Οι Νορβηγοί THE KOVENANT παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό ολόκληρο το “Nexus Polaris”, προκαλώντας το ενδιαφέρον των οπαδών τους όπου έχουν εμφανιστεί. Αυτή ήταν η πρώτη headline εμφάνιση τους σε club, μιας και συνήθως είναι μέρος του line up ενός festival. Έτσι ανέβηκαν και οι προσδοκίες για ένα setlist που θα περιελάβανε και κομμάτια από τους υπόλοιπους δίσκους και αδημονία για το πως θα ακουστούν με το line up που είχαν στο σημαντικό αυτό άλμπουμ, εκτός από τον κύριο συνθέτη τους, Blackheart.
Η βραδιά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο από τους EUPHROSYNE. Στο ημίωρο σετ τους ξεδίπλωσαν όλες τις αρετές του ήχου τους, ο οποίος ακροβατεί ανάμεσα στο doom, τον ατμοσφαιρικό ήχο και το black metal. Τα βλέμματα όπως ήταν αναμενόμενο στράφηκαν στην frontwoman τους, Ευφροσύνη Ευαγγελινού. Με την ερμηνεία της και την θεατρικότητα στην κινησιολογία της, οπτικοποίησε τη θεματολογία των κομματιών που επέλεξαν κυρίως από το φετινό “Morus”.
Στην αρχή η κιθάρα του Αλέξανδρου Δεσποτίδη δεν ακουγόταν ευδιάκριτα, αλλά ευτυχώς στην πορεία διορθώθηκε, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να ακουστεί όπως θα έπρεπε το συγκλονιστικό “Mitera”. Η απόδοση τους συνολικά ήταν καθηλωτική, με την Ευφροσύνη να μην μπαίνει στη διαδικασία να επικοινωνήσει με το κοινό ανάμεσα στα κομμάτια, προσδίδοντας έτσι μια θεατρικότητα στη συνολική τους εικόνα. Το γεγονός ότι χρησιμοποιεί καθαρά και γεμάτα ένταση φωνητικά δείχνει ότι ακολουθούν ένα δικό τους δρόμο. Για μένα είναι μαζί με τους Ιταλούς PONTE DEL DIAVOLO οι πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις νέων extreme metal συγκροτημάτων με frontwomen, που αποφεύγουν την «εύκολη» οδό χρήσης ακραίων φωνητικών από γυναίκες.
Η ώρα είχε φτάσει για τους headliners και ένας-ένας πήραν τη θέση τους επί σκηνής για να μπούμε στη χρονομηχανή και να μεταφερθούμε στα late 90s. Το line up του “Nexus polaris” ήταν ενώπιον μας με μόνη αλλαγή στην κιθάρα που ανέλαβε ο Knut Magne Valle στη θέση του Blackheart, ο οποίος δεν είναι σε θέση να τους ακολουθήσει στη σημερινή συναυλιακή τους μορφή. Έτσι λοιπόν ο βασικός ηχητικός κορμός των ARCTURUS ήταν επί σκηνής, έχοντας αυτόν, τον Sverd στα πλήκτρα, ο οποίος είχε την ίδια αμφίεση με τις εμφανίσεις των ARCTURUS και τον Hellhammer στα drums. Το γεγονός αυτό έδωσε μια ανάλογη ηχητική στην συναυλιακή απόδοση των συνθέσεων του δίσκου, οι οποίες ασφυκτιούν από την ξερή και κλινική στουντιακή τους μορφή.
Η live τους απόδοση ήταν πολύ πιο ταιριαστή σαν ηχητικός σχεδιασμός, αν και στην αρχή οι κιθάρες του Knut και του Astennu υπερκαλύπτονταν από τα drums και την δεσπόζουσα θέση των πλήκτρων. Ευτυχώς ολοένα ο ήχος βελτιωνόταν και έφτασε στο βέλτιστο επίπεδο από την μέση της παρουσίασης του “Nexus polaris”, με αποκορύφωμα την ασύλληπτη εμφάνιση του καταληκτικού “Chariots of thunder”. Εκεί ο κόσμος κυριολεκτικά ξεσηκώθηκε και έμεινε άναυδος από αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του! Η συμμετοχή του σαν χορωδία σε αρκετά σημεία των κομματιών έδειξε τον ακραιφνώς heavy metal χαρακτήρα του δίσκου, που δικαιολογεί πλήρως την αποδοχή του από κοινό – κυρίως – εκτός black metal. Τα blastbeats και η αναμενόμενη φοβερή απόδοση του Hellhammer έδωσαν μια πιο extreme πλευρά στις εκτελέσεις, με τον Astennu να αναλαμβάνει τα πολλά lead μέρη και κιθαριστικά solos.
