MEGADETH – “Cryptic writings” – Worst to best

Ο έβδομος δίσκος των MEGADETH, το “Cryptic writings”, είναι ένας πολύ σημαντικός δίσκος. Πρωτίστως επειδή, για τον γράφοντα, ήταν ο πρώτος δίσκος της μπάντας που βίωσα σε πραγματικό χρόνο και, αφού είχα ήδη λιώσει όλη τη μέχρι τότε δισκογραφία, ανυπομονούσα να πέσει στα χέρια μου τότε όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών και μεταλάς που κατανάλωνε ότι μπορούσα να πάρω στα χέρια μου. Δεύτερον, επειδή είναι ένας δίσκος-σταυροδρόμι και ορόσημο για τις προσπάθειες τους Dave Mustaine να κάνει τους MEGADETH μια πιο προσβάσιμη μπάντα που μπορεί να έχει επιτυχίες στο ραδιόφωνο. Επιπλέον, το “Cryptic writings” ήταν ο τελευταίος δίσκος με το κορυφαίο line-up καθώς μετά θα έφευγε ο ντράμερ Nick Menza μιας και δεν ήθελε να μετακομίσει στην Αριζόνα όπου θα μετακόμιζε ο Mustaine για λόγους υγείας.

Για πολλούς ίσως να ήταν ένα ατόπημα όλο αυτό, να μας αφήνει δηλαδή το line-up του “Rust in peace” με έναν δίσκο που εμφανώς φλερτάρει με το alternative, του οποίου η παραγωγή είναι αρκετά πιο ρετουσαρισμένη και με στίχους που, όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος ο Mustaine, δεν μιλάνε για σκοτάδι και μένος αλλά πιο «εύκολα» θέματα. Επομένως, εδώ συναντάμε ένα από τα πέντε τοπ χιτάκια των MEGADETH με το εναρκτήριο “Trust” το οποίο δεν λες ακριβώς thrash, ούτε ακριβώς metal αλλά σίγουρα κοιτούσε κατάματα το “Black album” των METALLICA κάτι στο οποίο αποσκοπούσε για καιρό ο mega Dave. Το κομμάτι δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τα live setlist και ο κόσμος το γουστάρει χωρίς να κάνει διακρίσεις. Αν μη τι άλλο, ο Mustaine ήξερε πολύ καλά πώς να γράψει ένα αρκετά τραχύ κομμάτι για ένα ευρύ κοινό. Και το κατάφερε ακόμα και αν ο δίσκος δίχασε κοινό και κριτικούς, ακόμα και αν δεν έφτασε τις πωλήσεις του “Black album” (πράγμα ακατόρθωτο). Ο υπόλοιπος δίσκος έχει εδώ και κει κάποιες «λακκούβες» σίγουρα αλλά όταν τον ακούει κανείς προσεχτικά και χωρίς παρωπίδες θα καταλάβει πως δεν απέχει πάρα πολύ ούτε από το “Countdown to extinction” ούτε από το “Youthanasia”. Αποτελεί ωστόσο το επόμενο βήμα σε μια μακρά και εν τέλει αποτυχημένη πορεία για ένα πιο εμπορικό μουσικό αποτύπωμα καθώς, αργά ή γρήγορα, ο Dave Mustaine θα αναγκαζόταν να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα και που η βάση του έχει ανάγκη.

The “Cryptic writings” countdown

12. “I’ll get even” (4.19)

Μπορεί να είναι τελευταίο αλλά πολύ το γουστάρω αυτό το τραγούδι ειδικά για την ερμηνεία των στίχων με τα γνωστά μοτίβα απωθημένων και οργής του Mustaine (θα πατσίσω, θα σου δείξω εγώ). Το κομμάτι είναι εμφανώς ένα alternative τραγούδι αλλά έχει εντάσεις εδώ και κει και το songwriting είναι στέρεο (και ας κλείνει με fade out που γενικά με εκνευρίζει). Πάνω απ’ όλα, είναι προσβάσιμο (ίσως περισσότερο απ’ όσο θα θέλαμε), χωρίς πολλά γκάζια και με πιασάρικο ρεφραίν.

