Δεν το λες ασυνήθιστο αλλά μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο. Αναφέρομαι φυσικά σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που στα μεγάλα ζόρια της ζωής τους βρήκαν εκτός από μουσικό και υπαρξιακό καταφύγιο στην καταθλιπτική πλευρά του εαυτού τους. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Josh Homme και το προ τετραετίας “…Like Clockwork”. Το οποίο εδώ που τα λέμε ήταν στο σύνολο του ένα πολύ καλό άλμπουμ. Κατά την ταπεινή μου άποψη όμως είχε ένα μεγάλο πλην: η σκοταδιστική του λούπα δεν ταίριαζε με την καμία στο πιο ανέμελο ύφος που έχουν χτίσει εδώ και καιρό οι QUEENS OF THE STONE AGE.
Το “…Like Clockwork” δεν αποδεικνύεται παρά μονάχα μια πεσιμιστική παρένθεση καθώς με το “Villains” οι QOTSA επανέρχονται στην γνώριμη rock ‘n’ roll κανονικότητα τους, δίνοντας εν πολλοίς συνέχεια στο πρόσωπο που εμφάνισαν στο “Era Vulgaris” με πιο ισορροπημένες συνθέσεις αυτή τη φορά. Μην κάνετε το λάθος να ψάξετε για κοινά στοιχεία με το “Rated R” και πολύ περισσότερο με το “Songs for the Deaf”, διότι είναι απολύτως βέβαιο ότι θα απογοητευτείτε και μάλιστα οικτρά. Έτσι κι αλλιώς, είναι κοινό μυστικό πλέον πως οι εποχές της «αλητείας» για τον Josh Homme και την συμμορία του έχουν κλειδωθεί πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Συνεπώς, στην παρούσα φάση το καλιφορνέζικο συγκρότημα ορθώς δίνει έμφαση σε εκείνο που ξέρει να κάνει καλύτερα από τις μισές (για να μην πω τις περισσότερες) μπάντες της συνομοταξίας του: Κατά βάση uptempo rock, βουτηγμένο μέσα σε ένα ιδρωτικό, σχεδόν σεξουλιάρικο groove, γαρνιρισμένο με μια άκρως παρτάδικη ατμόσφαιρα που σε πιάνει κατευθείαν από την μέση και σε παρασέρνει σε ένα rock ταγκό μέχρι τελικής πτώσης.
Είναι ηλίου φαεινότερο πως ο Mark Ronson πίσω από την κονσόλα έχει βάλει το χεράκι του σε αυτό τον non-stop party, από το οποίο θαρρείς πως ορισμένες στιγμές λείπει μόνο η δισκόμπαλα. Στην ουσία όμως η ίδια η μπάντα με προεξάρχοντα τον Homme είναι εκείνη που κρατάει την μπαγκέτα στα χέρια της, δίνοντας ευθύς εξαρχής το στίγμα ότι πατάει γερά στα πόδια της με το “Feet don’t fail me”. Κι αν τα “The way you used to do” συν το “The evil has landed”, που θα χωρούσε άνετα σε κάποιον από τους επόμενους δίσκους των THEM CROOKED VULTURES, μας είχαν δώσει μια ικανοποιητική γεύση για το τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε, τα υπόλοιπα πέντε κομμάτια (αφήνω έξω το ημιμπαλαντοειδές “Villains of Circumstance” που ρίχνει την αυλαία) κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο ξεκάθαρα. Το κολλητικό ZEPPELIN-ικό vibe του “Domesticated animals” μαζί με το “Fortress” αποτελούν ασυζητητί τα βαριά χαρτιά του άλμπουμ, ενώ στο γκαραζοκίνητο “Head like a haunted house” ο Jon Theodore αποδεικνύει επιτέλους γιατί δεν πρέπει να θεωρείται πια ο ημι-session-ας αντικαταστάτης του Joey Castillo. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και τα “Un-reborn again” και “Hideaway” που βάζουν διακριτικά την ψυχεδέλεια στο παιχνίδι ίσα ίσα για να κάνουν το hangover λιγότερο επώδυνο.
Την ίδια ώρα, λοιπόν, που οι περισσότεροι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την ραστώνη των παραλιών και του παγωμένου αλκοόλ για να επιστρέψουν στην ταλαίπωρη καθημερινότητα τους, οι QOTSA γράφουν τον επίλογο της καλοκαιρινής περιόδου με ένα από τα θερμότερα άλμπουμ της καριέρας τους. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι η εμπορική του στόχευση θα προκαλέσει ξινίλα σε κάποιους από τους παλαιούς οπαδούς του σχήματος, αλλά και μόνο ότι καταφέρνει να σε κάνει να (ξε)σηκωθείς από τον καναπέ σου και να χορέψεις μανιασμένα στους ρυθμούς του δίνει κατ’ εμέ ένα τεράστιο credit. Κι αν ανήκετε σε εκείνους που περιμένουν πρώτα να δουν τους QOTSA από κοντά σε κανένα Ηρώδειο για να τους αποθεώσουν ως εκ του θαύματος, τότε είσαστε άξιοι της μοίρας σας.
8/10
Πάνος Δρόλιας
