Δεν μπορώ να ξεκινήσω το κείμενο χωρίς να αναφέρω ότι οι SAVATAGE είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών. Ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που γνώρισα στον μαγικό κόσμο του heavy metal, πολλά χρόνια πίσω ως παιδί ακόμα, και ένα από τα συγκροτήματα που δεν θα βαρεθώ ποτέ, μα ποτέ όμως, να ακούω και να θαυμάζω. Τραγούδια και συνθέσεις που έχουν την δυνατότητα να σε πορώνουν όσο και να σε συγκινούν.
Θυμάμαι πως είχα την ευκαιρία ως πιτσιρικάς να τους δω δύο φορές, μία στο Rockwave του 2001 και άλλη μία στο κλειστό του Σπόρτινγκ έναν χρόνο μετά. Θα ήταν οι πρώτες μου συναυλίες αλλά δυστυχώς το νεαρό της ηλικίας μου και ο αν μη τι άλλο ανέμελος χαρακτήρας μου, δεν έδιναν στους γονείς μου την απαραίτητη εμπιστοσύνη να πάω σε μία συναυλία και πόσο μάλλον μόνος μου.
Η συνέντευξη που έδωσε ο Jon Oliva στον Σάκη Φράγκο για λογαριασμό του ROCK HARD, ήταν από τις πιο ευχάριστες στιγμές που είχα στη ζωή μου σχετικά με την μουσική πάντα. Εκεί, για πρώτη φορά έγινε σε παγκόσμιο επίπεδο η αποκάλυψη των μελλοντικών πλάνων του συγκροτήματος και έκτοτε καρτερικά περιμένουμε τη συναυλιακή και δισκογραφική επιστροφή τους. Αν και για το δεύτερο τα νερά είναι ακόμα θολά, το πρώτο έχει ήδη ξεκινήσει και η στιγμή όπου θα πατήσουν επί ελληνικού εδάφους δεν αργεί. Τα άλλοτε παιδικά μου μάτια που δάκρυζαν γιατί δεν τους είδα, θα δακρύσουν γιατί επιτέλους το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα.
Με αφορμή λοιπόν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των SAVATAGE στο Rockwave Festival και την επανένωση που οι περισσότεροι θεωρούσαν απίθανη, θα επιχειρήσουμε μια πλήρη ανασκόπηση αλλά και κατάταξη στη δισκογραφία της μπάντας, από το λιγότερο καλό στο απόλυτο έπος. Μιας δισκογραφίας που με εξαίρεση ένα ψεγάδι, τα υπόλοιπα studio άλμπουμ, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, είναι εξαιρετικά, οπότε για την κατάταξη τους δεν έπαιξε ρόλο ο μουσικός τους αντίκτυπος ή πόσο καλή ήταν η παραγωγή και η ποιότητα των συνθέσεων, αλλά μόνο το συναίσθημα.
Madness reigns… In the hall of the mountain king.
The SAVATAGE discography countdown:
- “Fight for the rock” (1986): Tο μοναδικό άλμπουμ των SAVATAGE που έχει αποκηρυχθεί τόσο έντονα από τους ίδιους τους δημιουργούς του, όσο και από τους οπαδούς τους. Κυκλοφόρησε σε μια περίοδο πίεσης από την Atlantic Records, η οποία απαιτούσε πιο “ραδιοφωνικό” ήχο. Το αποτέλεσμα ήταν ένας άλμπουμ ξένο, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ήχο των SAVATAGE που έχτισαν στα προηγούμενα δύο άλμπουμ τους.
Ο Jon Oliva έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι ο δίσκος δεν αντιπροσωπεύει τους SAVATAGE, και το γεγονός ότι περιέχει μια διασκευή του “Day after day” από τους BADFINGER είναι ενδεικτικό της αποπροσανατολισμένης κατεύθυνσης. Το “Fight for the rock” είναι περισσότερο ιστορικά σημαντικό λόγω της εσωτερικής προστριβής που έφερε στα μέλη της μπάντας παρά για τον οποιοδήποτε μουσικό λόγο.
