Συχνά, διαβάζω στο διαδίκτυο αλλά και ακούω σε διά ζώσης συζητήσεις, πως στον καιρό μας κυκλοφορούν μόνο «albums τα οποία θα τα ακούσεις κάποιες φορές τον πρώτο καιρό κυκλοφορίας τους» και μετά «θα τα παρατήσεις στο ράφι, να μαζεύουν σκόνη, γιατί πάλι στα κλασσικά θα επιστρέψεις». Πως ουδεμία σύγκριση υπάρχει με ό,τι κυκλοφόρησε τις προηγούμενες δεκαετίες και πως αυτό δεν είναι μια έκφραση «παρελθοντολαγνείας», αλλά μια «αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων».
Εν αγνοία όλων όσων είναι σταθερά «κολλημένοι» στο παρελθόν, αρνούνται να ακολουθήσουν την εποχή μας και πάνω απ’όλα δεν έχουν την ανάγκη – γιατί αυτό είναι στο τέλος της ημέρας, ανάγκη – να ψάχνουν το νέο και το καινούργιο, τα τελευταία (insert number here, πάντως είναι πολλά) χρόνια, εξαιρετικοί, εκπληκτικοί δίσκοι περνούν μπροστά από τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Δίσκοι που όχι μόνο διεκδικούν το δικό τους μερτικό από την προσοχή μας, μα έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται, ώστε να λάβουν σε αρχικό στάδιο τις αρμόζουσες αποθεωτικές κριτικές και προϊόντος του χρόνου, να αφήσουν το δικό τους «στίγμα» στο είδος τους και στην σκηνή τους.
Όλον αυτόν τον καιρό, το doom metal κάθε άλλο παρά παραπονεμένους έχει αφήσει τους οπαδούς του και οι STYGIAN CROWN, είναι από τους καλύτερους νέους εκπροσώπους του. Το φοβερό και τρομερό ντεμπούτο τους, που έπεσε στα κεφάλια μας σαν τούβλο, τέσσερα χρόνια πριν, ενθουσίασε κάθε οπαδό του επικού, μεγαλοπρεπούς doom metal, φέρνοντάς τον ταυτόχρονα πρόσωπο με πρόσωπο με τον “Candlethrower” ήχο. Το δικό τους, με σφραγίδα γνησιότητας, μουσικό στυλ, που ένωσε το επικό doom metal των CANDLEMASS με το πολεμικό death metal των BOLT THROWER και έδωσε μια νέα διάσταση στον όρο doom/death metal, διαφορετική από ό,τι είχαμε μάθει και συνηθίσει. Πάνω σε αυτές τις «ράγες» λοιπόν, εξακολουθούν να κινούνται οι Αμερικανοί και στην καινούργια τους δισκογραφική απόπειρα…
… το “Funeral for a king”. Μια δουλειά η οποία δεν πρέπει επουδενί λόγο να παρουσιαστεί ως μια αντιγραφή του “Stygian crown”, διότι έχει τη δική της υπόσταση. Όπως δηλαδή, θα πρέπει να συμβαίνει και να ισχύει με κάθε «διάδοχο» που σέβεται τον εαυτό του. Μη φοβάσαι, οι Αμερικανοί παραμένουν το ίδιο βαρύ, ασήκωτο, ογκωδέστατο, επικό και εν τέλει εντυπωσιακό συγκρότημα. Αλλού εντοπίζονται οι ουσιαστικές διαφορές.
