Το τρίτο full length άλμπουμ των ARCTURUS, της πιο σημαντικής avant garde black metal μπάντας της Νορβηγίας είναι συνάμα και το τέλος μιας εποχής τόσο για τους ίδιους όσο και για το είδος που διαμόρφωσαν στα 90s με το “Aspera hiems symfonia”(1996) και “La masquerade infernale”(1997). Είναι ο τελευταίος τους δίσκος με τον Kristoffer “Garm” Rygg (Trickster G. στα credits του δίσκου), ο οποίος ήταν επιφορτισμένος στη, συνεχώς αυξανόμενη, στουντιακή δραστηριότητα των ULVER. Δήλωνε τότε ότι όπως αυτός ο δίσκος χρειάστηκε μια πενταετία για να βγει, έτσι και ο επόμενος θα χρειαζόταν ανάλογο χρονικό διάστημα. Όμως ο ηγέτης τους, Steinar Sverd Johnsen, είχε άλλο πλάνο για την μπάντα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ανενεργή συναυλιακά. Έτσι στα επόμενα χρόνια οι ARCTURUS θα ξεκινούσαν να δίνουν συναυλίες με τον Simen Hestnæs, κυκλοφορώντας δίσκους που τους εμφάνιζαν πιο «γήινους» από ό,τι μέχρι και το “The sham mirrors”.
Κύρια διαφορά συγκριτικά με το παρελθόν τους, είναι η αμεσότητα και ευθύτητα στον τρόπο σύνθεσης. Η τρέλα του “La masquerade infernale” έχει ενταχθεί με πιο άμεσο τρόπο και το αποτέλεσμα είναι να είναι ο πιο metal – με την κλασική έννοια – δίσκος της, μέχρι τότε δισκογραφίας τους. Όλα τα μέρη του δίσκου είναι ισάξια αγγίζοντας τον συνθετικό οργασμό σε πολλά σημεία του, ειδικά όταν διαφωνούν μεταξύ τους τα μουσικά όργανα τους. Είναι το τελευταίο ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Garm, ο οποίος έγραψε τους στίχους για τα 5 από τα 7 κομμάτια του άλμπουμ και ανέλαβε την παραγωγή, ακόμα και την φωτογράφιση του γκρουπ. Ουσιαστικά το κυκλοφόρησαν με δικά τους έξοδα, μιας και η Ad Astra Enterprises κυκλοφόρησε μόνο αυτόν τον δίσκο.
Μόνο η πρώτη θέση έχει τοποθετηθεί σαν πληρέστερο κομμάτι του “The sham mirrors” από τότε που κυκλοφόρησε. Οι υπόλοιπες θέσεις είναι απλά ενδεικτικές.
The “Sham mirrors” countdown:
- “Radical cut” (5:08)
Ένα από τα πιο ευθύβολο κομμάτι του δίσκου με τα φωνητικά να αναλαμβάνει ο Ihsahn των EMPEROR. Η ιδιαιτερότητα του κομματιού είναι στα εμβόλιμα σημεία των πλήκτρων του Sverd, την μοναδική παρουσία στο δίσκο του Skoll στο μπάσο και τους στίχους που έχει γράψει ο Hellhammer. Πλούσιο σε εναλλαγές ρυθμών και σε ενορχήστρωση με το ubu horn να κλείνει ιδανικά το τελευταίο μέρος του κομματιού
- “Kinetic” (5:26)
Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί ψάρωσαν όταν έβαλαν να ακούσουν τον δίσκο και ήρθαν αντιμέτωποι με τα εκπληκτικά φωνητικά του Garm και την πομπώδη ατμόσφαιρα των πλήκτρων του Sverd.
- “Nightmare heaven” (6:05)
Το πιο στρωτό κομμάτι του δίσκου με τον Garm να ακολουθεί με τις φωνητικές του γραμμές το μουσικό μέρος του κομματιού. Τα ηλεκτρονικά μέρη στη μέση του κομματιού δείχνουν ότι δεν ήταν απλά ένα πείραμα το “Disguised masters” άλμπουμ. Η ολοκλήρωσή τους οδηγεί σε ένα φοβερό lead θέμα στην κιθάρα που επαναλαμβάνεται δύο φορές σαν δομή και καταλήγει σε ένα καταιγιστικό τρελαμένο τέλος.
- “Collapse generation” (4:13)
Εκπληκτική σύνδεση του grand piano του Sverd με τον καταιγιστικό ρυθμό από τα υπόλοιπα όργανα της rock ενορχήστρωσης. Μέσα σε 4 λεπτά συγχωνεύονται όλα τα στοιχεία του γκρουπ, έχοντας στο δεύτερο μέρος του ένα mid tempo intro που οδηγείται στο αρχικό μουσικό μέρος του κομματιού. Και εδώ στίχους έχει γράψει ο Hellhammer.
- “Ad absurdum” (6:48)
Άλλο ένα κομμάτι – οδηγός για τα μεταγενέστερα άλμπουμs του γκρουπ. Τα πομπώδη πλήκτρα του Sverd δένουν άψογα με τα κιθαριστικά lead περάσματα του Knut και με τα πολύπλευρα φωνητικά του Garm.
- “Star-crossed” (5:01)
Απλά οι ARCTURUS δεν έχουν κομμάτι με τόσο εκτεταμένα μέρη μόνο με πλήκτρα όπως συμβαίνει εδώ. Εκπληκτικές εναλλαγές ρυθμών και δομή που σε αναγκάζει να το ακούσεις ξανά και ξανά για να θαυμάσεις την μαεστρική συνθετική δεινότητα τους όταν φεύγουν από φόρμες. Είναι σίγουρα ένα από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια της δισκογραφίας τους.
1.“For to end yet again” (10:33)
Ο δίσκος κλείνει θριαμβευτικά με αυτό το δεκάλεπτο κομμάτι, στο οποίο οι ARCTURUS δείχνουν πόσο πολυεπίπεδοι μπορούν να γίνουν, βάζοντας όλα τα στοιχεία τους σε ένα ολοκληρωμένο κομμάτι. Τα υμνικά φωνητικά του Garm καθηλώνουν, οι κιθάρες του Knut είναι εκπληκτικές και όταν διαφωνούν με τα πλήκτρα του Sverd. Στη μέση του κομματιού ο Sverd αποκαλύπτει με τον καλύτερο τρόπο τις νεοκλασικές και new age καταβολές του. Είναι σίγουρα το κομμάτι-οδηγός για τον τρόπο σύνθεσης μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων που είχαν στους επόμενους δίσκους τους.
Λευτέρης Τσουρέας