Highlight του δίσκου: “Fight for the rock”
- “Poets and madmen” (2001): Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ των SAVATAGE μέχρι σήμερα είναι ένα σκοτεινό, βαρύ έργο που φέρει έντονα το στίγμα της προσωπικότητας του Jon Oliva, ο οποίος επέστρεψε και ως βασικός τραγουδιστής. Οι θεματικές περιστρέφονται γύρω από την τρέλα, την απώλεια και τη σύγχυση, και το συνολικό αποτέλεσμα είναι εσωστρεφές και σχεδόν θεατρικά μελαγχολικό, παρουσιάζοντας μια ιστορία εμπνευσμένη από τη ζωή του ερευνητή ρεπόρτερ του απαρτχάιντ Kevin Carter.
To “Poets and madmen” έχει πολύ ωραία τραγούδια, με πρώτο και καλύτερο το “Morphine child”, που από μόνο του είναι ένα από τα ωραιότερα των SAVATAGE. Όμως στο σύνολο του, έρχεται πιο αδύναμο από τα υπόλοιπα και υπάρχουν σημαντικοί λόγοι γύρω από αυτό, που εστιάζονται στα γεγονότα της δημιουργίας του. Για παράδειγμα όταν ξεκίνησε το συγκρότημα να γράφει το “Poets…”, ο Zak Stevens και ο Al Pitrelli ήταν ήδη στη μπάντα. Ο Pitreli έφυγε πρώτος για τους MEGADETH και λίγο αργότερα και ο Stevens. Ενώ ο Pitrelli τελικά έπαιξε στο άλμπουμ, ο Oliva έπρεπε να καλύψει το κενό του τραγουδιστή, σε συνθέσεις που είχαν γραφτεί για τον Zak, οπότε έπρεπε να γυρίσουν και να “πειράξουν” το υλικό που είχαν. Το τέλος του συγκροτήματος διαφαινόταν και όλοι στο συγκρότημα, μέσα τους το γνώριζαν.
Highlight του δίσκου: “Morphine child”
- “Handful of Rain” (1994): Πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ μετά τον τραγικό θάνατο του Criss Oliva, και το πένθος διαποτίζει κάθε του νότα. Το “Handful of rain” το νιώθεις και το καταλαβαίνεις καλύτερα κρατώντας αυτή την πληροφορία στον νου. Για παράδειγμα, υλικό που γράφτηκε πριν από την απώλεια του Criss, όπως το εναρκτήριο “Taunting Cobras”, φαίνεται πολύ σκοτεινό και συναισθηματικά βαρύ.
Ο Jon Oliva έχει δηλώσει πως ένιωθε ότι έτρεχε με 200χλμ/ώρα και έπεσε πάνω σε τοίχο. Στο σχέδιό τους ήταν να βρουν έναν τραγουδιστή στο “Edge of thorns” και ο ίδιος να επιστρέψει στο επόμενο άλμπουμ, με τους SAVATAGE να έχουν δύο τραγουδιστές μαζί. Το δυστύχημα του Criss έφερε τα πάνω κάτω και δεν γνώριζαν καν αν θα υπάρχει συγκρότημα. Ο Jon με τον Paul O’ Neil έγραψαν το “Alone you breathe” ως αποχαιρετισμό στον Criss, με τον Jon να παίρνει την απόφαση να συνεχίσουν, κρατώντας με αυτόν τον τρόπο ένα κομμάτι του αδερφού του ζωντανό.
Highlight του δίσκου: “Chance”
- “The wake of Magellan” (1997): Ένα ώριμο concept άλμπουμ, όπου η μπάντα παντρεύει ιστορικά και κοινωνικά θέματα με τη δική της λυρική προσέγγιση. Mια ιστορία εμπνευσμένη από ναυτικά περιστατικά και τη ζωή της ρεπόρτερ Veronica Guerin, η οποία έκανε αναφορά για το εμπόριο ναρκωτικών στην Ιρλανδία. Jon Oliva και Paul O’ Neil συνθέτουν παπάδες, σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα που ακούγεται τεράστιο και πλούσιο, με τους Caffery και Pitrelli να καταθέτουν εξαιρετικά κιθαριστικά μέρη.
Το “Turns to me”, το groove-άτο “Another way”, “Paragons of Innocence” και το “The Hourglass” ξεχωρίζουν ως δείγματα εμπνευσμένου, θεατρικού power/prog metal. Η παραγωγή προσδίδει έναν υπέροχο όγκο, αφήνοντας όμως τον απαραίτητο χώρο για να αναπνέουν οι συνθέσεις. Ένα αποτέλεσμα εξαιρετικό και καθηλωτικό.