O ηγέτης της μπάντας, Nagash, απολάμβανε την συμμετοχή του κόσμου και απέδιδε τις μπασογραμμές και τα φωνητικά του μέρη με πειστικό τρόπο, έχοντας και τη βοήθεια ενός tablet που ήταν πάνω στη βάση του μικροφώνου. Απενοχοποιημένα άρχισε να χορεύει με το τέλος του “Nexus polaris”, όταν και ξεκίνησαν να παίζουν κομμάτια από το “Animatronic”, το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά. Οι industrial ρυθμοί ξεσήκωσαν τον κόσμο και ακούσαμε την πληθωρική Sarah Jezebel Deva να τραγουδάει, πέρα από τα εμβόλιμα οπερατικά της μέρη που είχε στο “Nexus polaris”. Στην αρχή της συναυλίας στεκόταν στο πίσω μέρος της σκηνής, αλλά πήρε θάρρος από τις φοβερές αντιδράσεις του κοινού και όργωνε τη σκηνή ως frontwoman. Τα “Jihad”, “New world order” και “Mirrors paradise” απέκτησαν μια πιο οργανική ηχητική, με τον Knut να αναλαμβάνει τα lead και solos αυτού του μέρους της συναυλίας. Η αναφορά σε αυτό το δίσκο έκλεισε με το “In the name of the future”, ένα κομμάτι λιγότερο χορευτικό και κατάλληλο σαν γέφυρα με την αναφορά στην πρώτη εποχή της μπάντας στα mid 90s.
Οι μεταβάσεις στα άλμπουμ δεν έγιναν με λογύδρια και αναφορές ως είθισται από άλλες μπάντες. Έτσι τα “Towards the crown of nights” και “Monarch of the mighty darkness” από το ντεμπούτο τους, “In times before the light”, έδειξε την πρωτόλεια ηχητική τους που συγγενεύει με το ντεμπούτο των “For all tid” των DIMMU BORGIR. Η απόδοση και των δυο κομματιών έδειξε την συνθετική μετάλλαξη που είχαν με το “Nexus polaris”, με τον Sverd να δίνει άλλη διάσταση στον ήχο των πλήκτρων που πρωταγωνιστούσε σε εκείνες τις πρώτες συμφωνικές black metal μέρες τους.
Σε μιάμιση ώρα οι THE KOVENANT αιτιολόγησαν τον αντίκτυπο που είχαν στα late 90s με τον καλύτερο τρόπο. Με εκπληκτική απόδοση και με σύμμαχό τους τον ήχο, απέδωσαν τέλεια το «ακίνδυνο» black metal τους, το οποίο οπτικοποιήθηκε αριστοτεχνικά στο εξώφυλλο του “Nexus polaris”, που δέσποζε στο πίσω μέρος της σκηνής με συνεχές animation. Προσωπικά ένιωσα ότι ήταν σαν να έβλεπα μια heavy metal συναυλία των ARCTURUS, εκπληρώνοντας πλήρως την περιέργεια μου για το πως θα ακουστούν live οι συνθέσεις τους.
Το σίγουρο είναι ότι η βραδιά αυτή θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όσων ήταν εκεί, ευελπιστώντας να κυκλοφορήσει ένα live άλμπουμ από κάποια εμφάνιση τους με αυτό το line up. Θαρρώ πως θα αποδώσει δικαιοσύνη στις συνθέσεις του “Nexus polaris”, οι οποίες με τέτοιες live αποδόσεις αναδεικνύονται συγκριτικά με τις αντίστοιχες στα Woodhouse studios το μακρινό 1998. Θα είναι βέβαια μια ακόμα ένδειξη παρελθοντολαγνείας της νορβηγικής σκηνής, που κρίνεται ανεπαρκής στο να αναδείξει νέα σπουδαία σχήματα όπως έκανε στα 90s, όταν στήθηκε ο μύθος του «Norwegian black metal». Και ένα από αυτά είναι και οι THE KOVENANT όσο κι αν ενοχλούνται οι «true» blacksters με την αποδοχή που έχουν εκτός μαυρομεταλικής σκηνής.
Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
