BRUCE DICKINSON interview

“Resurrection… man”

Η μοναδική φορά που είχα μιλήσει με τον Bruce Dickinson, ήταν για την προώθηση του “Chemical wedding”, το σωτήριο έτος 1998… Όταν κανόνισα να συνομιλήσω και πάλι μαζί του, 26 χρόνια αργότερα, για σόλο δίσκο του, οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές. Βλέπετε, έχουν μεσολαβήσει 19 χρόνια από το “Tyranny of souls” κι ένα “Greek cunts”, που έχει κάνει τον κακό χαμό. Όταν βρέθηκε απέναντί μου, ένα πρωινό Δευτέρας, για την προώθηση του “The mandrake project”, φρόντισα να δημιουργήσω άμεσα την κατάλληλη ατμόσφαιρα, κάτι που έδωσε τη δυνατότητα αρχικά για ένα τεταρτάκι περισσότερο σε σχέση με τον αρχικό χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας, αλλά και μία ατμόσφαιρα στον αέρα πολύ φιλική και πολύ χαλαρή, κάτι που οδήγησε σε αυτό που θα διαβάσετε ευθύς από κάτω, αφού δείτε, βέβαια και το video της κουβέντας μας.

Πραγματικά, εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι όλα τα σόλο σου άλμπουμ είναι διαφορετικά απ’ ότι κάνεις με τους IRON MAIDEN, με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους. Σ’ αυτό το άλμπουμ, συγκεκριμένα, δεν είναι μόνο η μουσική, αλλά και τα video clip. Τα δύο video που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, είναι σαν ταινίες μικρού μήκους και πολύ διαφορετικά από αυτά που κάνουν οι IRON MAIDEN. Ήταν κάτι που σου άρεσε και βρήκες την ευκαιρία να κάνεις τελικά;
Πάντα μου άρεσε η οπτική απεικόνιση των πραγμάτων και με τους MAIDEN, δεν θα έλεγα ότι υπήρχε και μεγάλος ενθουσιασμός από τους υπόλοιπους στο σχήμα. Μάλλον κουράστηκαν να κάνουν video. Αν κοιτάξεις τα video clip από την σόλο καριέρα μου, όλα έχουν το στοιχείο της ιστορίας, όλα είναι σαν ταινίες μικρού μήκους. Κοίτα το “Abduction”, για παράδειγμα, το οποίο είχε σκηνοθετήσει ο Julian Doyle, σκηνοθέτης και της ταινίας, “Chemical wedding”. Νομίζω ότι και τα καλύτερα video των MAIDEN, είναι αυτά που έχουν ιστορία. Τον Julian, πρέπει να πω ότι τον γνωρίζω απ’ όταν κάναμε το video για το “Can I play with madness”, που ήταν ένα ακόμα video που είχε ιστορία. Διότι, στην πραγματικότητα, είμαι ένας αφηγητής, είτε πρόκειται για τραγούδι, είτε για video. Για εμένα, όλα αυτά είναι απλά ένας τρόπος να αφηγούμαι ιστορίες. Δεν έχει να κάνει με το να δημιουργήσω μία φανταχτερή διαφήμιση. Αυτό είναι κενό και ρηχό, εκτός αν κάνεις κάποια πραγματικά πολύ έξυπνη διαφήμιση. Και μάντεψε, μία έξυπνη διαφήμιση, συνήθως έχει μία ιστορία που την κάνει ωραία. Η μπύρα Guiness, για παράδειγμα, κάνει πάρα πολύ ωραίες τέτοιου είδους διαφημίσεις, που έχουν μικρές ιστορίες, διαρκούν σχεδόν 30 δευτερόλεπτα και είναι πάρα πολύ έξυπνες.
Οι IRON MAIDEN, δεν θέλουν να κάνουν performance videos, γιατί προφανώς κανείς τους δεν θέλει να τον παίρνουν κοντινά πλάνα (γέλια). Φτάνουμε σε μία ηλικία, που λέμε ότι δεν θέλουμε κοντινά πλάνα. Ουσιαστικά, δεν ενδιαφερόμασταν καθόλου, μέχρι όμως το τελευταίο μας άλμπουμ, το “Senjutsu”, όπου πρότεινα να κάνουμε ένα animated video κι έγραψα το σενάριο για το “Writing on the wall”. Το video έγινε από τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία μας και δεν υπάρχει καθόλου το συγκρότημα (γέλια), κάτι που αποδεικνύει ότι μπορείς να κάνεις κάτι πολύ cool με την αφήγηση και δεν χρειάζεται να δείχνεις πολύ ώρα το συγκρότημα από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η ιστορία.
Από παλαιότερα έκανε τέτοια video. Το “Killing floor”, για παράδειγμα, έχει την ιστορία του “Seven deadly sins”, με μία φανταστική μάχη με φαγητά στο τέλος ανάμεσα σε μένα και τον Adrian Smith, το “The tower” έχει ιστορία, τα περισσότερα video μου, έχουν κάποια σημεία τουλάχιστον με ιστορία. Όταν κυκλοφορούσαμε το “Accident of birth”, από την άλλη, είχα μία μπάντα που τα μέλη της δεν τα έλεγες και άσχημα, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα να κάνουμε performance video!
Τα δύο καινούργια video, το “Afterglow of Ragnarok” και ιδίως το “Rain on the graves”, σχεδιάστηκαν για να γίνουν ταινίες μικρού μήκους, μ’ έναν φόρο τιμής στις –κάπως cheesy- ταινίες τρόμου που μας άρεσαν όταν ήμασταν παιδιά. Κι εγώ και ο σκηνοθέτης, είμαστε μεγάλοι οπαδοί των ταινιών της Hammer, έχει κι αυτό το Witchfinder General συναίσθημα στην αρχή, ακόμα και κάτι από το “Thriller” του Michael Jackson, μ’ αυτήν την gothic ατμόσφαιρα.