Highlight του δίσκου: “The hourglass”
- “Streets: a rock opera” (1991): Ένα άλμπουμ-σταθμός. Η πρώτη ολοκληρωμένη ροκ όπερα του συγκροτήματος, βασισμένη σε ιδέα και σενάριο του Paul O’Neill. Η ιστορία του DT Jesus είναι ένα σπαρακτικό χρονικό πτώσης και εξιλέωσης, με έντονα κοινωνικά και προσωπικά υποστρώματα. Εδώ, η μπάντα φτάνει για πρώτη φορά στο απόγειο της θεατρικότητας.
Το “Jesus saves” είναι ίσως η πιο αντιπροσωπευτική στιγμή του δίσκου, ενώ το “Believe” έχει καταγραφεί ως ένα από τα πιο συγκλονιστικά φινάλε. Παρά την υπερβολή του σε μπαλαντοειδείς συνθέσεις, το άλμπουμ καθηλώνει με την αφήγησή του και προετοιμάζει το έδαφος για τα ακόμα πιο συμφωνικά πειράματα που θα ακολουθήσουν.
Highlight του δίσκου: “Believe”
- “Sirens” (1983): To “Sirens” είναι ένα ντεμπούτο ωμό, αυθόρμητο και αποπνέει τη δίψα ενός συγκροτήματος που θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του στη metal σκηνή. Ο ήχος είναι έντονα επηρεασμένος από το NWOBHM, με την κιθάρα του Criss Oliva να φανερώνει από νωρίς τη μοναδική του τεχνική και αίσθηση μελωδίας.
Κομμάτια όπως τα “Sirens”, “Scream murder” και “Holocaust” αποδεικνύουν την προοπτική της μπάντας. Αν και η παραγωγή του δεν είναι και ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε, εδώ έχουμε την όρεξη ενός συγκροτήματος που προοριζόταν για μεγάλες στιγμές. Αξίζει να αναφέρω ότι το “Sirens” και το “Dungeons are calling” είναι επί της ουσίας ένα άλμπουμ. Ηχογραφήθηκαν την ίδια χρονική στιγμή αλλά η διάρκεια ήταν μεγάλη για να χωρέσουν σε ένα βινύλιο. Οπότε χώρισαν τα τραγούδια σε αυτά του “Sirens”, δημιουργώντας το ντεμπούτο τους άλμπουμ, και σε αυτά του “Dungeons are calling” με την μορφή ενός πλούσιου EP.
Highlight του δίσκου: “Sirens”
- “Power of the night” (1985): ΕΠΟΣ! Η μπάντα παρουσιάζεσαι δέκα φορές πιο ώριμη σε σύγκριση με το ντεμπούτο, υιοθετώντας έναν πιο σκοτεινό και σοβαρό τόνο. Ο παραγωγός Max Norman (γνωστός για τη δουλειά του με τον Ozzy Osbourne) προσδίδει στον ήχο βάθος και διαύγεια. Το “Power of the night” εξηγεί στον αμαθή τι σημαίνει heavy metal, με σφραγίδα Αμερικής.
Το ομώνυμο κομμάτι είναι χαρακτηριστικό του στυλ τους εκείνη την περίοδο, γρήγορο, δυναμικό και μελωδικό. Το “Warriors” και το “In the dream” αποκαλύπτουν έναν πιο προοδευτικό προσανατολισμό. Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα λόγια για το ατόφιο μέταλλο του συγκεκριμένου άλμπουμ. Το ακούς δυνατά, κάνεις headbanging και νιώθεις ξανά έφηβος.
Highlight του δίσκου: “Power of the night”
4. “Dead winter dead” (1995): Κάπου εδώ τα λόγια γίνονται πολύ φτωχά για να περιγράψουν αριστουργήματα όπως αυτό εδώ. Το πιο πολιτικοποιημένο και δραματικό concept άλμπουμ των SAVATAGE, με φόντο τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, είναι ένα τέλειο έργο από την αρχή έως το τέλος. Εδώ γεννιέται ουσιαστικά η αισθητική των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, καθώς το άλμπουμ ισορροπεί ανάμεσα στην κλασική μουσική, την όπερα και το συμφωνικό metal με έντονο αφηγηματικό χαρακτήρα.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά τραγούδια ως τα πιο χαρακτηριστικά του “Dead winter dead” αλλά προτιμώ να αντιλαμβάνομαι το συγκεκριμένο άλμπουμ ως ένα ενιαίο soundtrack, που δεν φοβάται να μιλήσει για τον ανθρώπινο πόνο, την απώλεια και την ελπίδα. Παρόλα αυτά το “Christmas eve (Sarajevo 12/24)” είναι η στιγμή που ακόμα και μαλλιά να μην έχεις, θα φυτρώσουν από την ανατριχίλα.
