Η συγκεκριμένη συναυλία είχε μπει στο δικό μου στόχαστρο από την ημέρα που ανακοινώθηκε, καθώς στην πρώτη επίσκεψη των SHADOW GALLERY πριν τρία χρόνια, ένα πρόβλημα υγείας μου είχε στερήσει τη δυνατότητα να απολαύσω όσο θα ήθελα εκείνη την αριστουργηματική τους εμφάνιση. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να λείπω από αυτό το prog ραντεβού στο γνώριμο χώρο του Κυττάρου.
Ακριβώς την προγραμματισμένη ώρα έναρξης, βγαίνουν στη σκηνή οι progsters WASTEFALL, οι οποίοι με το “Soulrain 21”, πριν αρκετά χρόνια, είχαν σκορπίσει θύελλα ενθουσιασμού, η συνέχειά τους όμως, παρότι ποιοτικά καλή, δεν είχε τον αντίκτυπο που θα περίμεναν οι ίδιοι κι επήλθε η μακροχρόνια απουσία τους. Πρόσφατα όμως, κυκλοφόρησαν το EP “Meridiem”, από το οποίο έπαιξαν μόλις ένα κομμάτι, το “Vulturnus” και δείχνουν έτοιμοι να επανακάμψουν. Με πέντε τραγούδια από το “Soulrain 21” κι ένα από το “Self exile”, η τετράδα απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι υπερτεχνικός για να είσαι prog, αλλά –εκτός των άλλων- μπορείς να έχεις και πολύ heavy στιγμές/ξεσπάσματα. Άκρως ικανοποιητική εμφάνιση, από ένα σχήμα του οποίου την δυναμική επιστροφή στα δισκογραφικά και συναυλιακά δρώμενα έχει ανάγκη η ελληνική σκηνή.
Γιώργος Κόης
Mετά τους WASTEFALL λοιπόν, κι ενώ ο κόσμος αυξανόταν συνεχώς, ήταν η σειρά των DARK NOVA. Με νέο τραγουδιστή (προσωρινό ή μόνιμο θα δείξει) τον Νίκο Συράκο (STEAMROLLER ASSAULT, ex-SPITIFIRE), η μπάντα στηρίχτηκε στο τελευταίο πολύ καλό άλμπουμ της, “Dark nova”, με τα 7 από τα 9 κομμάτια του set της να είναι από εκεί. Και μπορεί ο ήχος να μην ήταν ο καλύτερος δυνατός (κάτι που δυστυχώς ίσχυσε για όλες τις μπάντες), αυτό όμως δεν τους πτόησε στο ελάχιστο. Γεμάτοι ενέργεια, διάθεση και με τη μουσικότητα που διακρίνει τα μέλη τους, απέδωσαν τα κομμάτια άριστα και παρόλο που ήταν το πρώτο live με νέο τραγουδιστή, δε φάνηκε καθόλου. Διαφορετική φωνή από τον προκάτοχό του μεν, αλλά όντας επίσης εξαιρετικός, ο Νίκος δεν άφησε να φανεί καμία διαφορά. Με καλύτερες στιγμές τα “Calling for angels”, “Dying earth”, “Temptation” και “Dark nova”, οι DARK NOVA απέδειξαν ότι ο «παλιός είναι αλλιώς» και μας προετοίμασαν για το μουσικό όργιο που θα ακολουθούσε.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Τα φώτα σβήνουν και όσο η μπάντα ετοιμάζονταν να ανέβει στη σκηνή, οι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν το “Bohemian rhapsody” των QUEEN, που τείνει να γίνει μόδα στα openings συναυλιών τον τελευταίο καιρό (αναζητήστε στο youtube το αντίστοιχο βίντεο για τους GREEN DAY). Και μετά τα σχετικά χειροκροτήματα, οι έξι πολυοργανίστες ξεκινούν δυναμικά με το ομώνυμο έπος από το “Room V”. Ο ήχος δεν τους βοηθά καθόλου κι έτσι οι δεύτερες φωνές είναι θαμμένες και οι κιθάρες ακούγονται ελάχιστα. Επίσης, η φωνή του Ashland χάνονταν και αναρωτιόμουν αν είχε χάσει τη μπάλα ο ηχολήπτης ή αν συνέβαινε τελικά κάτι άλλο.
Τελικά, όπως επιβεβαίωσε και ο ίδιος λίγο πιο μετά ήταν άρρωστος, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι ταλαιπωρείται πραγματικά, ιδίως όταν επρόκειτο να τραγουδήσει σε ψιλές νότες. Άτιμο κρυολόγημα! Αυτό όμως δε με πτόησε να ευχαριστηθώ το αγαπημένο μου SG τραγούδι που ακολούθησε, το “The Andromeda strain”. Το κοινό φάνηκε να το διασκεδάζει, όπως και η μπάντα, με προεξάρχοντα τον ουσιαστικό frontman της μπάντας, δηλαδή τον μονίμως πωρωμένο μπασίστα Carl Cadden-James.