Είχε αποκαλυφθεί ότι το “If eternity should fail” ήταν ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον σόλο δίσκο σου, αλλά κατέληξε στο “The book of souls” των IRON MAIDEN. Πως κατέληξες στην ιδέα να το χρησιμοποιήσεις και στον δίσκο σου, με τον τίτλο “Eternity has failed”;
Έχεις δίκιο. Είχα γράψει το “If eternity should fail”, ως το ομώνυμο τραγούδι του σόλο δίσκου μου. Αυτός θα ήταν ο τίτλος του άλμπουμ, πίσω στο 2014. Κάποια στιγμή, ενώ γράφαμε δίσκο με τους IRON MAIDEN, πήρα κάποια demo από δικά μου τραγούδια, τα έστειλα στον Steve Harris και του είπα ότι αν ήθελε να χρησιμοποιήσει κάποιο από αυτά, θα ήταν μια χαρά. Επέλεξε το “If eternity should fail”. Το demo που είχα γράψει με τον Roy, το οποίο είναι στη δεύτερη πλευρά του single, επί τη ευκαιρία, και δεν έχει καν κιθαριστικό σόλο, ακριβώς επειδή ήταν demo. Θα παρατήρησες, ότι η εισαγωγή, τα φωνητικά και το σημείο με τα πλήκτρα, είναι ακριβώς ίδια με αυτό που μπήκε στον δίσκο των MAIDEN. Το ίδιο συνέβη και με την απαγγελία στο τέλος του. Τα πλήκτρα όμως στην αρχή, ποτέ δεν είχε σχεδιαστεί να είναι μόνιμα. Ήμουν απλά εγώ, στο καθιστικό του Roy Z, παίζοντας αυτά τα πλήκτρα και είχα βάλει ήχο από τρομπέτες, επειδή ήθελα να έχει ένα συναίσθημα από spaghetti western στο ξεκίνημα του τραγουδιού. Οι MAIDEN το άφησαν όπως ήταν, επειδή άρεσε στον Steve έτσι. Εγώ ήθελα να βάλω τρομπέτες mariachi, ακριβώς όπως στα spaghetti western (σ.σ. άρχισε να τραγουδά το ρυθμό), να βάλω κροταλίες να ακούγονται στο background, να φτιάξω κάτι πραγματικά ατμοσφαιρικό. Το ίδιο συνέβη και με την απαγγελία στο τέλος.
Το 2014, είχα την ιδέα να κάνω ένα κόμικ μαζί με το δίσκο. Το άλμπουμ θα έλεγε την ιστορία του κόμικ και θα υπήρχε μόνο ένα επεισόδιο. Μου ήρθε, λοιπόν, μια ιστορία, που είχε να κάνει με το τραγούδι “Accident of birth”, μ’ έναν άνθρωπο που τον χωρίζουν από τον αδερφό του, ο οποίος είναι στην κόλαση κι εκείνος επιβιώνει και είναι πολύ θυμωμένος με τον κόσμο, επειδή πέθανε ο αδερφός του και δεν έγινε το αντίστροφο. Αυτή είναι η μία όψη της ιστορίας. Η άλλη, είναι να φανταστούμε τι θα γινόταν αν υπήρχε η δυνατότητα να φέρναμε πίσω τον αδερφό του από τον άλλο κόσμο, χρησιμοποιώντας τη μοντέρνα τεχνολογία. Υπάρχουν δύο άνθρωποι που το ελέγχουν αυτό, ο Professor Lazarus και ο Doctor Necropolis. Ο καλός και ο κακός. Πολύ απλή ιστορία, πολύ «άσπρο-μαύρο». Αν αυτό είχε συμβεί –που δεν συμβαίνει, έχει αλλάξει το πλάνο- θα υπήρχε ένας αφηγητής στο δίσκο, ανάμεσα στα τραγούδια. Και αναρωτιόμουν, μάλιστα, αν θα ακουγόταν ηλίθιο σε περίπτωση που έκανα εγώ την αφήγηση. Έτσι, το τέλος του “If eternity…”, ουσιαστικά είναι ένα πείραμα που κάναμε, για να δούμε αν αισθάνομαι ηλίθιος. Και ξέρεις κάτι;