Στο “Funeral for a king” υπάρχουν ιδέες καλοδουλεμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που θα ενθουσιάσουν κάθε οπαδό του επικού ήχου. Βρίσκουμε τραγούδια που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ντεμπούτο, όπως τα “Scourge of the Seven Hills”, “The bargain”, “Where the candle always burns” και “Beauty and terror”, στον αντίποδα όμως, υπάρχουν κομμάτια που διαφέρουν ελαφρώς, παραμένοντας βέβαια πιστά στο γενικότερο όραμα του group. Σαν το “Blood red eyes”, που δείχνει πως το βιολί και το πιάνο ταιριάζουν πολύ καλά με το doom metal, συνεπώς, ταιριάζουν και με τους STYGIAN CROWN. Σαν το “Strait of Messina”, με το maiden-ικό δεύτερο μισό του. Οι IRON MAIDEN είναι παντού στο metal, οπότε, γιατί να μην είναι και εδώ παρόντες;
Παρατηρείται επίσης μια τάση από πλευράς μπάντας να αυξάνει κάποιες φορές το tempo των τραγουδιών, αφήνοντας τους BOLT THROWER να «νικήσουν» τους CANDLEMASS σε αυτήν την «φιλική» διελκυστίνδα επιρροών. Και τότε, roll-άρει τέλεια. Φαίνεται αυτό με την πρώτη ακρόαση, όταν μετά το instrumental ομώνυμο έπος (που αν και έχει ρόλο εισαγωγής, θα μπορούσε άνετα να είναι μια ολοκληρωμένη σύνθεση αν ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια), ο νεοφερμένος Eric Bryan στο μπάσο δηλώνει την ηχηρή παρουσία του, αναλαμβάνοντας χρέη εμπροσθοφυλακής στο σαρωτικό “Bushido”.
Extra πόντοι για το εξαιρετικό εξώφυλλο του ταλαντούχου Kris Verwimp. Απλότητα, φυσικότητα, υπέροχα χρώματα, ακριβώς αυτό που πρέπει για να δημιουργηθούν πανεύκολα οι πρώτες θετικές εντυπώσεις και πολλά εύσημα για την εξαιρετική για το είδος παραγωγή, που αφήνει όλα τα όργανα να φανούν ισόποσα και τα φέρνει σε ιδανική ισορροπία με την καταπληκτική φωνή της Melissa Pinion.
Υπάρχει μια έκφραση στη μουσική βιομηχανία, το “sophomore slump”. Αυτή δηλώνει την καλλιτεχνική πτώση από το πρώτο album, στο δεύτερο. Συχνότατα γινόμαστε μάρτυρες αυτού του φαινομένου. Οι STYGIAN CROWN πέρασαν αυτήν την επικίνδυνη ατραπό, έχουν κάθε δικαίωμα να κοιτούν το μέλλον με περίσσια αισιοδοξία και εμείς τους βλέπουμε σε «ζωντανό χρόνο» να γίνονται ένα από τα σημαντικά συγκροτήματα της doom metal σκηνής. Όχι κι άσχημα, έτσι;
(9 / 10)
Ένας τέτοιος δίσκος, πάντα θα κρύβει πίσω του πολλά και ενδιαφέροντα. Η τραγουδίστρια των STYGIAN CROWN, Melissa, είναι αυτή που αναλαμβάνει να «φωτίσει» περισσότερο όλες τις πτυχές του “Funeral for a king” και να λύσει κάθε μας απορία, στην συζήτηση που ακολουθεί.
Συγχαρητήρια Melissa, για το νέο σας, φανταστικό album! Μιας και είναι η πρώτη φορά που σας «φιλοξενούμε» στο Rock Hard, θα ήθελα ένα σύντομο βιογραφικό σας.
Ευχαριστώ πολύ, Δημήτρη! Είμαστε ενθουσιασμένοι από τη νέα μας δισκογραφική δουλειά και ανυπομονούμε να την παρουσιάσουμε στον κόσμο! Λοιπόν, οι STYGIAN CROWN δημιουργήθηκαν το 2018, με σκοπό να παίξουν επικό doom metal, με τον τρόπο των CANDLEMASS. Καθώς στις τάξεις μας έχουμε μέλη των MORGION, GRAVEHILL και MORBID ECLIPSE, μοιραία η μουσική μας περιέχει και αρκετό death metal, σε απόλυτη όμως ισορροπία με το doom…
… Εξού και ο όρος “Candlethrower” που περιγράφει το στυλ σας.
Ναι, αρκετοί μας θεωρούν μια μίξη CANDLEMASS με BOLT THROWER και αυτό ήταν κάτι που μας άρεσε και το υιοθετήσαμε από την αρχή. Υπογράψαμε συμβόλαιο με την Cruz Del Sur Music τον Ιανουάριο του 2020 και το καλοκαίρι του ιδίου έτους, κυκλοφορήσαμε το πρώτο, ομώνυμο album μας. Η σύνθεσή μας αυτήν την στιγμή αποτελείται από εμένα στα φωνητικά, τον Rhett Davis στα drums, τους Nelson Miranda και Andy Hicks στις κιθάρες και τον Eric Bryan στο μπάσο. Το “Funeral for a king” είναι η δεύτερη κυκλοφορία μας.
