ένα βήμα προς την καταξίωση που δικαιούνται. Η φωνή του Michael Eden είναι εξαιρετικά μελωδική, καθαρή και ακουμπά ψηλές νότες σε σημείο που θυμίζει τον James LaBrie σε σημεία.

Αναφερόμενοι στον τραγουδιστή των DREAM THEATER, πρέπει να σημειώσουμε πως αποτελεί και τον κράχτη του άλμπουμ, με το ντουέτο του στο “No holy man”, ένα τραγούδι που ασχολείται με την διπλή προσωπικότητα ενός Τηλε-ευαγγελιστή. Όπως έκαναν και στον προηγούμενο με την Pamela Moore, έτσι κι εδώ, φαίνεται πως αρέσκονται σε καλές συνεργασίες. Μάλιστα, στο “Trinity” υπάρχει και δεύτερο ντουέτο! Στο “Black widow”, έρχεται ο Andi Deris (HELLOWEEN) να πλαισιώσει τον Eden σε ένα επίσης φοβερό κομμάτι, που βάζει την μπάντα σε πιο σκληρά μονοπάτια με τον Thorsten Koehne να δίνει ρεσιτάλ στο βιρτουόζικο σόλο του. Γενικότερα υπάρχουν αρκετές πιο σκληρές στιγμές απ’ ότι στο παρελθόν, αλλά δεν ξενίζει καθόλου αφού υπάρχει άψογη ισορροπία μελωδίας και δύναμης, όπως και στο “Can’t fool the devil”. Πρέπει να ξεχωρίσω το εξαιρετικό και κλασικό ριφ του “Jerusalem sleeps” που βέβαια δεν περιορίζεται εκεί, αλλά μετουσιώνεται σε ένα καταπληκτικό metal κομμάτι που φέρνει από την επικότητα των SABBATH (αλά Tony Martin εποχής) σε σημεία μέχρι τον γνωστό ήχο του Axel Rudi Pell (δεν μπορώ να αποφύγω και την αναφορά στο Andy LaRoque στο πρώτο σόλο, ε;) . Δεν υπάρχει τραγούδι που να μην έχει δουλευτεί, που να μην έχει προσεχτεί, που να μην μου αρέσει. Ακόμα και η διασκευή – φόρος τιμής στον Ronnie James Dio, στο “Rock n’ roll children” είναι πιστή, όσο κι αν η φωνή του μικρού θεού ήταν πιο βαθιά κι επική.

Με λίγα λόγια το “Trinity” δεν είναι μόνο η πιο ολοκληρωμένη, προσωπική και ποιοτική δουλειά των EDEN’S CURSE, αλλά και μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2011 μέχρι σήμερα. Έπεται και συνέχεια.

8,5 / 10

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ευχαριστήθηκα ένα άλμπουμ των Αμερικανών τόσο πολύ. Οι NIGHT RANGER δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν στην Ευρώπη ένα σημαντικό κύκλο ακροατών, όσο το κατάφεραν στη χώρα τους, αλλά στο πέρασμα των χρόνων έχουν παρουσιάσει αξιόλογες συνθέσεις ως συγκρότημα, αλλά και τα μέλη τους ξεχωριστά ή σε άλλες μπάντες. Αξιοζήλευτες είναι οι δουλειές του πρωταγωνιστή Jack Blades με τους DAMN YANKEES αλλά και πιο πρόσφατα με τους TMG.