Το χρησιμοποίησε!!!
Ακριβώς! Και δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα!!! Ποιος είναι αυτός ο τύπος, ο Necropolis; Αργότερα όμως το βρήκα πολύ cool, γιατί στον κόσμο αρέσει να φτιάχνει συνομωσίες κτλ και πλέον έχουμε κάτι που υπάρχει, που ξεκίνησε σε δίσκο των IRON MAIDEN και οδηγεί σ’ ένα κόμικ που θα ολοκληρωθεί σε τρία χρόνια, όπως σχεδιάζουμε να κάνουμε τώρα. Στο τραγούδι, λοιπόν, κράτησα τα αυθεντικά φωνητικά, επί τη ευκαιρία, που είναι στο άλμπουμ των IRON MAIDEN αλλά και στο demo. Αντί για τις τρομπέτες mariachi, όμως, ο Roy Z βρήκε έναν τρομερό φλαουτίστα, που έκανε το ίδιο πράγμα, με φλάουτο, κάτι που το βρήκα σπουδαίο και ατμοσφαιρικό, έβαλα λίγο «στοιχειωμένο» percussion στην αρχή και… φύγαμε! Όλα αυτά, σ’ ένα τραγούδι που το αλλάξαμε λιγάκι, γιατί ο Steve μου ζήτησε να γράψω ένα δεύτερο κουπλέ, επειδή δεν θεωρούσε ότι ήταν αρκετά μεγάλο! Έτσι λοιπόν, τώρα, έβγαλα το δεύτερο κουπλέ, που υποτίθεται ότι δεν θα βρίσκονταν εκεί στην αρχή, άλλαξα λίγο τους στίχους, ώστε να ταιριάζουν με την εξέλιξη του κόμικ και πλέον πήρε μια μορφή διαφορετική, από μόνο του. Το κόμικ του “The mandrake project” θα διαρκέσει 3 χρόνια και θα περιλαμβάνει 12 επεισόδια.

