Πριν μια εικοσαετία περίπου, μιλούσαμε με διθυραμβικά σχόλια για τους Ιταλούς ELDRITCH, μια τεχνική μπάντα που είχε εντυπωσιάσει με τον επαγγελματισμό της (καλά, τώρα θυμήθηκα και τον Limb Schnoor φίλοι μου). Το δισκογραφικό τους ξεκίνημα με τα “Seeds of rage” και “Headquake” είχαν προκαλέσει αίσθηση. Παρά το γεγονός πως οι ELDRITCH είχαν μια σταθερή δισκογραφική παρουσία, από το 1995 μέχρι σήμερα, κυκλοφορώντας αισίως το το 9ο (αν δεν κάνω λάθος στο μέτρημα) άλμπουμ τους, οι στιγμές ενθουσιασμού καταλάγιασαν.
Τα μέσα της δεκαετίας του ’90, στο χώρο του progressive metal, κυριαρχούσε η ψυχρή τεχνική, ο στείρος πλαστικός ήχος που ταίριαζε στην μπάντα. Δυστυχώς στην πορεία οι προσπάθειες εξέλιξης του μουσικού της χαρακτήρα δεν με ενθουσίασαν.
Το “Tasting the tears” το πλησίασα με ενδιαφέρον, λες και τους άκουγα για πρώτη φορά. Έτσι, για να τους δώσω την ευκαιρία να με κερδίσουν ξανά. Η τεχνική λάμπει, οι πολύπλοκες συνθέσεις βασιλεύουν και το άλμπουμ σηκώνει πολλά ακούσματα για να σας κερδίσει. Υπάρχουν κοφτές κιθάρες, μοντέρνα εφέ στα πλήκτρα και διαστημικά τύμπανα σε σημεία, αλλά με έντονη προσήλωση στις μελωδίες τους. Εξαιρετικά για μουσικούς, ιδανικά για να εντρυφήσει κάποιος στη νοοτροπία του prog metal.
Η μπάντα φαίνεται να εξελίσσεται και να συνδυάζει τις διάφορες πτυχές από το παρελθόν της. Τα πιο μοντέρνα στοιχεία που προστέθηκαν την προηγούμενη δεκαετία, δένουν καλύτερα από ποτέ, με τα πιο μελωδικά και prog-power στοιχεία από τα 90’s. Φανταστείτε τους VANISHING POINT σε πιο τεχνικές συνθέσεις και τους VANDEN PLAS σε λιγότερο θεατρικές στιγμές. Να προσθέσουμε και την σύγχρονη τάση στα πλήκτρα που έχουν την pop αισθητική των AMARANTHE και θα καταλάβετε τον ήχο του “Tasting the tears”.
Δυστυχώς, υπάρχουν δυο ενστάσεις όμως. Από την μια είναι η επιρροή του τραγουδιστή, Terence Holler, που δεν είναι αντάξια της εξέλιξης των υπολοίπων. Έτσι σε πολλά σημεία, έπιασα κλισέ άλλων εποχών στην φωνή του που δεν ταίριαξαν στα φτωχά μου αυτιά. Λείπει περισσότερη θέρμη στην φωνή του, αλλά και ποικιλία στις μελωδικές του γραμμές. Από την άλλη είναι οι συνθέσεις που ενώ χτίζουν όμορφα, δεν κορυφώνονται ως πρέπει στο ρεφρέν τους. Κλασικό παράδειγμα το “Alone again”. Κάποιες άλλες, όπως το “Iris” είναι απλά αδιάφορες βέβαια.
Υπάρχουν κάποια τραγούδια που ευχαρίστως επανέλαβα, όπως το “Inside you”, “Waiting for something” με το συμπαθητικό ρεφρέν, αλλά και το ομώνυμο, ή το μελωδικό “Seeds of love”. Τα 11 τραγούδια παρουσιάζουν μια κούραση και επανάληψη όμως, που δεν προσδίδει στην ποιότητα του δίσκου. Πάντως το εξώφυλλο είναι θεσπέσιο αφού συνδυάζει έντονα στοιχεία από το παρελθόν, με την σκοτεινή αγάπη που κρύβουν οι στίχοι του άλμπουμ. Επίσης στα θετικά ανήκει και η όμορφη διασκευή του “I will remember” από το “Rage for order” των QUEENSRYCHE, μια από τις αγαπημένες μπάντες των Ιταλών. Μια εκτέλεση σε ακουστικό μοτίβο, που κλείνει ιδανικό το άλμπουμ.
7 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