Οι πρώτες δύο εκπλήξεις ήταν οι βουτιές στις πρώτες ημέρες των “The dance of fools” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους και το συγκλονιστικό “Don’t ever cry, just remember” που όλο το κοινό τραγουδούσε. Επιστροφή πάλι στο ντεμπούτο με το απρόσμενο “Question at hand” και λίγο πιο μετά ήρθε το πρώτο highlight της βραδιάς με ένα υπεράνω περιγραφής drum solo από τον Joe Nevolo, που προκάλεσε αμηχανία σε όσους μουσικούς βρίσκονταν στον χώρο και παραληρηματικά χειροκροτήματα στους υπόλοιπους. Ο άνθρωπος χτυπούσε, χωρίς φυσικά να χάνει τον ρυθμό, ότι έβρισκε μπροστά του κυριολεκτικά, με ή χωρίς τις μπαγκέτες του. Από τα drums και τις σιδεριές των φώτων μέχρι τα μόνιτορ και ποτήρια μπύρας!
Και η στιγμή που όλοι περίμεναν έφτασε. Το “Tyranny” ανήκει δικαιωματικά στα albums-μνημεία, που καθόρισαν το πώς πρέπει να παίζεται το progressive metal και, μέσα σε γενική αποθέωση, μετά την εισαγωγή του “Stiletto in the sand”, ήρθε το “War for sale” για να φτύσουμε τα λαρύγγια μας όλοι μαζί παρέα. Ο ήχος στο μεταξύ έχει φτιάξει όπως αρμόζει στα υψηλά standards των SHADOW GALLERY και οι ίδιοι εναλλάσσονται ανάμεσα στα επί σκηνής όργανα συνεχώς, ακόμα και κατά τη διάρκεια των solos!
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα ως είθισται σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις, να παίξουν όλο το album, χωρίς βέβαια να με χαλάσει το γεγονός ότι επέλεξαν τα μισά τραγούδια αυτού και ειδικά τα πιο χαρακτηριστικά. Στο “New world order” είχαμε το δεύτερο highlight, όπου ο DC Cooper (ROYAL HUNT) ερμήνευσε τον ρόλο του, φορώντας την κατάλληλη ενδυμασία, μέσα σε γενική αποθέωση από το κοινό και στο κλείσιμο του “Christmas day”, οι SG αποχώρησαν μέσα σε επευφημίες.
Στο encore είχαμε δύο εκπλήξεις και δύο στανταράκια. Η πρώτη έκπληξη ήταν το εκ νέου ανέβασμα στη σκηνή του DC Cooper, 
όπου διασκεύασε παρέα με τον Ashland και τους υπόλοιπους το “2 minutes to midnight” των IRON MAIDEN και μόνος του το “Dreams” από την προσωπική του καριέρα. Το δεύτερο θα το κατέτασσα ως το τρίτο highlight, αλλά για τη διασκευή προσωπικά διαφωνώ, από τη στιγμή μάλιστα που αγνόησαν έναν τόσο αριστουργηματικό δίσκο όπως το “Legacy”. Από εκεί και πέρα, αναμενόμενα ήταν τόσο το μοναδικό τους video clip “Gold dust”, με τον Ashland να κόβει βόλτες τραγουδώντας ανάμεσα στο κοινό, όσο και το «χιτάκι» τους “Crystalline dream” με το σχετικό πανζουρλισμό από κάτω.
Στα πολύ συν της βραδιάς ήταν η θετική διάθεση μπάντας και κοινού, οι άψογες εκτελέσεις των τραγουδιών, ο μόνιμος πλέον Eric Deigert που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του συνόλου, η ήρεμη δύναμη Gary Wehrkamp και η μουσικότητα που υπερίσχυσε των όποιων ατελειών υπήρχαν εδώ κι εκεί. Την αμαρτία μου θα την πω: στην πρώτη εμφάνισή τους είχα πάθει μεγάλη πλάκα που δύσκολα θα την ξεπεράσω, αφού όλα λειτούργησαν στην εντέλεια. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν θα με κάνει να ξεχάσω αυτή την ξεχωριστή συναυλία/εμπειρία, που μου άφησε κολλημένο ένα χαμόγελο ευχαρίστησης. Και θέλω να πιστεύω ούτε και τις 400+ ψυχές που παρευρεθήκαν σε αυτή τη γιορτή της μουσικής.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
