Οι BUTCHER BABIES είναι ένα σχήμα που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως generic metal. Και μόνο που μπαίνω στη διαδικασία να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο για να περιγράψω ένα συγκρότημα, ξέρω πως κάτι δε μου πάει καλά. Η πορεία τους, γενικά δείχνει μεγάλη αγάπη του κόσμου (ή σωστή προώθηση;), με υπογραφές στη Century Media, περιοδεία με τον Marilyn Manson, τρομερή παραγωγή του δίσκου και άλλα καλά. Ακούγοντας βέβαια το “Goliath” μπαίνω σε πολλές αμφιβολίες για όλα αυτά.
Η σύνθεση των BUTCHER BABIES λοιπόν είναι η κλασική κιθάρα – μπάσο-drums, και το καθόλου κλασικό ντουέτο φωνητικών clean α λα Πάολα και brutal α λα wanna-be Angela Gossow/κακή κόπια OTEP. Φωνητικά πολύ μέτρια και τα δύο στο είδος τους, προερχόμενα όμως από –για μαντέψτε- δύο πανέμορφες (ή και πολύ καλο-βαμμένες) κορασίδες, η μία ξανθιά και η άλλη μελαχρινή, για να καλύπτουμε όλα τα γούστα. Δεν είναι ότι έχω κάτι με τις όμορφες γυναίκες στη σκηνή, έχω με τις όμορφες και μέτριες (το λιγότερο) στο ταλέντο, γιατί ο περίφημος «σεξισμός του metal» δεν έγκειται στο να μη συμμετέχουν γυναίκες στο μουσικό ιδίωμα, αλλά να συμμετέχουν για τον λάθος λόγο.
Όπως προείπαμε, τα φωνητικά δεν είναι ειλικρινά τίποτα το ιδιαίτερο πέραν από οφθαλμόλουτρο, οι συνθέσεις έχουν ένα άλφα ενδιαφέρον και καλή παραγωγή, τίποτα όμως το καινούριο, τίποτα που να μην έχει παιχτεί, τίποτα το πρωτότυπο. Στο τέλος της ημέρας θα σου αφήσει μια αμυδρή ευχαρίστηση μα τίποτα το ιδιαίτερο. Από πλευράς ήχου ξεχωρίζει η πάρα πολύ καλή παραγωγή στο μπάσο που δένει άπταιστα με τα riffs του συγκροτήματος, και η εν γένει εικόνα των μουσικών της μπάντας είναι πραγματικά αρκετά ενδιαφέρουσα. Το κακό όμως είναι ότι μουσική με προοπτική κρύβεται πίσω από την ανεξήγητα χρησιμοποιημένη εικόνα δύο προσώπων που «από φωνή κορμάρα», όπως λέμε κι εδώ. Κομμάτια που ξεχωρίζουν θα έλεγα πως είναι το εισαγωγικό “I smell a massacre”, το ενδιαφέρον “C8H18 (gasoline)” το video-clip “Magnolia blvd” καθώς και το πιο ενδιαφέρον από άποψη πολυμορφίας “The mirror never sleeps”.
Ενώ λοιπόν από τη μία έχουμε να κάνουμε με συμπαθητική (αλλά μέχρι εκεί) μουσική, στον αντίποδα βρίσκουμε μια φωνητική μετριότητα που στηρίζεται πάνω στην εμφανισιακή της καλαισθησία. Και είναι κρίμα να γίνεται τέτοιος ντόρος για μία τέτοια μπάντα ενώ άλλες πολύ πιο ταλαντούχες μένουν στη σκιά επειδή τα εκάστοτε γυναικεία μέλη τους στερούνται λεπτής μέσης και πλούσιου ντεκολτέ. Αξίζει αν μη τι άλλο να τους δώσετε λίγη σημασία, θα πρότεινα για ευνόητους λόγους το video υπέρ του δίσκου, αλλά σε κάτι τέτοιες προπτώσεις απρόσμενης επιτυχίας, η όλη κατάσταση σε βάζει σε σκέψεις…
6 / 10
Ειρήνη Τάτση
