Είναι απολύτως φυσιολογική η κίνηση του να κάνει ο Gus G, ένα σόλο άλμπουμ, μετά από εφτά στούντιο δίσκους με τους FIREWIND, έναν με τον Ozzy Osbourne, τρεις με τους MYSTIC PROPHECY, ισάριθμους με τους DREAM EVIL και δύο με τους NIGHTRAGE. Είναι εδώ και καιρό ένα όνομα με κύρος ανά τον κόσμο και με το σπαθί του κέρδισε αυτό το δικαίωμα.
Στην προσπάθειά του αυτή, επέλεξε να κάνει αυτό που είχε κάνει ο Slash στον ομώνυμο σόλο δίσκο του, δηλαδή να έχει μία σχεδόν σταθερή backing μπάντα και να αλλάζει τραγουδιστές. Βρίσκουμε λοιπόν τον Mats Leven (THERION, Yngwie Malmsteen) σε τέσσερα τραγούδια, αλλά και τον Jeff Scott Soto, τον Tom Englund (EVERGREY), την Alexia Rodriguez (EYES SET TO KILL), τον Michael Starr (STEEL PANTHER), τον Blake Allison (DEVOUR THE DAY) και τον Jacob Bunton (ADLER). Πραγματικά το αποτέλεσμα έχει αρκετή ποικιλία, αφού ο Gus αποφάσισε να δουλέψει –και πολύ σωστά έπραξε- πάνω σε υλικό που δεν θα χωρούσε σε δίσκο των FIREWIND και απ’ όλα αυτά τα τραγούδια που υπάρχουν, άντε να μπορούσα να φανταστώ 1-2 απ’ αυτά στο κανονικό του συγκρότημα (σίγουρα το “Just can’t let go” για παράδειγμα).
Από την άλλη, προσωπικά περίμενα πιο «κλασικοροκάδικο» δίσκο και ίσως πιο hard rock απ’ αυτό που άκουσα, αλλά δεν έχει σημασία τι μπορεί να περιμένει ο καθένας. Θεωρώ όμως ότι τα τραγούδια με τον Mats Leven, ίσως με εξαίρεση το “Eyes wide open”, είναι αρκετά τυπικά, ενώ τραγούδια όπως το “Summer days” (με τον Soto) ή το “Redemption” (με τον Michael Starr), είναι αυτά που δίνουν μία χροιά διαφορετικότητας και ταιριάζουν πιο πολύ σ’ ένα δίσκο σαν αυτόν. Θεωρώ καταπληκτικά και τα δύο instrumental που υπάρχουν (το “Vengeance” με τον David Ellefson των MEGADETH και το “Scarified” με τον μεγάλο Billy Sheehan στο μπάσο) και ίσως να υπήρχε χώρος και για άλλο ένα στο άλμπουμ αυτό. Συμπαθητικό και το “Long way down” με την Alexia Rodriguez, που δίνει έναν EVANESCENCE τόνο αλλά και το “Dreamkeeper” με τον Tom Englund, που ακούγεται «καρφί» EVERGREY, ίσως λόγω των φωνητικών.
Γούσταρα πολύ που άκουσα σόλο δίσκο του Gus G, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα για όσα έχει πετύχει κι όχι μόνο. Νομίζω, πάντως, ότι το status του, του επιτρέπει πλέον και από τη στιγμή που δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν, να κάνει ίσως ακόμα περισσότερα πράγματα απ’ όσα μας δείχνει στο ντεμπούτο του σαν σόλο καλλιτέχνης. Είμαι βέβαιος ότι μπορεί να εξερευνήσει ακόμα περισσότερα πράγματα και να μας προσφέρει ακόμα περισσότερες πτυχές του πλούσιου ταλέντου του, ίσως και ξεφεύγοντας από την πατέντα των τρίλεπτων-τετράλεπτων τραγουδιών. Έμεινα ικανοποιημένος από το “I am the fire”, ακόμα και από το γεγονός ότι επέλεξε ο τίτλος να κάνει link με τους FIREWIND κι όχι με τον Ozzy, (όπως θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει) και περιμένω εναγωνίως όχι μόνο την επόμενη σόλο προσπάθειά του αλλά και νέο δίσκο FIREWIND, ο οποίος θα είναι και καθοριστικός για το σχήμα.
7.5 / 10
Σάκης Φράγκος
