Ιέρεια, έρωτας, εφηβικό απωθημένο για πολύ κόσμο, όχι μόνο τη δεκαετία του 1980 αλλά και όλων εμάς που τη μάθαμε πολύ αργότερα. Για τους λιγότερο μυημένους η Jane Gardner είναι η φωνή των VIXEN, μιας αμιγούς female hard rock band που έκανε τρομερή αίσθηση στα τέλη της με άλμπουμ όπως τα “Vixen” και “Rev it up”. Από τότε πέρασαν κοντά στα 30 χρόνια για να ακούσουμε κάτι καινούργιο από την ωραιότατη Jane (πατημένα τα 55 η άτιμη και στέκεται… Λαμπάδα!).
Η Jane Gardner επανέρχεται, λοιπόν, με την πρώτη προσωπική της δουλειά που απλά φέρει σαν τίτλο το ονοματεπώνυμό της ενώ την παραγωγή του άλμπουμ την έχει επιμεληθεί ο σύντροφός της. Τι έχουμε να διαπραγματευτούμε σε αυτόν τον δίσκο; Δέκα τραγούδια τα οποία δεν ηχούν σίγουρα όπως έχουμε συνηθίσει από τη Jane. Είναι καινούργιο το όλο πράγμα που προσπαθεί να περάσει με μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Όταν ακούς το δίσκο θα βρεις περάσματα που οδηγούν στο τότε και θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Ο δίσκος έχει αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία ενώ και η γενικότερη παραγωγή δε βοηθάει. Εισαγωγή με το “Rat Hole” το οποίο ξαφνιάζει άλλον θετικά κι άλλον αρνητικά. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα μιας και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στη Jane και τη φωνή της. Το “Hippycrite” που ακολουθεί είναι εντελώς προσαρμοσμένο στο σήμερα με τη Jane να έχει επίγνωση του τι κάνει. Προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου. Είναι δυνατό, είναι rock, είναι όπως πρέπει να είναι. Στο “If you want me” θα ήθελα να έχει πλήκτρα για να εκτοξευθεί το τραγούδι. Είναι μεστό, όμορφο με ωραίες μελωδίες και ωραίες φωνητικές γραμμές και είναι από τα τραγούδια που ανεβάζουν επίπεδο τον δίσκο. Το “Candle” είναι beat rock και δεν ενθουσιάζει, τουλάχιστον εμένα προσωπικά, με ανάλογη συνέχεια στα δύο επόμενα τραγούδια, τα “Your problem now” και “Let it be over” που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Το “Lost” είναι από τα τραγούδια που σε κάνουν να χαμογελάς καθώς ξεκινάει με ωραία riffoλογία για να συνεχίσει σε ένα σύγχρονο A.O.R που το βρίσκω πολύ καλό. Το refrain του είναι αρκετά καλό και πολύ πιασάρικο και μας θυμίζει το λόγο που λατρέψαμε τη Jane. Πολύ καλό τραγούδι και αυτό! Πολύ καλό επίσης είναι και το “The grind” που είναι εντελώς μοντέρνο τραγούδι της νέας σχολής της Αμερικής αλλά το ντύνει αρκετά όμορφα η Jane που το ακούς ευχάριστα. Το κομμάτι είναι γεμάτο samples δυνατές κιθάρες και «άγρια» φωνητικά που το νοστιμίζουν. Μπαλάντα για τη συνέχεια με τίτλο “Best friend” η οποία λειτουργεί ωραία κατά την ακρόασή της. Είναι ακουστική, έχει όμορφο ακουστικό solo και η Jane απλά τραγουδάει πάνω στην τονικότητα χωρίς κάτι εξεζητημένο. Και εκεί που λες άλλο ένα τραγούδι έμεινε πάρε το μπουνίδι μέσα στη μούρη με το “The good or the bye”. Αδέρφια το κομμάτι είναι αλήτικο, είναι 80s, είναι πιασάρικο, είναι δυνατό, είναι αυτό που όλοι ζητάμε από το Θεό του hard rock, sleaze, poser, πείτε το όπως θέλετε. Το repeat είναι μονόδρομος και πάνω στη χαρά μου σκέφτομαι γιατί να μην έχει άλλα τρία τραγούδια τέτοια ο δίσκος να γίνει χαμός. Ας είναι, δεν πειράζει.
Ο δίσκος είναι χλιαρός. Έχει τέσσερα τραγούδια τα οποία στέκονται πάρα πολύ καλά τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Δεν μπορώ να πω ότι μου είναι αδιάφορο αλλά όχι και ότι ενθουσιάστηκα. Πέρασα καλά όσο τον άκουγα σκεφτόμενος πόσο έχουν λείψει αυτές οι παρουσίες και οι φωνές από τους οπαδούς του είδους. Αυτό που μετράει είναι η μουσική και η Jane Gardner έκανε μια φιλότιμη και αρκετά καλή προσπάθεια στην πρώτη της απόπειρα να δημιουργήσει κάτι δικό της. Εγώ το εκτιμώ και ελπίζω στην επόμενη δουλειά της να κινηθεί σε πιο κοντινά σε εκείνη μονοπάτια και να παίξει αυτό που ξέρει καλύτερα. Rock ‘n’ roll. Μέχρι τότε “The good or the bye”.
5/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