Πως καταφέρατε να ξεπεράσετε τις πολλές δυσκολίες που έφερε η εποχή της πανδημίας; Μπορέσατε να υποστηρίξετε το ντεμπούτο σας, όπως θέλατε; Πως το υποδέχτηκε το κοινό;
Η κυκλοφορία του ντεμπούτου μας στην αρχή της πανδημίας ήταν τόσο για εμάς, όσο και για άλλα συγκροτήματα που βρέθηκαν στην ίδια με μας φάση, από μόνη της μια πρόκληση, αλλά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από την ενθουσιώδη ανταπόκριση των οπαδών όσον αφορά τις πωλήσεις! Οι συναυλίες που μπορέσαμε να δώσουμε, συμπεριλαμβανομένων πολλών μεγάλων φεστιβάλ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, είχαν μεγάλη προσέλευση από κόσμο που περίμενε υπομονετικά να μας δει ζωντανά. Όπως καταλαβαίνεις, εκτιμούμε πολύ την υποστήριξη όλων, παρά τους δύσκολους αυτούς οικονομικούς καιρούς που περνάμε…
Πού παίξατε;
Στην Ευρώπη παίξαμε στη Γερμανία, στα Hammer of Doom και Hell Over Hammaburg, ενώ στις Η.Π.Α στο Legions of Metal στο Σικάγο, στο Gates of Metal του L.A, επίσης στο San Diego Metal Swap Meet… όλα τους σημαντικά φεστιβάλ!
Εκτός του “Candlethrower” ήχου, ποια άλλα συγκροτήματα σας έχουν επηρεάσει λιγότερο ή περισσότερο;
Οι SOLITUDE AETURNUS, BLACK SABBATH, IRON MAIDEN, MY DYING BRIDE… και πολλές ακόμη μπάντες!
Ας πάμε τώρα στο “Funeral for a king”. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως ηχογραφήθηκε σε πέντε διαφορετικά studios!
Είμαστε τυχεροί, γιατί έχουμε όλα τα εφόδια ώστε να ηχογραφούμε υπό επαγγελματικές συνθήκες τόσο στο σπίτι, όσο και σε studios φίλων. Ο Mark Kelson του Lucidity Sound, υπεύθυνος για τη μίξη και το mastering του πρώτου μας δίσκου, ανέλαβε ξανά τη μίξη και νομίζω έκανε καταπληκτική δουλειά!
Σας ήταν δύσκολο να αποφύγετε την συνθετική «πτώση» που συχνά παρατηρείται μεταξύ πρώτου και δευτέρου δίσκου;
Περάσαμε πολύ χρόνο στο studio, δουλεύοντας τα τραγούδια για το δεύτερο άλμπουμ μας, για αυτόν τον λόγο. Μερικά τραγούδια μπήκαν σε αυτό, άλλα όχι. Η μπάντα εξέτασε τα πάντα, αναδιοργάνωσε τις δομές των τραγουδιών και σε ορισμένες περιπτώσεις αναθεώρησε εντελώς τα τραγούδια, όπως συνέβη στο “Blood red eyes”, το οποίο ξεκίνησε με ενορχήστρωση για όλη την μπάντα και μετατράπηκε σε μια μπαλάντα για φωνή/πιάνο/βιολί.
Ο Jason Thomas έφυγε από το συγκρότημα πριν από τις ηχογραφήσεις, σωστά; Ο νέος σας μπασίστας, ο Eric Bryan, βοήθησε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σύνθεσης και ηχογράφησης; Πώς και πού τον βρήκατε;
Ο Jason Thomas ήταν μαζί μας στην αρχή της διαδικασίας σύνθεσης των νέων τραγουδιών και στη συνέχεια αποχώρησε από το συγκρότημα, για να επικεντρωθεί στην οικογένειά του. Ο Eric είναι μακροχρόνιος φίλος της μπάντας και έχει παίξει και σε άλλα projects μαζί μας. Έφερε έναν αέρα ανανέωσης στο group, παίρνοντας ιδέες που παρουσίασα στο πιάνο και ενορχηστρώνοντάς τες με τρόπο που να μπορεί να καταλάβει το υπόλοιπο συγκρότημα. Είμαστε ευγνώμονες που τον έχουμε μαζί μας!
