Το “Heathen Cross” σηματοδοτεί την επιστροφή στα δισκογραφικά δρόμενα για τους θρύλους του N.W.O.B.H.M, CLOVEN HOOF. Την όγδοη κατά σειρά, μέσα από μια καριέρα μεγαλύτερη των τριάντα ετών (δεν προσμετρώ την δεκαετή αποχή τους κατά τη δεκαετία του ’90), εννέα δίσκων στο σύνολο (το “Definitive part one” μένει εκτός κάδρου) και τριών αριστουργημάτων (τα τρία πρώτα εννοείται) που ήταν υπέρ το δέον αρκετά, ώστε να τους δώσουν το ιστορικό status που έχουν σήμερα.
Ο Lee Payne είναι το μοναδικό μέλος από την αρχική τους σύνθεση, ο αρχηγός της μπάντας, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της ιστορικότητας και του ονόματος, με την σημερινή, σε μεγάλο ποσοστό ανανεωμένη, σύνθεση, όπου ο μεγάλος Harry “Tyrant” Conklin είναι η τελευταία προσθήκη. Μου είναι συμπαθέστατος ο Lee. Και τον συμπαθώ γιατί είναι ταγμένος σε αυτό που κάνει, είναι ειλικρινής, ευθύς. «Αυτό έχω», σου λέει, «αν θες πάρτο, αν δεν το θες, άφησέ το και προσπέρασε». Τίμια στάση, ντόμπρα και εμένα αυτές οι στάσεις με κάνουν να βλέπω τον άλλον θετικά ως και θετικότερα απ’ όσο πραγματικά το αξίζει, κάποιες φορές.
Με θετική διάθεση λοιπόν, δέχτηκα το νέο άλμπουμ των CLOVEN HOOF προς ακρόαση και παρουσίαση. Τόσο οι πρώτες όσο και οι τελευταίες του ακροάσεις, που μαζί συμπλήρωναν έναν μεγάλο, σεβαστό αριθμό ώστε να βγει πραγματικό συμπέρασμα και όχι μια βεβιασμένη άποψη απλά για να διεκδικούμε το βραβείο του γρηγορότερου, με έκαναν να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι το “Heathen cross” είναι η καλύτερη προσπάθεια του group, μετά την κλασσική πρώτη τριάδα των “Cloven Hoof”, “Dominator” και “A sultan’s ransom”. Με τα δυο τελευταία δεν έχει σχέση, η αλήθεια είναι αυτή, ωστόσο συνδυάζει στοιχεία του ντεμπούτου και συγκροτημάτων που επέδρασαν με τρόπο καταλυτικό στη διαμόρφωση του συνθετικού πνεύματος του Lee και της παρέας του.
Πάμε ένα σβέλτο track by track για να καταλάβεις καλύτερα. Θα ακούσεις λοιπόν τους JUDAS PRIEST στο εναρκτήριο “Redeemer” και στο “Frost and fire”, πολλή από την αισθητική των MERCYFUL FATE, URIAH HEEP και BLUE OYSTER CULT στο “Do what thou wilt”, τον Ronnie James Dio στο “Curse of the gypsy”, τους BLACK SABBATH του Tony Martin και του Dio στο “Sabbat stones” και στο “The summoning”, ενώ θα πας πολύ πίσω στον χρόνο και στο ντεμπούτο, με το “Vendetta”. Σίγουρα, αν έχεις έμπειρο αυτί, θα πιάσεις δω και κει μελωδίες που να σου φέρνουν στο μυαλό αγαπημένα, κλασσικά κομμάτια, αλλά τούτο δεν το βλέπω σαν προσπάθεια αντιγραφής. Η αντιγραφή, που έχει καθαρά πονηρό σκοπό, φαίνεται και διαφέρει από την άδολη αγάπη και το αποτύπωμα αυτής. Πάντως, τα κομμάτια στέκουν πάνω από τον μέσο όρο, είναι καλά.
Έχω βέβαια και τις ενστάσεις μου, οι οποίες έχουν να κάνουν με το φτωχότατο “Last man standing” και το “Darkest before the dawn”. Το πρώτο είναι μια αποτυχημένη, για μένα πάντα, προσπάθεια της μπάντας να παίξει στο στυλ των FIGHT ή του “Demolition” των JUDAS PRIEST. Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, groove metal αισθητική, ένα κομμάτι κάπως σαν το “One on one” των Ιερέων, για να γίνω απολύτως σαφής, που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα και το κυριότερο, δεν ταιριάζει στους Hoofs. Το “Darkest before the dawn” είναι ο αστερίσκος που λέγαμε, όταν συζητούσαμε για «αντιγραφές», «επιρροές» και τη διαφορά αυτών. Αντικειμενικά, θα ήταν ως και το highlight του δίσκου, αν δε θύμιζε τόσο κραυγαλέα το “Caught somewhere in time” και το “Only the good die young”… είπαμε, επιρροές, επιδραστικότητα, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά… Δεν χρειάζεται να ρίχνετε νερό στον μύλο κάθε κακοπροαίρετου… Λίγη προσοχή παραπάνω, δε βλάπτει.
Δεδομένα ο νεοεισελθών Tyrant κάνει πολύ καλή δουλειά στο μικρόφωνο. Συνυπολογίζοντας την ικανότητά του να ερμηνεύει ως πρέπει αλλά και να αναβαθμίζει σε περιπτώσεις το παλαιότερο υλικό, κάτι που είδαμε με τα μάτια μας στην εμφάνισή τους στο περσινό Up the Hammers, είναι μεγάλο ατού για το group. Όπως είναι και ο Chris Dando στα πλήκτρα και τα δεύτερα φωνητικά, στην πρώτη του studio συμμετοχή ως βασικό μέλος. Έχει πολύ καλή φωνή και πολύ καλή σκηνική παρουσία και ας έχει τον πιο διακριτικό ρόλο του πληκτρά. Είχε μάλιστα εκτελέσει χρέη frontman στο “Keep It True Rising 2” το 2022, πηγαίνοντάς τα περίφημα. Φωνητικά λοιπόν οι Βρετανοί είναι σίγουροι, οι υπόλοιποι παίκτες τα πάνε και αυτοί εξαίσια, οπότε…
… οπότε αυτό που μένει είναι να μείνει η σύνθεση ως έχει, να μην έχουμε εκ νέου αλλαγές και όλα θα πάνε καλά. Πιθανόν, ο επόμενος δίσκος, όταν έρθει με το καλό, να είναι ακόμη καλύτερος! Προς το παρόν, κρατώ την σιγουριά της πολύ καλής συναυλίας που θα δώσουν, σαν μας έρθουν ξανά. Οι πιο δυνατές στιγμές του “Heathen Cross” μαζί με τα κλασσικά έπη των 80s, το εγγυόνται. Κάτι άλλο, δε χρειάζεται.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