Στο “Somewhere in California” επανέρχονται σε αυτό που κάνουν καλά, να συνδυάζουν τεχνική, σύνθεση και μελωδία μέσα σε 4 λεπτά ενός κομματιού. Ο ήχος είναι αρκετά σύγχρονος, πάνω σε 80’s συνθέσεις και το αποτέλεσμα με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Οι αγαπημένες μου στιγμές είναι κυρίως οι πιο ανεβασμένες στιγμές του δίσκου με τα “It’s not over”, “Bye bye baby” και “Say it with love” με την όμορφη γέφυρα και το υπέροχο ρεφρέν. Οι NIGHT RANGER πατούσαν πάντα στις αρμονίες και σίγουρα το “Somewhere…” δεν αποτελεί εξαίρεση(ακούστε το “No time to lose ya” για παράδειγμα). Υπάρχουν και οι πιο ευθείς στιγμές με το “Rock n’ roll tonite” που κάνει ό,τι υποδηλώνει κι ο τίτλος του ή στην γεμάτη συναίσθημα, απαραίτητη μπαλάντα του δίσκου, το “Time of our lives” με τον drummer Kelly Keagy να αναλαμβάνει και το μικρόφωνο.

Αν όμως πρέπει να ξεχωρίσω ένα τραγούδι για αντιπροσωπεύσει το δίσκο, αυτό θα ήταν το “Growin’ up in California” που ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο το άλμπουμ και θυμίζει τις μέρες που οι NIGHT RANGER περιόδευαν σε γεμάτες αρένες στην Αμερική. “There’s too much music inside of me” τραγουδά ο Blades. Ευτυχώς για μας! Μια απόλαυση όλος ο δίσκος. Αναλόγως ποια έκδοση θα αγοράσετε, θα βρείτε και διαφορετικό Bonus track.

8 / 10

Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

Πλέον και μόνο στο άκουσμα της Σπιναλόγκα, το μυαλό συνειρμικά ταξιδεύει προς Κρήτη μεριά, στις σελίδες του βιβλίου της Victoria Hislop και την δημοφιλή τηλεοπτική του μεταφορά. Για τους λάτρεις του εγχώριου εναλλακτικού rock ήχου όμως η Spinalonga είναι γνωστή ως ένα ανεξάρτητο δισκογραφικό label όπου μπάντες σαν τους THREE WAY PLANE, YELLOW DEVIL SAUCE, SUGAH GALORE, MODREC και SEMEN OF THE SUN, κυκλοφόρησαν κάποιες από τις δουλειές τους. Διατηρώντας τη συνήθεια να κυκλοφορεί αξιόλογες συλλογές, αυτή τη φορά στη “Miss Fortune was a Henhouse Manager”, η Spinalonga βυθίζεται στην άβυσσο του ευρύτερου post/drone ήχου και στον stoner/sludge βούρκο και όχι μόνο και ξετρυπώνει 16 μπάντες διαφορετικού ηχοχρώματος, τόσο μεταξύ τους αλλά και απ’ ότι μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν. Όλα τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται εδώ, έχουν ηχογραφηθεί αποκλειστικά για την εν λόγω συλλογή, με τα πιο γνωστά ονόματα στο ευρύ κοινό όπως αυτά των SUN OF NOTHING, NATIONAL PORNOGRAPHIC, BROTHERHOOD OF SLEEP και UNIVERSE217, να εναρμονίζονται άριστα με τις υπόλοιπες μπάντες. Η διασκευή στο “Sister Fucker (Part I)” των Eyehategod από τους 1000MODS όσο και αν φαίνεται να εκφράζει το μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων η συλλογή αποτελείται από συγκροτήματα με έντονη πειραματική διάθεση, σοβαρότητα και τον κατάλληλο επαγγελματισμό σε ότι αφορά θέματα παραγωγής, όπως επίσης το ίδιο ισχύει για το απόλυτα ταιριαστό μινιμαλιστικό εξώφυλλο και το όμορφο card-booklet που το συνοδεύει. Η “Miss Fortune was a Henhouse Manager” αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για εξοικείωση του κοινού με τον εγχώριο underground ήχο αλλά και των ίδιων των συγκροτημάτων να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε μία άκρως ελκυστική κυκλοφορία και ιδιαίτερα γι’ αυτές κάνουν την παρθενική τους δισκογραφική εμφάνιση.      

Κώστας Αλατάς