11. “Have cool will travel” (3.40)

Εδώ έχουμε πρώτα έναν κάπως άκυρο τίτλο που υποδηλώνει πως αν είσαι ψύχραιμος θα πας μακριά (;;;). Για τα στάνταρ των MEGADETH, αυτός ο τίτλος, στη καλύτερη, παραξενεύει αλλά, είπαμε, ο Mustaine προσπαθεί να ανοιχτεί σε ένα ευρύτερο κοινό. Το εναρκτήριο riff θυμίζει λίγο και AC/DC αλλά είναι γενικά ένα απλό αλλά πιασάρικο hard rock riff (με φυσαρμόνικα παρακαλώ), που οδηγεί όμορφα στο κουπλέ με τον τρομερό στίχο “Mamas pack their lunches, kids pack their guns” (πιο μετά θα μιλήσει και για την σχολική ζωή, αυτό που έλεγα πιο πάνω για θεματικές μακριά από τα πολιτικά και πιο σκοτεινά που μας έμαθε ο Mustaine). Το τραγούδι είναι καλό τουλάχιστον στο πλαίσιο του σχεδίου MEGADETH για mainstream ράδιο, αν αυτό δεν σας κάθετε κάπως. Πάμε παρακάτω καθώς τα καλύτερα έπονται.

10. “A secret place” (5.24)

Ένα από τα πολύ ωραία alternative-inspired κομμάτια των MEGADETH που έχει και τα βαριά του μέρη, με ωραίο groove και ένα πολύ απλό και σχεδόν μελαγχολικό riff. Το παίξιμο ωστόσο αυτής της εξαιρετικής μπάντας το ανεβάζει σε ένα δυνατό rock κομμάτι με φανταστικό ρεφραίν, ενώ ο Mustaine τραγουδάει πολύ ψηλά και με δεινότητα στην ερμηνεία. Προσωπικά, βρίσκω κι εδώ κάποια ψήγματα από “Countdown” και “Youthanasia” τα οποία επίσης αποτελούν κομμάτι της εξέλιξης προς έναν πιο προσβάσιμο MEGADETH δίσκο. Το σόλο του Marty Friedman, τέλος, δεν θα μπορούσε παρά να είναι καταπληκτικό.

9. “Sin” (3.06)

Πρώτη σοβαρή νύξη στο countdown αυτό προς το “Youthanasia” με το mid tempo “chugging” κουπλέ και την σχετικά σκοτεινή και πιο «λοξή» γέφυρα. Ο Mustaine τραγουδάει μεν όμορφα και με μελωδία στη φωνή αλλά δεν αφήνει το γρέζο και το γνωστό σαρδόνιο στυλ του απ’ έξω. Μιλάμε για ένα απόλυτο deep cut που θα μπορούσε άνετα να παιχτεί ζωντανά. Τα σόλο προς το τέλος είναι επίσης πολύ metal και προς το τελείωμα υπάρχει ένα κρεσέντο που το λες και thrash. Το “Sin”, που αρχικά είχε τον τίτλο “Evil that’s within”, για μένα τα έχει όλα και δεν υπάρχει λόγος να λέμε αν είναι ή δεν είναι ακριβώς thrash ή metal.

8. “FFF” (2.47)

Εδώ αρχίζουν και βαραίνουν τα πράγματα. Το “FFF”, που είναι συντομογραφία για “fight for freedom”, αποτελεί μια κάποια επιστροφή του Mustaine στην πολιτική θεματολογία με ένα κομμάτι που είναι λίγο punk, λίγο thrash, λίγο πιο απλό και προσβάσιμο στο ρεφραίν, με ένα trademark Friedman σόλο και δίκαση στο τέλος. Αρχικά και αυτό το κομμάτι λεγόταν αλλιώς, συγκεκριμένα “Bullprick” αλλά και αυτό άλλαξε. Πάντως εδώ ο Mustaine δείχνει πάλι πως μπορεί να γράψει ένα απλό σχετικά κομμάτι, σύντομο και προσβάσιμο αλλά που από πάνω μέχρι κάτω φωνάζει MEGADETH.

7. “The disintegrators” (3.04)

Άλλο ένα κομμάτι που δεν ξεπερνά κατά πολύ τα τρία λεπτά, αλλά που σε κολλάει στο τοίχο. Το ρεφραίν είναι σαφώς ματζόρε και σχεδόν punk rock για μια νέα γενιά που μαθαίνει τους MEGADETH. Και πάλι, είναι αξιοθαύμαστο πως ο Mustaine συνδυάζει thrash και εν γένει ταχύτητα και τραχύτητα με ματζόρε και προσβάσιμες μελωδίες. Λατρεύω να τραγουδάω το μεταδοτικό ρεφραίν.