Αληθεύει ότι πίσω στο 2014, δούλευες πάνω στο “If eternity should fail”, αλλά και σε κάποια άλλα τραγούδια, έχοντας και τον Uli Jon Roth στην κιθάρα;
Ω, όχι! Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό που ισχύει όμως, είναι ότι το 2014, έβαλα σχεδόν όλα τα τραγούδια του δίσκου, σε demo μορφή στον Uli, που είναι καλός μου φίλος. Τον θεωρώ ως έναν κορυφαίο κιθαρίστα και είναι κι ένας εκπληκτικός άνθρωπος και μεγάλος fan του Roy Z, πρέπει να πω. Του έβαλα να ακούσει τα demo και του άρεσαν πάρα πολύ, θεωρούσε ότι θα είναι τρομερός δίσκος. Και τώρα, 7-8 χρόνια αργότερα, μιλήσαμε και του είπα ότι τελικά θα γίνει πραγματικότητα. Χαχαχαχα. Πριν από ένα χρόνο, του έβαλα να ακούσει τα rough mixes από ολόκληρο το άλμπουμ κι έπαθε ακόμα μεγαλύτερη «υστερία»!!! Κάτι που μου κάνει τη ζωή δύσκολη, διότι όλοι όσοι έχουν ακούσει το δίσκο, μου έχουν πει τα καλύτερα λόγια. Και φαντάσου, ότι έπρεπε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο, για να μπορέσω τελικά να τον κυκλοφορήσω. Τέλος πάντων, δεν πειράζει… Ο Uli είναι καλοδεχούμενος και προσκλεκλημένος να παίξει σε οποιονδήποτε δίσκο μου, οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας, 24 ώρες την ημέρα. Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να με πάρει τηλέφωνο και θα γίνει! Τον αγαπώ και θα ήταν πάρα πολύ ωραίο να δουλεύαμε μαζί κάποια μέρα.

Ίσως να φώναζες και τον Ian Anderson να συμμετείχε και να γινόταν πανικός!!!
(πιάνει το κεφάλι του και αρχίζει να φωνάζει) Ω, ω, ω!!! Αυτό θα ήταν απίστευτο! Αυτό το βάζω σ’ ένα ραφάκι, στο μέλλον, που θα έγραφα πάνω: «Χμμμ, ενδιαφέρον»!!! Χαχαχαχα!

Μιλώντας για Spaghetti western πριν, πρέπει να πω ότι το “Resurrection men”, έχει σίγουρα αυτήν την αίσθηση των ταινιών του Quentin Tarantino…
Ναι και αυτό που είναι σπουδαίο, είναι πως όσοι το έχουν ακούσει, μου λένε ότι θα έπρεπε να είναι σε ταινία του Tarantino και είναι ακριβώς, αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι είπα στον Roy Z, μόλις το έγραψα.

Και πιθανώς να γινόταν κι ένα πάρα πολύ ωραίο video, στο ύφος αυτών των ταινιών…
Χμμμ… Νομίζω ότι πρέπει ήδη να έχουν τελειώσει τα χρήματα στη BMG για να κάνουμε video! Χαχαχα! Ειλικρινά, θα έκανα μία ταινία μικρού μήκους για κάθε τραγούδι στο δίσκο. Να σου πω την αλήθεια, καταφέραμε τα δύο video clip που κάναμε, να μας κοστίσουν λιγότερο από το ¼ του ποσού που κόστισε το “Writing on the wall”. Το animation είναι πάρα πολύ ακριβό.

Το “Shadow of the Gods”, επρόκειτο να είναι στο άλμπουμ των THREE TREMORS (σ.σ. με Dickinson, Dio και Halford). Υπάρχει κάποιο άλλο τραγούδι στο δίσκο, που να έχει παρόμοια ιστορία; Δηλαδή, να είχε γραφτεί για άλλο σκοπό, να μην χρησιμοποιήθηκε και στο τέλος να μπήκε στο δίσκο σου;
Όχι, παρόλο που υπήρχε ένα τραγούδι που ήθελα να ηχογραφήσω εδώ και πολλά χρόνια.

Μιλάς για το “Sonata (Immortal beloved)”, προφανώς, έτσι;
Ναι, για το “Sonata”.

