ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Win hands down” – ARMORED SAINT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joey Vera
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
John Bush – Φωνητικά
Jeff Duncan – Κιθάρες
Phil Sandoval – Κιθάρες
Joey Vera – Μπάσο
Gonzo Sandoval – Τύμπανα, κρουστά
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Pearl Aday, Kayleigh, Jezebelle, Giuzeppe – Φωνητικά
Eric Ragno – Πιάνο, πλήκτρα
Αν κοιτάξεις πίσω στο έτος 2015 σε περιοδικά, sites, blogspots ή κι εγώ δεν ξέρω που αλλού, θα δεις πως σε πολλές συζητήσεις – πολλούς «καυγάδες» για τα καλύτερα metal άλμπουμ, υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής: Επρόκειτο για τους θεούς του αμερικανικού heavy metal, ARMORED SAINT και για το έβδομο studio πόνημά τους, το “Win hands down”. Μεταξύ αυτών μάλιστα που το αποθέωσαν τόσο, ώστε έφτασαν να του δώσουν μέχρι και την πρωτιά στα καλύτερα της χρονιάς, ήταν και οι τότε συντάκτες του περιοδικού στο οποίο έχω τη χαρά και την τιμή να είμαι μέλος, χρόνια τώρα. Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα την έκπληξη που δημιούργησε το “Win hands down”, θα πρέπει να πάμε στις κυκλοφορίες που προηγήθηκαν.
Από το 1999, οπότε και επανήλθαν στην ενεργό δράση, οι Καλιφορνέζοι είχαν να επιδείξουν δύο άλμπουμ, τα “Revelations” και “La Raza”. Αντικειμενικά μιλώντας, το “Revelations” ήταν ο ορισμός του “placebo effect”. Ακούγαμε πάλι μετά από χρόνια ARMORED SAINT, αυτό ήταν που μας ένοιαζε περισσότερο, οπότε η συνθετική του αξία πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ήταν κακό, αλίμονο, καλό ήταν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Πάντα όμως θα το έχω στην καρδιά μου, γιατί ήταν αυτό που έφερε το συγκρότημα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε εκείνο το ασύλληπτο live στο An Club, μαζί με τους BRAINSTORM, όπου «έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»… κι εγώ το εισιτήριό μου, αλλά άλλο θέμα αυτό.
Το “La Raza”, να πω την αμαρτία μου, μου άρεσε περισσότερο. Ήταν καλύτερο, όπως και να το κάνουμε. Τι πάει να πει το χαρακτήριζες, πανεύκολα και σε πολλά σημεία του, σχεδόν alternative metal… ήταν καλό; Ήταν! Είχε κομματάρες μέσα; Είχε! Πώς να το κάνουμε, ARMORED SAINT ρε φίλε… Δεν έχει σημασία το ύφος, ακόμη και reggae να παίξουν, θα είναι συνώνυμο της ποιότητας! Αλλά μην τα ξαναγράφω, τα έχω γράψει για το “La Raza”, αναλυτικά εδώ. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το τιμώμενο “Win hands down” έκανε τέτοια αίσθηση; Δεν ήταν μόνο υπέρμετρα ποιοτικό… επανάφερε και τις όποιες ισορροπίες!
Ο τίτλος σημαίνει «αυτονόητη νίκη, χωρίς καμία σχεδόν προσπάθεια». Δηλαδή, όταν ο άλλος χάνει με «κάτω τα χέρια». Θα μπορούσε να ταιριάζει (και ταιριάζει) στην παρούσα φάση στους ARMORED SAINT, υπό το πρίσμα της ανωτερότητάς τους, έναντι κάποιων άλλων «και καλά αστέρων» οι οποίοι μπροστά τους, κλαίνε σε εμβρυακή στάση. Σε χρόνια που το NWOTHM είχε για τα καλά πια γίνει «σημαία», οι ARMORED SAINT δεν ακολουθήσαν καμία «τρουμεταλλική» μόδα, δεν είχαν άλλωστε καμία ανάγκη να προσαρμοστούν με το οποιοδήποτε «ρεύμα». Έπρεπε απλά να επαναφέρουν το δικό τους, (μετα) μοντέρνο heavy metal του θεϊκού “Symbol of salvation”, προσαρμόζοντάς το στο 2015, να συμπλεύσουν με την εποχή τους και να οδηγήσουν ξανά την κούρσα…
Και το έκαναν!
Γι’ αυτό και μια άλλη φράση που υπάρχει στον δίσκο είναι εξίσου ταιριαστή, ίσως και περισσότερο: Είναι ο τίτλος του τετάρτου κατά σειρά τραγουδιού, “Muscle memory”. Η μυϊκή μνήμη, είναι αυτή που ενεργοποιείται όταν οι μύες ενός πρώην αθλητή ή αθλούμενου, επανέρχονται σε προπονητική κατάσταση μετά από μεγάλη παύση. Η μυϊκή μνήμη είναι που τον βοηθά να επανέλθει αν όχι στην πρότερη κατάσταση, σε μια αρκετά κοντά σε αυτήν που είχε όταν σταμάτησε. Έτσι συμπεριφέρθηκε και το «μυϊκό σύστημα» των ARMORED SAINT.
Με όλους τους συντελεστές σε τρομερή φόρμα, παραγωγή από αυτές που τις ζηλεύεις, συνθέσεις για “best of” και την απαιτούμενη ποικιλία με πολλές αλλαγές (από γρήγορους, in your face δυναμίτες μέχρι μπαλάντες), οι Καλιφορνέζοι φάνταζαν ξανά ως οι παντοδύναμοι metalheads των early 90s, όταν κυκλοφορούσαν ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ όλων των εποχών και έσπερναν δέος σε κάθε σκηνή των Η.Π.Α και της Ευρώπης. Βασικά, μόνη της η Pearl «βάζω κάτω δέκα άνδρες» Aday, κόρη του Meatloaf και γυναίκα του Scott Ian των ANTHRAX, στέλνει για χόρτα όλα τα «τσουτσέκια», στο ντουέτο του “With a head full of steam”!
Αυτά έγιναν το 2015. Με το “Win hands down” ενθουσιάστηκαν όλοι οι οπαδοί του γκρουπ που «ζούσαν στο σήμερα», ήξεραν πως οι μέρες των 80s είχαν πια παρέλθει ανεπιστρεπτί και επιζητούσαν έναν δίσκο αντάξιο του ονόματός του. Ενθουσιάστηκαν επίσης οι πιο «αποστασιοποιημένοι», που συμπαθούσαν τη μπάντα και αναζητούσαν κλασσικομεταλλική ποιότητα, από όπου αυτή κι αν προερχόταν. Το heavy metal του 21ου αιώνα απέκτησε άλλο ένα άλμπουμ – σημείο αναφοράς και εγώ έβγαζα αφρούς από τα αυτιά… αλλά αυτή η πληροφορία μάλλον ήταν περιττή.
Τώρα, για αυτούς που ακόμη περιμένουν ένα νέο “March of the Saint” ή “Raising fear”… «ε, τι να κάνουμε», που έλεγε και ο Κατέλης, άλλαξαν οι καιροί, πέρασαν τα χρόνια, άλλαξε και η μπάντα, έβγαλε τα σίδερα και τα δέρματα, φόρεσε πουκάμισα και κυριλέ παντελόνια. “Maybe another time, another place, but not here not now” που λέει και το σοφό ρητό.
Ή και όχι.
Δημήτρης Τσέλλος