6. “Almost honest” (4.08)

Απ’ όλες τις πιο alternative/rock/grunge στιγμές του “Cryptic writings”, το “Almost honest” παίζει να είναι η αγαπημένη μου κάτι για το οποίο ευθύνεται το καταπληκτικό μπάσιμο που γίνεται στη μέση πριν το σόλο. Το είπα πως ο Marty Friedman κάνει τρομερή δουλειά σε όλο το άλμπουμ; Καταφέρνει καλύτερα από σχεδόν όλους τους οικείους του να μην θυσιάσει το trademark παίξιμο του κάνοντας το όμως λίγο πιο προσβάσιμο.

5. “Mastermind” (3.48)

Το “Mastermind” είναι σίγουρα μια από τις πιο «λοξές» συνθέσεις των MEGADETH ειδικά με τα διάφορα riff και το κουπλέ που φέρνουν μεν σε “Youthanasia” αλλά που δεν τα λες και απλά ούτε εύπεπτα. Όπως συμβαίνει σε σχεδόν όλο το άλμπουμ ωστόσο, το κομμάτι αυτό είναι πολύ καλογραμμένο, μεστό, με ένα ωραιότατο κρεσέντο, φυσικά το σόλο και με όλη τη τραχύτητα και το σκοτάδι που απουσίαζαν μέχρι τώρα.

4. “Use the man” (4.03)

Φυσικά και δεν μπορεί να λείπει ένα κομμάτι που να μιλάει για τα ναρκωτικά και τον εθισμό του Mustaine με πολύ δυνατούς στίχους: “I’ve seen the man use the needle, seen the needle use the man. I’ve seen them crawl from the cradle to the gutter on their hands”. Εδώ λοιπόν έχουμε άλλο ένα εξαιρετικό mid-tempo, πιο σκοτεινό και τραχύ κομμάτι που φέρνει σε ανάλογες στιγμές από το “Countdown to extinction” όπως το “Foreclosure of a dream” ειδικά με τις ακουστικές κιθάρες και το πέρασμα σε ένα thrashy ρεφραίν. Γιατί δεν έχουν θέση τέτοια κομμάτια στα live setlist;

3. “Trust” (5.11)

Τα είπα και στην εισαγωγή. Οι MEGADETH, με το κλασσικό τους line-up έγραψαν μερικά χιτάκια που δεν είναι απαραίτητα και thrash metal ορυμαγδοί, από το “Symphony of destruction” και φυσικά το “A tout le monde” στο “Trust” που παραμένει ένα fan favourite ακόμα και ανάμεσα σε όσους γκρινιάζουν για την απουσία των πιο thrash στιγμών. Από το εναρκτήριο riff που κολλάει στο μυαλό, στο mid-tempo και αρκούντως βαρύ κουπλέ και φυσικά στο υπέρ-πιασάρικο ρεφραίν, όλα εδώ φωνάζουν προσβάσιμους MEGADETH κι εμείς απλά τους επαινούμε για την επιτυχία γιατί είναι και προσβάσιμο κομμάτι και δίχως αμφιβολία MEGADETH. Το ξέρατε ωστόσο πως υπάρχει, στην remastered έκδοση, μια ισπανόφωνη εκδοχή του κομματιού;

2. “Vortex” (3.23)

Να άλλο ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Countdown to extinction”. Εμπεριέχει όλη τη τραχύτητα, πολυπλοκότητα και το μένος των MEGADETH αλλά σε μεστή και απλή συσκευασία. Και οι στίχοι αυτή τη φορά είναι πιο σκοτεινοί και τρομακτικοί (στην αρχική του εκδοχή ωστόσο είχε και μια αναφορά στον Μεφιστοφελή). Εντάξει, εδώ συμπεραίνουμε πως ο δίσκος είναι πράγματι κάπως άνισος και πως ίσως η σειρά των κομματιών να είναι προβληματική. Μικρό το κακό πιστεύω.

1. “She– wolf” (3.37)

Έπος! το εναρκτήριο riff είναι όσο πιο heavy και thrash γίνεται, ο ρυθμός στα κουπλέ σε παρασέρνει, ο Mustaine τραγουδάει με το δικό του μοναδικό στυλ, το ρεφραίν είναι τόσο πιασάρικο όσο και ένας metal χείμαρρος ενώ η φημισμένη πλέον δισολία/μελωδία φανερώνουν την μοναδική χημεία που υπήρχε μεταξύ Mustaine και Friedman. Από αρχή μέχρι τέλους το “She-wolf” είναι ένα μνημείο heavy metal μουσικής.

Φίλιππος Φίλης