Έχει να κάνει με την ταινία “Immortal beloved”, που είχε γραφτεί για τη ζωή του Μπετόβεν;
Ναι. Ουσιαστικά ήταν η έμπνευση γι’ αυτό. Μόνο που δεν έχει να κάνει κάτι με τον Μπετόβεν, εκτός από κάποιο σημείο στη μουσική. Σε κάποιο σημείο, κάτω από το drum machine, ακούγεται ένα sample από το “Moonlight sonata” του Μπετόβεν. Οπότε, ο Roy κατά κάποιον τρόπο βάσισε τα πάντα πάνω στο “Moonlight sonata”, τις κιθάρες, τα πλήκτρα. Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κάτι που έγινε από ξεκάθαρη αγάπη, όταν γύρισε από τον κινηματογράφο, όπου είχε δει την ταινία. Είχε εμπνευστεί πολύ, έμεινε ξάγρυπνος και απλά το έκανε. Βέβαια, έγινε δεκάλεπτο, οπότε πιθανολογώ ότι δεν είχε κάτι άλλο να γράψει. Χαχα. Σχεδόν το 80% των φωνητικών, είναι αυτά που είχα κάνει ένα απόγευμα και είναι σχεδόν απολύτως, αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού. Δεν υπήρχαν καθόλου στίχοι. Καμία ιστορία. Το μόνο που συνέβη ήταν ότι μπήκα στο στούντιο, άνοιξα το μικρόφωνο, έκλεισα τα μάτια και σκεφτόμουν «που είμαι;». Και τραγουδούσα εκεί που ήμουν. Και ήμουν σ’ ένα σκοτεινό δάσος. Γι’ αυτό και οι εισαγωγικοί στίχοι, έχουν αυτό το συναίσθημα του στοιχειωμένου. Επειδή δεν ξέρω τι θα τραγουδήσω στη συνέχεια! Ακούγεται σαν να ψάχνω κάτι και πραγματικά έτσι είναι. Ψάχνω για την επόμενη λέξη! Και δεν μπορείς να το αναπαράγεις εκ νέου. Μπορείς να το κοπιάρεις, αλλά όχι να κάνεις αυτό που έκανες εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Είναι απλά μοναδικό. Τραγούδησα το ρεφρέν και μετά δεν υπήρχε το δεύτερο κουπλέ επειδή ήμουν απασχολημένος σκεπτόμενος ότι «ω, Θεέ μου, αυτό που έκανα ακούγεται πολύ ωραίο. Τι στο καλό κάναμε τώρα;». Και ξαφνικά, εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι ήδη στη μέση του δεύτερου κουπλέ. Εκείνη την ώρα, σκέφτομαι ότι το πιο πιθανό είναι να υπάρχει ρεφρέν, που όντως έτσι ήταν.

Αυτό το καλοκαίρι, θα επισκεφθείς την Ελλάδα μαζί με τους JUDAS PRIEST και τους ACCEPT, στα πλαίσια του Release Athens Festival. Σου έχει περάσει από το μυαλό, να τραγουδήσεις επί σκηνής το “The one you love to hate” με τον Rob Halford;
Φυσικά. Ακόμα και να μην είχε περάσει από το δικό μου μυαλό, όλοι οι υπόλοιποι έχουν φροντίσει να μου το θυμίσουν. Χαχαχαχα. Το έχουμε συζητήσει με τον Roy. Αν θα το κάνουμε ή πώς θα το κάνουμε, δεν το γνωρίζω. Δεν είναι κάτι κακό, κάτι αρνητικό, πρέπει όμως να δούμε αν αυτό μπορεί να γίνει, πώς να γίνει, αν μπορεί ο Rob, αν η μπάντα του δεν έχει πρόβλημα και είναι όλοι τους χαρούμενοι με αυτό. Ξέρεις, είναι JUDAS PRIEST, όχι Rob Halford σόλο. Είμαι χαλαρός με αυτό, αλλά αν συμβεί θα είναι σούπερ και θα περάσουμε πάρα πολύ ωραία. Και θα είναι σπουδαίο αν συμβεί, γιατί θα δείχνει ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, όλοι τα πηγαίνουν καλά ο ένας με τον άλλον και ο Rob είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Αν δεν ήταν τόσο “evil”, θα ήταν Άγιος! Χαχαχαχα!

Την προηγούμενη φορά που ήρθες στην Ελλάδα, πάντως, είχαμε ένα ατυχές περιστατικό!
Α, ναι!!! Με τον τύπο που κουνούσε το …πράγμα του, ναι! Χαχαχα! Ξέρεις κάτι; Μάλλον έκανα λάθος την εθνικότητά του. Χαχα!