Στο “Stygian crown” εσύ ανέλαβες κυρίως το «φορτίο» των στίχων. Συμβαίνει το ίδιο και τώρα; Ποιος ανέλαβε τη μουσική;
Ναι, περίπου, στο ντεμπούτο μας δεν ήμουν εντελώς μόνη στη γραφή των στίχων, είχα και τη βοήθεια του Rhett. Στο δεύτερο, ανέλαβα εξ ολοκλήρου τους στίχους και είχα κάποιες ιδέες για τη μουσική, για την οποία είναι υπεύθυνα τα υπόλοιπα παιδιά.
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει πως το “Funeral for a King” ασχολείται με διάφορες περιπτώσεις τεράτων και πως αυτές/αυτά ορίζονται. Έχω όμως κάποιες απορίες πάνω σε αυτό… Για παράδειγμα, στο κομμάτι “Bushido”, μπορώ να καταλάβω πως αναφέρεται στον γνωστό «δρόμο του πολεμιστή», όχι σε κάποιο τέρας. Μήπως υπάρχει κάποια μεταφορική έννοια;
Σωστά! Ο ήρωας του “Bushido” δεν είναι τέρας, αλλά ο Hiroo Onoda, ένας υπολοχαγός του Ιαπωνικού αυτοκρατορικού στρατού, ο οποίος κρυβόταν στα δάση των Φιλιππίνων για 29 χρόνια, αρνούμενος να δεχτεί πως ο πόλεμος τελείωσε και η Ιαπωνία παραδόθηκε (σ.σ: είναι καταπληκτική η ιστορία του Onoda). Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που κρυβόταν στα δάση και σκότωνε διάφορους χωρικούς νομίζοντάς τους για εχθρούς, θα μπορούσε να λογίζεται ως «τέρας» από αυτούς.
Το “Scourge of the seven hills” πρέπει να αναφέρεται στην επτάλοφη Ρώμη ή την επτάλοφη Κωνσταντινούπολη…
Ναι, αναφέρεται στη Ρώμη και μιλά για τον μύθο της μονομαχίας μεταξύ του Ηρακλή και του Κάκου, του τερατόμορφου γιού του Ηφαίστου, στην κοιλάδα του Τίβερη (σ.σ: google-αρε «Κάκος, ο τρικέφαλος γίγαντας» και θα μάθεις τον μύθο).
Από την άλλη, ξεκάθαρο είναι το περιεχόμενο των στίχων του Strait of Messina, μιας και τα στενά αυτά ήταν το λημέρι της Σκύλλας και της Χάρυβδης.
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη έχουν και οι δυο τους πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ξεχωριστά τραγούδια, αλλά ενώνοντάς τες, κάνουν το απόλυτο δίδυμο τρόμου, ιδανικό για ένα doom metal κομμάτι. Επίσης, το concept αυτό έχει επέκταση και στην κανονική μας ζωή, όταν έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ του «λιγότερο κακού».
Τα υπόλοιπα τραγούδια;
Το “The Bargain” μιλά για τον Faust και τη γνωστή συμφωνία του με τον Διάβολο, το “Where the candle always burns” αναφέρεται σε έναν ακόμη γερμανικό θρύλο, αυτόν του τέρατος Morbach, ενός λυκάνθρωπου που τον κρατάς μακριά μόνο αν καις συνεχώς ένα κερί μέσα σε ένα προσκυνητάρι και το “Blood red eyes” για το El Cucuy (ή Coco). Με το τέρας αυτό φοβερίζουν οι γονείς τα παιδιά τους, για να κάτσουν ήσυχα (σ.σ: ένας μπαμπούλας είναι, δηλαδή).
