Κυκλοφορώντας το 2002, το “Warriors of the World” αποτελεί ένα από τα πιο αντιφατικά άλμπουμ των MANOWAR. Πολλοί το λατρεύουν ως μια μίξη από ύμνους και οπερατικές στιγμές μεγαλείου, ενώ άλλοι το βρίσκουν άνισο. Το να βάζεις σε σειρά τα τραγούδια των MANOWAR είναι σα να βαδίζεις σε ναρκοπέδιο. Οι οπαδοί των βασιλιάδων δεν αστειευόμαστε και κάποιο κομμάτι που μπορεί να υποτιμήσεις για κάποιον άλλο ίσως να είναι φάρος ζωής. Οι MANOWAR είναι για τους γενναίους όμως, επομένως… πάμε!
10. “The march” (4.02)
Μεγαλεπίβολη ορχηστρική σύνθεση που προσπαθώντας άλλοτε να γίνει εμβατήριο άλλοτε συμφωνικό έπος. Δεν τα καταφέρνει. Δεν έχει την ένταση ή την επικότητα που περιμένεις από τους MANOWAR οι οποίοι κάποτε έγραψαν το “Crown and the ring”. Ούτε η σύνθεση σου αφήνει κάτι ούτε η ενορχήστρωση. Θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει χωρίς να αλλάξει κάτι δραματικά.
- “An American Trilogy” (4.20)
Οι MANOWAR μας εμφανίζουν την πατριωτική τους πλευρά. Μια διασκευή που έχει την ιστορική της αξία, αλλά μουσικά, δεν φτάνει σε σημεία που να προκαλούν ρίγος. Δείχνει περισσότερο τον Adams να επιδεικνύει τη φωνή του παρά την μπάντα να βρυχάται. Αν δεν είσαι στη φάση κιόλας του αμερικανικού πατριωτισμού αναρωτιέσαι “τι ακούω;”
- “Nessun Dorma” (3.26)
Ψαρωτικό αλλά…οκ… Ο Adams έχει φωνάρα και ερμηνεύοντας την άρια του Giacomo Puccini μας την τρίβει στη μούρη. Πετυχαίνει και την χροιά του τενόρου κλείνει και με τη χαρακτηριστική τσιρίδα του όλα ωραία. Σ’ ένα στούντιο άλμπουμ όμως μιας μπάντας που περιμένεις να ακούσεις τραγούδια να ανατριχιάσεις μάλλον το κομμάτι φλερτάρει με το skip. Κακά τα ψέματα θεός ο Έρικ αλλά αν σου έρθει η όρεξη να ακούσεις το συγκεκριμένο άσμα δε θα το βάλεις από MANOWAR αλλά από τονLuciano Pavarotti.
- “Fight for Freedom” (4.30)
Το 2002 οι μνήμες της 11ης Σεπτεμβρίου ήταν πολύ νωπές οπότε το κομμάτι έχει μια λογική και κατατάσσεται στην πατριωτική πλευρά του δίσκου. Να πω την αλήθεια μεγαλώνοντας το εκτίμησα πιο πολύ αν και η αμερικανίλα του δε με άγγιξε ποτέ ιδιαίτερα. Έχει καλές μελωδίες και στίχους τύπου “Courage” (καλά δεν υπάρχει σύγκριση). Συμπαθητικό αλλά μένει πίσω συγκριτικά με τους ύμνους του δίσκου.
- “Call to Arms” (5.32)
Τώρα αρχίζουμε να μιλάμε. Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου και η έκτη θέση μου φαίνεται πραγματικά πολύ χαμηλή. Σκέφτομαι ότι όταν πρωτοπήρα τo CD έπαιζε στο repeat. Αν δεν ακολουθούσαν βόμβες μεγατόνων θα ήταν αρκετά πιο ψηλά. Πολεμικό, με στιβαρό ρυθμό και κλασικούς στίχους “θα πολεμήσουμε για το βασίλειο και τη δόξα και το αίμα τους λεκιάζει το ατσάλι μας”. Ρεφρενάρα με τον Eric Adams να δίνει πόνο και τις χορωδιακές ατμόσφαιρες να προκαλούν ρίγη ανατριχίλας. Ναι αυτό είναι MANOWAR.
- “House of Death” (4.24)
Ξύλο ξύλο και ξύλο. Κομμάτι που ξεκινάει με το στίχο “Αίμα κεραυνοί και βροχή” σε προδιαθέτει για το μακελειό που θα ακολουθήσει. Ο Eric Adams με λυσσαλέες τσιρίδες στα ρεφρέν επικαλείται τις σκοτεινές δυνάμεις. Ήχος βαρύς κι ασήκωτος και γρήγορες ταχύτητες. Θα μπορούσε κάποιος να το παρομοιάσει με power metal αν δεν ήταν τόσο τραχύ. Μάλλον κλίνει προς το Thrash. Οι MANOWAR είναι εδώ και σκορπούν το θάνατο. Αν δεν διψάσεις για αίμα ακούγοντάς το καλύτερα να κλείσεις το ηχοσύστημα. Αν το κατατάσσω χαμηλά συγχωρέστε με. Πραγματικά είναι ύμνος.