Πως το βλέπεις τώρα όλο αυτό; Έχει γίνει χαμός στην Ελλάδα!
Απλά έχασα την ψυχραιμία μου. Ξέρεις, αυτή η δραστηριότητα, που μία απειροελάχιστη μειονότητα ανθρώπων κάνουν, είναι τόσο εγωιστική κι ενοχλητική. Εκείνοι πιστεύουν ότι είναι πολύ cool, στην πραγματικότητα όμως, δεν έχει να κάνει με το συγκρότημα ή το κοινό, έχει να κάνει με το ότι θέλουν να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας μόνο στον εαυτό τους και φυσικά να βλάψουν τους γύρω τους, με αυτό το υπερβολικά τοξικό πράγμα που το κουνάνε. Αν κάποιος έχει άσθμα ή χρόνια προβλήματα υγείας, σιγά μην τον νοιάζει τον άλλον, αφού θέλει να φαίνεται σημαντικός. Αυτή είναι η νοοτροπία τους κι αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Τέλος πάντων, έχασα την ψυχραιμία μου, ναι. Δεν έπρεπε να τον πω “Greek cunt”. Έπρεπε να τον πω απλά “cunt”. Χαχαχα.

Παρόλα αυτά, χάσαμε την περιοδεία που παίξατε για πρώτη φορά το “Alexander the Great”, αφού δεν ήρθατε πάλι στην Ελλάδα.
Δεν μπορώ να πω τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον, αλλά εμπιστεύσου με. Θέλουμε να κάνουμε τους Έλληνες χαρούμενους!

Είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Μήπως έχεις σκεφτεί την προοπτική να έκανε ο Roy Z την παραγωγή σε δίσκο των IRON MAIDEN;
Αυτό είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να το σχολιάσω. Επειδή είναι κάτι που αφορά το συγκρότημα.

Τι σε κάνει να επιστρέφεις στον Roy, όταν φτάσει η στιγμή να κάνεις ένα σόλο άλμπουμ;
Κάνουμε μουσική και δεν βάζουμε όρια ο ένας στον άλλον. Εγώ μπορεί να βάλω bongo και surf κιθάρα κι εκείνος θα μου πει, “wow, που θα το βάλουμε αυτό το σημείο;”. Και ξαφνικά έχεις ένα σημείο τερατώδες που μοιάζει σαν να το παίζει ο Geezer Butler. Έχεις για παράδειγμα το “Fingers in the wounds” που ξεκινά με «πλούσια» πλήκτρα, σαν τραγούδι των EVANESCENCE, που του πρότεινα να πάμε στο Μαρόκο και να βάλουμε αυτό το σημείο που ακούγεται τσιγγάνικο και ορχηστρικό. Και μετά έχει αυτή την αίσθηση του “Kashmir” των LED ZEPPELIN. Όλα αυτά σ’ ένα τραγούδι που διαρκεί 3,5 λεπτά!