Highlight του δίσκου: “Christmas eve (Sarajevo 12/24)”
- “Edge of thorns” (1993): Με νέο τραγουδιστή τον Zak Stevens και τον Criss Oliva ακόμα στο τιμόνι της κιθάρας, οι SAVATAGE φτιάχνουν ένα άλμπουμ γεμάτο συναισθηματική ωριμότητα και δημιουργική φρεσκάδα. Ο ήχος είναι πιο προσιτός αλλά χωρίς να χάνει την πολυπλοκότητα και τον λυρισμό.
Το ομώνυμο κομμάτι έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία τους, αλήθεια μπορεί κανείς να ακούσει την εισαγωγή με το πιάνο και να μην αισθανθεί κάθε πόρο στο σώμα του να αναπνέει; Οι μπαλάντες όπως το “Sleep” και το “All that I bleed” δείχνουν τη βαθιά μελωδική φλέβα της μπάντας, η οποία είναι διάχυτη και στα πιο δυνατά τραγούδια όπως το “He carves his stone” (το solo του Criss είναι από άλλο πλανήτη). Δυστυχώς, αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα του Criss Oliva, αφού λίγο μετά ακολούθησε το τροχαίο δυστύχημα που του κόστισε τη ζωή. Η συναισθηματική του αξία είναι τεράστια.
Highlight του δίσκου: “Edge of thorns”
- “Gutter Ballet” (1989): To “Gutter ballet” για εμένα προσωπικά είναι η καλύτερη τους δουλειά. Γιατί δεν είναι στο νούμερο ένα; Γιατί εκεί βρίσκεται ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Πριν φτάσουμε όμως στο νούμερο ένα, εδώ έχουμε την στιγμή που οι SAVATAGE μετατρέπονται από μια heavy metal μπάντα σε κάτι περισσότερο, σε ένα θεατρικό σύνολο που παντρεύει το heavy metal με το Broadway. Ο Paul O’Neill έχει αναλάβει πλήρως την κατεύθυνση και το αποτέλεσμα είναι ένας πολυσύνθετος δίσκος γεμάτος ένταση, λυρισμό και κλασικές αναφορές.
Το “When the crowds are gone” είναι συγκλονιστικό, το “Gutter ballet” δραματικό και ακαταμάχητο, ενώ τα “Hounds” και “Unholy” αποδεικνύουν ότι η μπάντα δεν έχασε ποτέ τη metal ραχοκοκαλιά της. Ένα έργο-σταυροδρόμι, που αλλάζει για πάντα την πορεία του συγκροτήματος.
Highlight του δίσκου: “When the crowds are gone”
- “Hall of the mountain king” (1987): Ένα από τα αρτιότερα heavy metal άλμπουμ. Εδώ, εκτός ότι βρίσκουμε την πρώτη συνεργασία με τον Paul O’Neill, και το αποτέλεσμα είναι καταιγιστικό, ακούμε έναν ασταμάτητο οργασμό του Criss Oliva, όπου παραδίδει κάποια από τα πιο αναγνωρίσιμα riffs στο US heavy metal και όχι μόνο. Από την άλλη έχουμε τον αδερφό του να απογειώνεται στα φωνητικά, με αποκορύφωση το ομώνυμο έπος.
Το “Hall of the mountain king” είναι ένας metal ύμνος, το “24 hours ago” και το “White witch” είναι ανελέητα, ενώ το “Strange wings” σε κάνει να το τραγουδάς φωναχτά κάθε φορά που το ακούς. Αν κάποιος πρέπει να ξεκινήσει από κάπου το ταξίδι του στους SAVATAGE, εδώ είναι η αφετηρία.
Highlight του δίσκου: “Hall of the mountain king”
Για όλη τη συντροφιά που μας έχουν χαρίσει οι SAVATAGE, αυτή θα είναι μία βραδιά που δεν ξεχαστεί ποτέ.
Still the orchestra plays..
On a dark and lonely night..
To a distant fading light..
Δημήτρης “Mountain King” Μπούκης