- “Fight until we die” (4.00)
Στηρίζω έντονα την άποψη ότι το τελευταίο κομμάτι ενός δίσκου πρέπει να είναι μια μελετημένη κατακλείδα που ορίζει όλο το αποτέλεσμα. Κι όμως το συγκεκριμένο θα ήθελα να το ακούσω πιο νωρίς και να μην περιμένω μέχρι το τέλος. Το “Fight until we die” είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις από τους MANOWAR του 2000. Καταιγιστικό! Πολεμοχαρές! Μεστό. Όταν ακούς τον Adams να καλεί “Sons of demons I command you to fly” θες απλά να πάρεις τον πέλεκυ να ριχτείς στη φλόγα της μάχης και να θερίσεις ψυχές πολεμώντας μέχρι τέλους. Είναι από τα τραγούδια που τα τσιτώνεις στα ηχεία την ώρα που διαβάζεις ασπρόμαυρα pulp comics με βάρβαρους αιμοδιψείς ήρωες, θελκτικές αμαζόνες και απόκοσμα πλάσματα από το υπερπέραν.
- “Hand of doom” (5.51)
Η εισαγωγή του θυμίζει λεπίδες που σκίζουν τη σάρκα. Οι MANOWAR κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά τόσο με τις μελωδίες τους όσο και με τους στίχους τους. Με άμεσο τρόπο μας καλούν στη μάχη και είμαστε διατεθιμένοι να ορμήξουμε χωρίς έλεος. Το συγκεκριμένο είναι μέρος της τριάδας “φωτιά” που κλείνει το δίσκο. Ειλικρινά έχω ζοριστεί πολύ να τα βάλω σε σειρά και εύκολα θα μπορούσε κάποιος να με κατηγορήσει ότι θα έπρεπε να είναι πιο χαμηλά αυτό και πιο ψηλά ένα άλλο. Επιλέγω όμως να το τοποθετήσω στο top 3 γιατί το ρεφρέν του είναι εξωπραγματικό. Ενώ το μεσαίο σημείο με τα σκασίματα σκοτώνει. Επικό σκοτεινό heavy metal βγαλμένο μέσα από διηγήματα του Howard και τους πίνακες του Frazeta. Είναι ο λόγος που οι MANOWAR είναι χαραγμένοι στις καρδιές μας με πύρινους ρούνους.
Θα ήθελα να εξάρω την κιθαριστική δουλειά, αλλά μου είναι αδύνατον να πω οτιδήποτε θετικό για έναν άνθρωπο καταδικασμένο για τα ακατανόμαστα που έχει κατηγορηθεί… Και το αφήνω εδώ.
2.“
Valhalla /Swords in the Wind” (5.21)
Tα βάζω μαζί γιατί το “Valhalla” ουσιαστικά αποτελεί ένα όμορφο ορχηστρικό intro του τραγουδιού βασισμένο στις μελωδίες του. Πάμε τώρα στο Swords in the wind. Μιλάμε για ένα αριστούργημα του επικού metal. Γενικά. Ανατριχίλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την απαλή ακουστική εισαγωγή όπου ο Adams μας θυμίζει και πάλι ότι είναι τραγουδιστής πολυεπίπεδος, μέχρι τα ηρωικά κουπλέ. Αργό. Στιβαρό. Το pre chorus σε κάνει να κοιτάξεις τα δυο κοράκια στο συννεφιασμένο ουρανό και να αναφωνήσεις WE ARE SONS OF ODIN. Και ένα ρεφρέν που κάθε φορά προκαλεί ρίγη. Μια ωδή στον γενναίο βόρειο πολεμιστή που πέφτει χωρίς φόβο κρατώντας το σπαθί του στον άνεμο. Στο τελευταίο ρεφρέν ειδικά οι στίχοι αλλάζουν και ο πολεμιστής αποδέχεται με τιμή τη μοίρα του την ώρα που η πυρά τον μεταφέρει πλάι στους θεούς. Σταματώ το γράψιμο. Οι Βάνιρ επιτίθενται στον καταυλισμό μας. Η Valhalla με καλεί!
- “Warriors of the World United” (5.32)
Τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι θρύλο; Είναι η μουσική; Οι στίχοι; Η δεξιοτεχνία; Οι MANOWAR ίσως έχουν γράψει πολύ πιο εντυπωσιακές συνθέσεις από το “Warriors…”. Όχι μόνο στην καριέρα τους. Ίσως ακόμα και στον ίδιο το δίσκο. Γιατί αυτό το τραγούδι αποτελεί το πετράδι στο στέμμα του άλμπουμ; Είναι η απλότητα και η αμεσότητά του. Το μήνυμα της ενότητας που κάνει όλους τους μεταλλάδες να νιώθουν ατσάλινοι κρίκοι στην ίδια μεταλλική αλυσίδα. Μπορείς να κατηγορήσεις τους βασιλιάδες για γραφικούς, για fake, για εμπόρους και για ό,τι άλλο.. Όταν όμως ακουστεί ο γδούπος από τα τύμπανα της εισαγωγής και το μπάσο του DeMaio, όταν μπαίνει ο Adams σαν λύκος που καραδοκεί απαγγέλοντας σχεδόν, στέκεσαι προσοχή. Όταν δε, αντηχεί το “Brothers everywhere..” ό,τι και να λες, τα χέρια σου υψώνονται και σχηματίζουν το σημάδι του σφυριού. Δεν είναι τυχαίο που οι οπαδοί εκστασιάζονται στις συναυλίες. Δεν είναι τυχαίο που το τραγούδι αυτό έχει απήχηση σε μια μεγάλη μερίδα του metal κοινού συνολικότερα και έχει φέρει κιόλας κόσμο στο metal.. Οι MANOWAR όση κριτική και να δεχθούν, ξέρουν να απευθύνονται στον οπαδό. Ξέρουν να διεγείρουν τα ένστικτα.
Τι κάνει λοιπόν ένα τραγούδι θρύλο; Η κληρονομιά που αφήνει. We are warriors. WARRIORS OF THE WORLD.
Άρης Λάμπος