Θέλω να πάμε λίγο στο “Skunkworks”, ένα άλμπουμ εντελώς διαφορετικό απ’ όλα όσα έχεις κάνει, που βλέπω ότι θα του κάνεις remix και θα επανακυκλοφορήσει. Για ποιον λόγο το κάνεις αυτό; Επειδή νιώθεις ότι δεν έχει πάρει από τον κόσμο την προσοχή που του άξιζε;
Όχι… Ναι! Υπάρχει πάντα μία αξιοσημείωτη μειονότητα που είναι αρκετά στενόμυαλή σχετικά με το είδος μουσικής που του αρέσει. Για παράδειγμα, αν παίζεις ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, πρέπει να παίζεις το ίδιο είδος για όλη σου τη ζωή και να μην κάνεις απολύτως τίποτα διαφορετικό. Σέβομαι την άποψή τους, δεν έχω όμως κανένα απολύτως κοινό σημείο μαζί τους σχετικά με την προσέγγισή μου απέναντι στη μουσική. Η μουσική πρέπει να είναι ανοιχτή και ελεύθερη να κάνεις ό,τι θέλεις. Προφανώς με τους IRON MAIDEN, έχουμε ένα στυλ και πρέπει να σεβόμαστε τα όριά του. Δεν θα μπορούσα να πάω στον Steve Harris και να του πω να βάλουμε bongo σ’ ένα τραγούδι ή τρομπέτες mariachi, για παράδειγμα. Αυτό, παρότι δεν θα μπορούσε να γίνει με τους MAIDEN, λειτουργεί καλά στο solo υλικό μου.
Έχοντας αυτά στο μυαλό, το “Skunkworks” ήταν κάτι που «τεντώθηκα» από μουσικής άποψης. Τραγουδούσα με διαφορετικό τρόπο. Κι, επί τη ευκαιρία, τα τραγούδια πιστεύω ότι είναι πολύ καλά, όπως και οι στίχοι που είναι λίγο σκοτεινοί. Όπως και να έχει, όμως, ήταν μία αντανάκλαση του που βρισκόμουν εκείνο τον καιρό. Να σημειώσω ότι και η κιθαριστική δουλειά βρίσκω ότι ήταν πολύ καλή. Ο λόγος που κάνουμε remix, είναι επειδή ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα ATMOS mix. Και, να σου πω την αλήθεια, θα επανακυκλοφορήσουμε όλα τα παλιά σόλο άλμπουμ μου, σε ATMOS mix, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Προκειμένου να γίνει η δουλειά με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να πειράξουμε μερικά πράγματα στη μίξη. Είμαι αρκετά περήφανος γι’ αυτόν το δίσκο, αλλά δεν πρόκειται να παίξω κάποιο από τα κομμάτια του, live, αυτή τη φορά, επειδή θέλω να επικεντρωθώ στο υλικό που έχουμε κάνει μαζί με τον Roy. Ο Roy, μάλιστα, μου είχε προτείνει να παίξουμε ένα-δυο τραγούδια live, αλλά για αρχή ήθελα να το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο και όσο περισσότερο περιοδεύσουμε, να πάμε πιο βαθιά μέσα στη δισκογραφία.

Έχεις παίξει κιθάρα στο δίσκο;
Ω, Θεέ μου. Δυστυχώς, ναι! Χαχαχα!

Θα σε δούμε δηλαδή, να παίζεις κιθάρα και live, όπως είχες κάνει πολλά πολλά χρόνια πριν στο “Revelations”;
Πραγματικά ελπίζω πως όχι! Αν έχω την κιθάρα στα χέρια μου, δεν θα συγκεντρώνομαι καθόλου στο κοινό, δεν θα συγκεντρώνομαι στο συγκρότημα, θα έχω το μυαλό μου μόνο στην κιθάρα και θα παρακαλάω να πάνε τα δάχτυλά μου στο σωστό σημείο. Νομίζω ότι θα έχω πολύ άγχος για να είμαι αξιόπιστος. Έχω γράψει τα τραγούδια στην κιθάρα, σε κάποιες περιπτώσεις τα έπαιξα στον Roy και τον την έδωσα, λέγοντάς του ότι μπορεί να παίξει το κομμάτι καλύτερα. Είναι το ίδιο με το “Empire of the clouds”. Μπορώ να παίξω πιάνο, έγραψα το τραγούδι στο πιάνο, αλλά δεν θα έχεις δει τόσα πολλά “post-it” αυτοκόλλητα πάνω σ’ ένα πιάνο, σε ολόκληρη τη ζωή σου! Αξιοθρήνητο! Χαχαχαχα! Όταν έφτασε η στιγμή να το ηχογραφήσουμε, είπα ότι ίσως ήρθε η ώρα να πάρουμε έναν πιανίστα να το παίξει. Ο Steve αμέσως είπε: «όχι, όχι, δεν πρόκειται να φέρουμε κάποιον έξω από την μπάντα να παίξει» και του απάντησα: «ποιος θα παίξει το γαμ**ένο το πιάνο; Εγώ δεν μπορώ». Τελικά αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα Midi πιάνο και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να παίξω εγώ. Στα δικά μου αυτιά, όμως, ακούγεται «ρομποτικό». Θα υπήρχε περισσότερο χρώμα στο τραγούδι αν παιζόταν πραγματικό πιάνο. Θα ζητήσω, μου φαίνεται, από τον Mistheria (σ.σ. τον πληκτρά που έχει στα live), να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Είναι σαν να ζητάς από τον Arnold Schwarzenegger να σου κάνει μαθήματα πώς να σηκώνεις βάρη.