Το παιδάκι στη δική σας ιστορία, κάθεται ήσυχο τελικά;
Στη δική μας ιστορία, το τέρας απαγάγει το κοριτσάκι και το πετά σε έναν λάκκο, για να το κατασπαράξει αργότερα. (σ.σ: διότι “doom metal”)
Και το “Beauty and terror”;
Η Σφίγγα φυλάσσει το πέρασμα προς τη Θήβα και όποιος διαβάτης θέλει να μπει στην πόλη, πρέπει να λύσει τον γρίφο της. Αν δεν τα καταφέρει, η Σφίγγα τον σκοτώνει, τον καταβροχθίζει και πετά τα κόκκαλά του στις όχθες του Νείλου. Ο Οιδίποδας έλυσε τον γρίφο, την σκότωσε και έγινε ο νέος βασιλιάς της πόλης. (σ.σ: Βέβαια, άλλη η Σφίγγα της Αιγύπτου και άλλη η Σφίγγα που σκότωσε ο Οιδίποδας, άλλες οι Θήβες και άλλη η Θήβα, τα έχει μπερδέψει ελαφρώς η Melissa, αλλά δεν πειράζει)
Εξαιρετικό και το εξώφυλλο από τον Kris Verwimp! Ποιανού βασιλιά τη κηδεία παρακολουθούμε; Αφού δεν υπάρχει κάποιος πρωταγωνιστής στο όλο concept, που να ενώνει τις επιμέρους ιστορίες, ποιο το νόημα του εξωφύλλου και του τίτλου;
Δεν θέλαμε ο τίτλος του άλμπουμ να αντιπροσωπεύει έναν συγκεκριμένο στίχο του. Οι ιστορίες είναι πάρα πολύ διαφορετικές και δε θα φαινόταν σωστό να ακολουθήσουμε αυτή την οδό. Οι στίχοι για κάθε τραγούδι όπως είδες αντιπροσωπεύουν έναν διαφορετικό μύθο, οπότε δεν υπήρχε οπτική να δημιουργήσουμε μια κοινή συνισταμένη. Δουλεύοντας με τον Kris, καταλάβαμε πως είχε ένα συγκεκριμένο όραμα στο μυαλό του. Μαζί με τον Rhett σκέφτηκαν τον τίτλο και το θέμα για να αναπαραστήσουν το τέλος μιας εποχής. Ο θάνατος του βασιλιά λοιπόν αντιπροσωπεύει την αλλαγή και, στην περίπτωσή μας, την ανάπτυξη που ακολουθεί στη νέα αυτή εποχή.
Θα εμφανιστείτε στο Up the Hammers festival, στην Αθήνα, τον Μάρτιο. Τι περιμένετε από το ελληνικό κοινό και τι να περιμένουμε εμείς από εσάς;
Τρία χρόνια τώρα, ανυπομονούμε να παίξουμε στο Up the Hammers! Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα παίζαμε το 2021, αλλά αυτό δεν συνέβη εξαιτίας της πανδημίας…Τώρα όμως επιτέλους μπορούμε να έρθουμε και είμαστε ενθουσιασμένοι! Θα δείτε πως θα βγάλουμε όλη μας την ενέργεια επί σκηνής, θα είναι ένα show δυνατό και DOOM! Εμείς «ανοίγουμε» το show, οπότε ελπίζουμε να έρθετε από νωρίς!
Κάποια άλλα άμεσα σχέδια;
Εκτός από το Up the Hammers στην Αθήνα, ετοιμαζόμαστε και για το Hell’s Heroes στο Houston, επίσης την άνοιξη. Αλλά προέχει το UTH! Θα σας δούμε εκεί!
Παρουσίαση album/συνέντευξη: Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: STYGIAN CROWN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Funeral for a king”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz del Sur Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Melissa Pinion – Φωνητικά/πλήκτρα
Nelson Miranda – Κιθάρα
Andy Hicks – Κιθάρα
Eric Bryan – Μπάσο
Rhett Davis – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Tidal
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ:
Official site
Facebook
Bandcamp
Instagram
Linktr.ee
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Stygian crown” (Cruz Del Sur Music, 2020)
“Funeral for a king” (Cruz Del Sur Music, 2024)