Αν δεν κάνω λάθος, στα 80s, ήθελες να κυκλοφορήσεις έναν ακουστικό δίσκο. Θέλεις ακόμα κάτι τέτοιο;
Δεν είμαι βέβαιος για ολόκληρο άλμπουμ, αλλά πάλι, γιατί όχι; Είναι μία από τις επιλογές που υπάρχουν, από την άλλη γνωρίζω καλά, ότι ο μεγαλύτερος περιορισμός μου, είναι ο χρόνος. Την ερχόμενη εβδομάδα, θα πάω στην Αμερική για να κάνω το ATMOS mix του “Skunkworks”, να κάνω προώθηση του δίσκου, αλλά και να γράψω τραγούδια με τον Roy, διότι ήδη γράφουμε τον διάδοχο αυτού του άλμπουμ, εδώ κι έξι μήνες.

Έχετε ήδη, δηλαδή, έτοιμο υλικό;
Δεν θα το έλεγα, αν και ένα-δύο είναι σχεδόν, έτοιμα. Υπάρχουν από τον Roy, ιδέες γύρω στη μία ώρα και είκοσι λεπτά, να σκεφτείς. Υπάρχει ένα τραγούδι από το “Chemical wedding”, που ήθελα να το ηχογραφήσουμε από την περίοδο που είχε βγει εκείνος ο δίσκος, αλλά δεν το προλάβαμε τώρα. Ειδάλλως, θα είχε μπει σ’ αυτόν το δίσκο. Ο Roy δεν μπορούσε να βρει την κασέτα με το demo, αλλά νομίζω ότι τώρα τη βρήκε και ίσως μπει στον επόμενο δίσκο.

Την τελευταία φορά που είχα μιλήσει με τον Roy, μου είχε πει ότι είχε 15-16 τραγούδια που δουλεύατε, οπότε δεν θα έχετε πρόβλημα να μαζέψετε υλικό.
Ο Roy, είναι πάρα πολύ παραγωγικός. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να κάτσουμε δύο μήνες, χωρίς να ασχολούμαστε με κάτι άλλο και βγάζουμε ένα δίσκο. Τόσο απλό είναι. Είναι ένα δημιουργικό τέρας. Χαχα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου αεροσκάφος; Το Supermarine Spitfire, το Hawker Hurricane ή το Mosquito de Havilland;
Ω, Θεέ μου!!! Έχω πετάξει 20 λεπτά με Spitfire και ήταν μία τρομερή εμπειρία. Είναι ένα αεροπλάνο που μπορείς να το χειριστείς πολύ ωραία. To Hurricane είναι πιο «ελαστικό» από το Spitfire στην απογείωση και την προσγείωση και ιστορικά είναι το ίδιο σημαντικό, επειδή κουβαλούσε τον κύριο όγκο των φορτίων στη Μάχη της Βρετανίας. Το Mosquito, είναι κάτι άλλο. Ένα παραφουσκωμένο αεροπλάνο σε στεροϊδή! Γρηγορότερο από τα πρώτα jet αλλά και κακός μπελάς με τη μία μηχανή. Το πρόβλημα με το Mosquito είναι ότι σε περίπτωση ανάγκης, είναι πολύ δύσκολο να βγεις. Είχα κάτσει στο πιλοτήριο μία φορά και αναρωτιόμουν, πως στο διάολο βγαίνεις έξω από αυτό; Και η απάντηση είναι: «με μεγάλη δυσκολία», κάτι που δεν συμβαίνει με τα άλλα δύο. Θα επέλεγα το Mosquito, παρότι κάνει πάρα πολύ θόρυβο, αλλά δεν με ενδιαφέρει, γιατί ούτως ή άλλως έχω χάσει ένα μεγάλο μέρος της ακοής μου από τη μουσική. Χαχα.

Scottish broadsword ή Spanish rapier;
Θα πάω με το Spanish rapier, διότι είναι πιο αποτελεσματική δολοφονική μηχανή!

Σάκης Φράγκος